|
< terug
Blinde blokkentoren
Theo liep vast. Roma kon het niet velen dat hij trots over zijn kind sprak.
Bij zijn ouders hing hij de aangepaste versie van de waarheid op, bij de hare liep hij op eieren om zich niet te verspreken over zijn vaderschap en voor collega's hield hij weer een volledig andere story staande. De vorige maand moest hij zelfs voor Mia door de knieën, smeken of de bezoekregeling kon worden verzet want Roma was op die dag jarig. Ze gaf mee, maar stompte hem in zijn maag met de vraag wanneer hij Romies familie eindelijk eens vertelde dat zijn kind bestond.
Nu kampte hij met het volgende probleem.
Al avonden zweette hij peentjes boven de cijfers en begreep dat hij beter op had moeten letten.
De snelheid waarmee de bodem van zijn schatkist in zicht kwam was opzienbarend. Als het zo door ging veroorzaakte de rente van zijn lening binnenkort een gat in de maand. Waar haalde hij geld vandaan? Wat moesten ze schrappen, wat kon nog wel? Ongerust draaide zijn hart een kwartslag want Romie zou het zéér onaangenaam vinden. Toen hij ermee voor de draad kwam keek ze niet eens op uit het peperdure modemagazine. "Dat is jouw afdeling schat, daar ga ik niet over" murmelde ze.
Hij schudde zijn hoofd, ze had het niet goed gehoord, zeker?
"We moeten de broekriem wat aanhalen, lieverd, want…"
"Ik ben niet met een armoedzaaier." Ze zei het vlak, alsof ze hem uitgumde en dat stak.
Hij werd nadrukkelijker, het water stond hem niet voor niets tot aan de lippen.
"Maar ik kan al jouw uitspattingen niet meer betalen." Oeps, verkeerde intonatie, de boot was aan. Furieus bekeek ze hem en zweeg met woedende prikogen. De stilte duurde een verkillend lange tijd.
"Mijn wat? Ben je gek? Jij geniet er anders uitgebreid wellustig uitspattend van mee hoor."
"Ja lieverd, dat weet ik ook wel, maar al die luxe extra's zullen we moeten minderen."
"Luxe? Extra? Wat is er zo extreem aan wat we doen?" vroeg ze. Hij haalde adem, maar voordat hij er de sprekende voorbeelden van aan kon rukken was haar geduld op.
"Val mij niet lastig met pietluttigheden, Theo. Los futiliteiten zelf op. Zoals mijn vader dat doet. Ma hoeft zich nergens druk over te maken en ik wil me er ook niet mee hoeven bemoeien, bah.."
Hooghartig sloeg ze de extra dikke uitgave van 'Le Pret a Portez' dicht en vertrok naar bed. Theo durfde zichzelf niet eens op een pijpje pils te trakteren, zo verbaasde deze reactie hem. Hoewel de rol van Dagobert Duck hem beviel, was hij niet zo dom geweest te denken dat het voor eeuwig was. Een vreemde beklemming besloop hem. Snapte ze het niet? Wilde ze het niet begrijpen? Waardeerde ze het niet dat hij geld had geleend om haar te plezieren? Hij werd geconfronteerd met het eerste onoplosbare probleem in zijn leven. Het werd ook steeds lastiger om Romies ouders uit de buurt te houden als hij zijn kind die ene dag had. Het zelf gesponnen web van leugentjes om bestwil trok strak rond zijn gemoed. Donkere wolken rommelden boven hun geluk.
Twee advocaten weigerden, maar de derde wilde wel procederen omdat hij wanhopig smeekte.
De rechter was kordaat. "Mijnheer, heeft u mij de vorige keer niet begrepen? De staat is geen filantropische instelling. Over morele plichten wil ik u niet onderwijzen, maar er zijn grenzen. Het lijkt of u de scheiding, die u zelf heeft veroorzaakt, niet heeft verwerkt. Ik adviseer u dan ook stellig geen advocaat maar een psycholoog te raadplegen." Mia bekeek hem niet eens. Theo zat de preek uit, op zijn pik getrapt want wat dacht die vent wel? Het was werkelijk ongehoord hoe hij werd berispt. Hij stikte bijna toen de edelachtbare zei: "Het is uw kind. Denkt u soms dat het van lucht leeft? U krijgt vijfentwintig euro vermindering, maar ik wil u hier nooit meer zien."
Toen hij thuis kwam bestelde Roma woedend het tafeltje in 'Compagnie d'Alfa' af.
Het was een grove schande. Waarom moest zij in Godsnaam voor Mia's kind betalen?
"Die ex van jou behekst iedereen." wist ze zeker, maar Theo had geen geld om haar boosheid met een cadeautje te sussen. Haar woede kon hij niet meer afkopen en hij werd gek van de geheimen die als molenstenen om zijn nek hingen. Kon hij de blokkentoren aan zelf opgeworpen problemen maar omgooien. Maar hoe?
feedback van andere lezers- ivo
het schuim staat nog heel fel en hevig brrr de stom blijft woeden ... wat een emotie giert er tussen de lijnen ... brr net of het is echt ...
Dora: Zulke stormen houden niet op, denk ik, voor er slachtoffers vallen. Dank je voor het 'net of het echt is' compliment. - GoNo2
Knap geschreven!
Dora: Dank je GoNo. Ik bloos ervan. - Danvoieanne
Knap, ...
Dora: Dank je wel - Hoeselaar
Ach weet je, problemen die men zelf medeveroorzaakt heeft moet men met waarde weten te dragen
Willy
Dora: Ben ik HELEMAAL met je eens Willy.
Helaas schort het daar bij sommige medemens nog wel eens aan, omdat men een gemaakte fout niet durft toe te geven.
JAMMER is zoiets dan, vind je niet?
|
