Volg ons op facebook
|
< terug
De eerste keer
Voor alles is een eerste keer. Dat is zo mooi aan jong zijn. De eerste dansles, met al dat jonge volk dat ook zenuwachtig is. Het genot als blijkt dat de passen zich vanzelf naadloos in de muziek weven. De trouwerij van mijn broer is één van de herinneringen die ik met liefde meedraag.
Het Avé Maria klonk zo iel hartverscheurend door de grote Sankt Istwan Basiliek in Budapest dat ik de tranen niet stoppen kon. Mijn broer stortte zich daar in een heus avontuur met ene Tanja, die we nog nooit hadden gezien. Ik vond haar mooi. Hij had vanaf de eerste minuut geweten dat ze de zijne moest worden en kende haar, alles bij elkaar, pas anderhalve week. In zes weken sprak hij Hongaars dat hij opdeed uit een boekje van de ANWB: 'Hoe zeg je het in het Hongaars'. Foenéétisch!
Zijn actie had thuis heel wat voeten in aarde en ik moest er mijn stinkende best voor doen om ons pa te vermurwen te komen. De trots en de liefde die ik toen voor Broer voelde zal ik nooit vergeten. Geen woord begrepen mijn vriend en ik van het Mayárorszákski-taaltje, maar het diner was onvergetelijk, met handen en voeten in hilarische woordspelletjes. Nem irtem=ik begrijp niet. Vier verschillende glazen naast de stapel van drie borden, evenzoveel bestek van klein naar groot en die nieuwe smaken, die we niet kenden. Ik zie het nog, ruik en hoor hoe ik in mijn lange jurk, in de wijnkelder van het restaurant bij het Bastion, op de tafel werd gezet. Om de szarda's te dansen. Wist ik veel, ik deed maar wat de muziek me ingaf. De Hongaarse familie vond het prachtig, klapte en zweepte me op. Toevallig aanwezige toeristen, het was een hele buslading vol, smiespelden dat ik de bruid was. Ik wist van te voren dat ik deze bijzondere beleving in een gouden lijstje zou zetten. Als een exclusieve eenmaligheid. Zo'n dag waarvan je weet dat je er je eigen geschiedenis mee schrijft. Al die aardige mensen. De bruidswagen was de Opel Record van mijn ouders. Mijn vriend, later mijn man, en a.s. ex, reed met een vriend van Tanja mee. Tamáhs was rijk, had een Fiatje 500, waarvan het dakje open moest omdat Cock er met zijn éénmeteréénennegentig niet in paste. Ik zie nog dat plukje waaiende haar. Op iedere straathoek stond een soldaat met een geweer in de aanslag; het ijzeren gordijn was nog niet neergehaald.
Liften met Cock. Op de rugzak zitten langs de weg en afwachten wie ons meenam. Toen ontdekte ik, op de middenconsole die heel warm werd, dat de vrachtwagenchauffeur twaalf stappen te schakelen had teneinde de volle snelheid te bereiken. Om daarna te moeten afremmen voor een treuzelend Opeltje dat weigerde op te schieten. Met je hele hebben en houwen op je rug in een vrachtschip stappen dat ons met een stel Griekse mensen, allen oud en in zwart, naar Skiros bracht waar we om twee uur 's nachts aanmeerden. Niets te beleven. In de slaapzak op één van de twee terrasjes gaan liggen. Niet kunnen pitten. Om vier uur, de zon kwam net op, ging er in één van de kleine vissershuisjes de felblauwe deur open en een man kroop in een piepklein vissersbootje waarop grote schijnwerpers waren gemonteerd. Het glasheldere water in het haventje, waarin ik kwallen sierlijk zag dansen. Grieks eten. Dat alles is veranderd, toeristischer geworden. De eerste baan, de eerste voorstelling waarin ik een rolletje had. Vliegen, dat vond ik ook zo sensationeel.
Dat is zo mooi, als het grootste deel van je leven achter de rug is. Je kent veel al van eerder. Dat opwindende van een nieuwe beleving is er af. Ik weet ongeveer wel wat er te koop. In de liefde, in mijn beroep, in de vriendenkring. Wat ik te bieden heb in de binnen- en buitenwereld of waar ik nog op hoop. Toen ik voor het eerst besefte dat mijn lijf zei: vanaf nu kan het alleen maar slechter worden. Het afscheid nemen was begonnen. Als een soort rouwproces. De souplesse waar ik zo op rekende ging over. Dat moest ik echt accepteren. De eerste leesbril. De eerste haar op mijn kin. Stijf uit mijn nest kruipen omdat ik niet meer zo lang op mijn rug kan liggen. De kiezen die breken. Alle riemen die ik heb weggegooid omdat mijn taille verdwenen is en deze keer voorgoed.
Nu geniet ik van minder grote sensaties, want er is nog zo weinig dat ik voor het eerst beleef. Ik maak er een kunde van om mijn lijf te horen dat vertelt hoe ik moet woekeren met kracht. Genieten, van piepkleine dingen, in stilte. Niet hunkeren naar wilde jonge haren waar steeds minder van in de plooi wil vallen… Ook dat is een uitdaging: eervol ouder worden, niet zeuren of treuren. Volwaardig weten dat het een prestatie is om je aftakeling op waarde te schatten. Niet meer vlug, snel en jachtend willen ontkennen dat de dood op kousenvoetjes... Dat aanvaarden vind ik een prima prestatie.
feedback van andere lezers- ivo
het zit allemaal zo vast achter je pen, alsof wat je schrijft een foto is die maar niet vergeelt ..
Dora: Zoveel foto-albums vol. Al dacht ik lang dat anderen dat ook hadden weet ik nu dat het wel bijzonder schijnt. Dank je wel. oef... wat een compliment - Mistaker
Een klasgenoot van mij had een Hongaarse moeder. Zij vertelde dat Hongaars verwant is aan Fins. Ze had het ook over Wogoels, dat vond ik zo exotisch klinken dat ik het altijd heb onthouden.
Graag gelezen weer Door.
G
Dora: 39 jaar geleden alweer. jonges wat een beleving...
Ja het Fins en het Hongaars is verwant en kent geen lidwoorden.
Het was een hele cultuurschok ook. De Hogaren waren later het eerst 'bevrijd' om het maar zo te noemen. - Wee
Eerste keren aan ouder zijn, zijn wel minder mooi. (Gekke zin, hm.)
Heb m'n eerste leesbril en vind er niets aan.
Maar ik aanvaard en ben vast van plan om, later, eervol ouder te worden :)
Dora: Ja, confronterend, maar treuren heeft geen zin, er zit iets anders op... met een goed humeur is de beste weg, heb ik ondervonden Iedere stap terug ben ik me wel bewust, maar dat was aan het begin van mijn leven ook al. - warket
Ik merk het in het straatbeeld waar de mensen alsmaar jonger worden, en die langzaam aftakelende zintuigen van mij, maar het is nee eenmaal zo. Toch is er zoveel nieuw te beleven. In een boom klimmen hoeft niet meer.
Dora: Ja de meerderheid is jong, strak en zo... Ik hoef ook mijn benen niet meer in mijn nek te leggen... Ik zou ze nooit meer uit de knoop krijgen... Dank je wel - julien_maleur
een mooi stuk, goed geschreven zoals altijd, maar vooral iets dat zo herkenbaar is, zeker voor mensen van mijn leeftijd.
groeten
Julien
Dora: Dank je wel voor je compliment, we worden allemaal ouder immers.
|
