|
< terug
Wandelend op de oever van 't Scheld…
De oude man zit al uren naar het klotsende water te turen. Z'n lange witte haren zijn samengebonden in een paardenstaartje. Hij is gekleed in een witte pij, die ooit betere tijden gekend heeft. Nu ik hem eens goed bekijk, merk ik dat alles wit is aan die man. Zelfs z'n sandalen hebben dezelfde kleur als de rest.
Hij ziet er bedroefd uit. Alsof hij alle lasten van deze wereld moet dragen…
Ik ga naast hem zitten op de verweerde bank. Er staat maar één bank, de meeste banken zijn weggenomen omdat hangjongeren ( wat een woord ) overlast berokkenden aan mensen die hier de rust opzochten. Het zwemverbod lapten ze dik aan hun laars en de reddingsboei die er hing, diende uitsluitend als zwemband. Waar is de tijd dat ik hier samenkwam met mensen die over de gang van zaken in deze materialistische wereld dezelfde filosofie aanhingen als ik. Uren konden we palaveren hoe de wereld er zou moeten uitzien. Tot de avondzon rood, ergens ver weg, achter de horizon verdween. De hangjongeren zijn verdwenen, de banken ook, m'n confraters evenzo. Tijden veranderen, zegt men, mensen ook…
Maar nu zit er hier iemand, bedroefd naar de machtige stroom te staren. De Schelde heeft altijd al een aantrekkingskracht gehad voor mij. 't Is ook een onderwerp dat, samen met de kathedraal, veelvuldig bezongen wordt in liedjes die over Antwerpen gaan. Ik heb m'n hart verpand aan Antwerpen, m'n roots die in Gent liggen achter mij gelaten. Ik heb de taal van Antwerpen overgenomen zonder veel moeite. Ben ook een beetje chauvinist geworden als het over m'n stad gaat. In discussies gaat het er altijd over dat ik geen echte Antwerpenaar ben. So what? Echte sinjoren zijn een rariteit aan 't worden, denk ik steevast. Ik spreek beter het Antwerpse dialect dan de gemiddelde burger in Antwerpen. Bij mij hoeft er geen ' fuck you ' aan ieder einde van een zin te komen.
" Prachtig weertje hé?"zeg ik tegen de oude man.
De man reageert niet. Is hij doof misschien? Of wil hij gewoonweg niet praten met mij? Per slot van rekening ben ik een wildvreemde. Misschien is hij bang? Bang om iets verkeerd te zeggen, vandaag de dag moet men oppassen wat men zegt. Sommigen hebben nogal lange tenen, voor je het weet trap je er op. Ik tuur mee naar de stroom, neem de geluiden in me op, de verdwaalde meeuwen die op afstand blijven, wachtend op een stukje brood. Hun gekrijs doet me denken aan " The Birds" van Hitchcock, zomaar…'t Is kwestie van tijd dat ze mij gaan aanvallen en m'n oogballen zullen verrobberen als Antwerpse delicatesse. En dan zullen de aasgieren, die uit de zoo ontsnapt zijn, 't moet weer eens lukken, de rest van m'n naar meer smakende body oppeuzelen. Exit GoNo…Zo jong nog en zo te moeten sterven, 'k had het anders verwacht.
" Ja, 't is mooi weer voor de tijd van 't jaar…"antwoordt plots de oude man.
Ik neem m'n fles Spa met gas, vul m'n bekertje en geef het hem. Hij kijkt me met dankbare ogen aan. Drinkt het leeg. Het water is nog lekker fris want als ik op stap ga, doe ik er alluminiumfolie rond. Ik spoel het bekertje uit, macht der gewoonte. Uit voorzorg en bang zijnde om één of andere ziekte op te lopen.
" Weet je wie ik ben?"vraagt hij met zachte stem.
" Hoe moet ik dat weten?" Wat een vraag. In Antwerpen wonen bijna een half miljoen inwoners. Ik kan niet iedereen kennen hé?
" Ik heb nog twee broodjes met hesp, als je wilt, mag je er eentje hebben…"
" Graag, maar je moet jezelf niet tekort doen…"zegt hij met warme stem.
" Nee hoor, anders zou ik het niet vragen hé?"
We zitten naast elkaar onze broodjes op te eten, verdomme, dat een simpel broodje aan de oever van de Schelde zo kan smaken. Het lijkt wel een zevengangenmenu in een duur restaurant. Maar dit restaurant is beter, met gratis uitzicht op het water en bijbehorende meeuwen. Ik gooi een stukje in het opgeschoten gras. Had ik beter niet gedaan. Schijnbaar maken meeuwen deel uit van één grote familie. Tien meeuwen die plots als krijsende duikbommenwerpers op het stukje brood afkomen, is een beetje teveel van 't goeie…
Ik sta op, loop wat verder, in de gaten gehouden door de meeuwen die nu aangegroeid zijn tot een volwaardig bataljon hongerlijders. De oude man is mij gevolgd, neemt het zekere voor het onzekere. Je weet maar nooit met die meute uitgehongerde vogels. Ik strooi, zoals Klein Duimpje, nog wat van m'n broodje achter mij…
" U bent een vredelievende mens hé?" hoor ik de man naast mij zeggen.
Die kent me nog niet goed, hij moest eens weten hoe ik tegenover de mensheid sta…
©GoNo
feedback van andere lezers- Dora
Mooi sfeervol stuk GoNo
is verrobberen Antwerps dialect?
GoNo2: Dank u! - Danvoieanne
Mooi...
GoNo2: Dank u! - ivo
verorberen is opeten met huid en haar ... en idd antwerps
mooi geschreven ...
GoNo2: Dank u! - Mistaker
En een nummer van La Esterella op de achtergrond...
Groet,
Greta
GoNo2: Is van voor mijne tijd hé? - Hoeselaar
Prima
Willy
GoNo2: Dank u!
|
