|
< terug
Nieuw begin
Mogen Moon en ik niet gelukkig zijn?
Het gaat verdorie maar om twaalf keer oppassen per jaar. De uit de lucht geplukte verwijten aan mijn adres zijn te idioot om serieus te nemen, maar een hummel van drie weet niet dat er iets anders in het spel is. Moontje en ik hebben positiviteit nodig. Warmte, rust en liefde.Wie zijn kleuter dit aandoet verspeelt zijn rechten.
Tweeëndertig ben ik als ik een eind maak aan de strijd om niets, tegen niets. Mijn idealen gaan aan het gas. Ik neem er afscheid van. Goede bedoelingen sterven definitief als zelfs de rechter bot vangt. Ik zal er de onderste steen voor boven halen om de schade te herstellen en het goede voorbeeld geven. Niemand hoeft zich te laten kleineren of voor maffe verzinsels op zijn donder te krijgen.
Een nieuw bestaan moet worden opgebouwd, waarvoor ik thuis mijn eigen baan wil creëren zodat Moontje er niet onder lijdt. Mijn woede is inmiddels zo opgepompt dat ik eigenhandig de Mount Everest naar Nederland zou kunnen dragen en die kracht ga ik daar positief voor inzetten. Door riemen en ruiten zal ik desnoods gaan, tot aan het allerlaatste gaatje, voordat ik me laat verslaan.
Ik ben bereid grote risico's te nemen, desnoods steek ik me er metersdiep voor in de schulden want ik moet, zal, wil ons uit de doodgeknuppelde illusies weghalen, een lieve betrouwbare toekomst creëren.
In mijn geboortestad krijg ik een groot pand op het oog. Sterk verwaarloosd, veel te duur, maar het voldoet verder aan de eisen. Alles lijkt erop aan te sturen om me van dienst te zijn en die zes weken worden een emotionele rolercoaster, tropenjaren waarin ik meestal leef op pure adrenaline. Terwijl mijn moeder en Marianne, mijn zangvriendin, Moontje opvangen ga ik instanties en banken met het voortvarende businessplan te lijf. Marianne's dochter is van Moontjes leeftijd en de meisjes kunnen het prima met elkaar vinden. Het lijken zusjes en ze zijn graag samen.
Nog nooit heb ik iets met een makelaar van doen gehad, maar het koppig doordrammen -als kind leverde mij dat al eens de redding op- komt nu zeer goed van pas. Zelfs de hele ingedutte bende bij de sociale dienst zet ik ervoor op de kop want onze toekomst moet wel volgens de officiële regels in de steigers worden gezet. Eerlijk, legaal en het is of alle omstandigheden samenspannen om te helpen. Oh hoe zoet is de triomf. De majesteitelijke dag dat ik het koopcontract onderteken, voor een schijntje van de originele vraagprijs, krijgt een gouden glitterrandje-bandje.
De nieuwe start is een feit. We verhuizen. Zijn terug op honk. Waar mijn moeder weduwe geworden is en ik derhalve halve wees. Waar mijn kleintje het verlies van haar vader moet verwerken. Ma en ik steunen elkaar want "De drie sneetjes redden het wel," weten we gekscherend. Opbouwen is heerlijk. Als vrouw voel ik me opperbest met dit succes. Zeker nadat we zoveel averij hebben opgelopen voelt het als ons eerlijk verdiende loon. Soms vind ik het bijna een wonder dat ik voorzie in ons onderhoud met werk dat me geen enkele moeite kost. Ik kom glorieus de wantoestanden te boven. Ik wel, maar wat gaat er in het koppie van mijn kleintje om?
feedback van andere lezers- ivo
een relaas van emoties in beslissingen waarbij de dialoog mooi staat tussen schrijver en lezer ....
Dora: Dank je wel Ivo, mooi compliment - Danvoieanne
Veel emoties inderdaad spelen hier,
voor in het kinderhoofdje ....
Dora: Je kunt niet in dat koppie kijken, moet het doen met lichaamstaal en dan nog... denk je
|
