Passie voor schrijven
|
||
home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
top 10 wedstrijden forum hulp |
Volg ons op facebookGa naar chat |
Bibromancedoor tinucha
Zou een 'l' stemhebbend of stemloos zijn? vroeg ze zich af. Ze probeerde al fluisterend een 'l' te produceren, maar besefte dat het geen zin had. Fluisteren leverde immers altijd stemloze medeklinkers op. Ze keek om zich heen en zag dat er nog enkele ijverige studenten in de bib zaten te studeren. Ik test het thuis wel, dacht ze toen. Ze zuchtte eventjes, want de opdracht die ze voor phonetics gekregen had, leek haar vrij onmogelijk: definieer alle klanken van het Britse Engels. Of nee, misschien was het niet onmogelijk, maar het leek zo eindeloos veel, om nog maar te zwijgen van de nutteloosheid. Ze had veel meer zin om weg te dromen van die ene kerel die ook zo vaak in de bib zat. Waar zit hij vandaag niet hier? dacht ze licht teleurgesteld. Iedere keer als hij in haar buurt zat, kon ze zich zoveel beter concentreren, of misschien was motiveren hier beter op z'n plaats. Dan zou ze uren en uren in de bib kunnen zitten en bezig zijn met schoolwerk. Maar vandaag was hij er dus niet. Ze zou er alles voor doen om zijn geweldige armen rond haar te voelen, om zijn zwarte haar te verwarren en om eeuwig in die uitdagende blik van hem te staren. Het was zo raar, ze hadden elkaar nog nooit aangesproken en toch had ze het idee hem te kennen. Dat kon helemaal niet, dat wist ze wel. Ze behoedde zich er dan ook voor. Ze wou immers niet met te veel illusies opgeschept zitten. Ze staarde voor zich uit en hield iedere voorbijganger in het oog. Nee, nog steeds geen spoor van hem. Ze was er nu al een maand of drie verliefd op. Tijdens de examens hadden ze soms beide tot na zeven uur 's avonds aan dezelfde tafel gezeten, soms zelfs dagen na elkaar. En dan nog, noch glimlachte ze als ze hem zag, noch zei een van beide 'hey'. Het was behoorlijk absurd aan het worden, want ze kende hem eigenlijk wel, via haar ex dan nog. Ze durfde geen hey te zeggen omdat ze hem zo ongelooflijk knap vond. Wie maakte ze nou iets wijs? Hij zou immers nooit voor haar vallen, wel? Het was de eeuwige vraag, waar ze 's morgens mee opstond en 's avonds weer mee ging slapen. Een onoplosbaar mysterie dus. Ze keek op de klok. Concentreer je nu en wacht vooral niet tot hij hier aankomt, want dat doet ie toch niet meer vandaag, dacht ze lichtjes boos op zichzelf. Het moest maar eens gedaan zijn! Ze schudde haar hoofd en boog zich terug over haar boeken.
feedback van andere lezers
|