|
< terug
Soaps en De Mol
Computergames. Soms geef ik me er aan over, maar een andere identiteit neem ik er niet voor aan. Ik hoef geen vooraanstaand regente te zijn van virtueel land noch te strijden in on-line SFgevechten met een apenpakje. Te inspannend. Ik wil me niet wanen in een andere wereld, geen alter-ego aantrekken. Mijn waanzinnig rijke fantasie voldoet in het 'gewone' spel des levens. Ik doe domme drie-op-een-rij spelletjes. Met een plausibele smoes.
Vijftien jaar geleden was er 'Swing' vol heerlijk explosieve combinaties.
Bommen in prachtige kleuren met spannende inhoud en iedere kleur had een eigen waarde. Je moest ze in een rij van zeven communicerende vaten laten vallen, die in evenwicht dienden te blijven. Zodra er één tube volliep: 'game over' plus een heuse Drakulaanse doodsschreeuw. Oei oehwaahaaoei. Het bleek een zéér welkom spel want ik had behoefte aan harmonie, geen intimiderende herrie of verwijten. Swing was 'instant-ontspanning' zodra de sfeer vijandig werd. Onzekerheden, dat waren er veel, werden in mijn schoenen geschoven. De aanvallen deden haar wellicht goed. Onvrijwillig vijandje spelen is echter uiterst vermoeiend. Vredig vertrouwen en intimiteit is een te kostbaar goed om via dwangmatig oorlogvoeren te destroyen. Me constant verdedigen tegen wat ik NIET op mijn kerfstok had, leek zinloos.
'Beam me up Scotty' bad ik als ik op visite kwam en 'Swingde' met haar computerbommen om te voorkomen telkens Kop van Jut te zijn: Dat projecteren zal ooit overgaan, dacht ik. Het bleek water naar de zee dragen. Ik werd verbannen tot ze 'klaar' was met 'God-mag-weten-wat'.
Na vijf jaar nodigde de therapeut haar uit voor een eerste ontmoeting maar hij waarschuwde mij wel:
"Nu gaan we schaken." Bijna gaf ik spontaan over, maar er klonk geen veroordeling.
"Want met haar zal het helaas zo moeten." Ik wist, diep vanbinnen, dat het klopte. We hebben het geprobeerd maar kennelijk was het nog te vroeg! Te vroeg! God, wat een waanzinnig leerproces: afleren me te ergeren aan truukjes en halve waarheden. Hoe moet dat, terwijl ik nog moeite heb met 'Wie is de Mol' Omdat men elkaar daar slinks moet beflikkeren. Dat is echter een spel, géén verklote moeder-dochterrelatie! De kijkcijfers liegen er niet om. Veel mensen 'genieten' ervan dus kennelijk is het een tekortkoming, dat ik er geen bal van snap. Ik heb, geloof ik, wel een goede training gevonden:
SOAPS. in alle soorten en maten.
Al moet ik mezelf dwingen te kijken, via die series kan ik intriges leren doorzien. Ik ril van de doortrapte wijze waarop men elkaar op het verkeerde been zet voor persoonlijk gewin. Bij Amerikanen gaat het vaak om geld, status en/of macht. Precies waar ik geen ziekelijke affiniteit mee heb, maar wellicht leer ik het zo toch? De één denkt heel veel zetten vooruit. De ander doet het per aflevering, per ongeluk of zonder het zich bewust te zijn. Voor weer een ander is het pure noodzaak. Ik hoor waarschijnlijk in die categorie? Men zal wellicht zeggen: doe geen moeite meer… maar ik word er niet jonger op. Eens in de drie, vijf, jaar waag ik toch een gok want je weet maar nooit en "nee" heb ik al. Zou het niet mooi zijn als ze zich veilig voelt met mij, zoals ze dat ooit kon. Zuiver, zonder angst en met een feilloos gevoel voor wie wel en niet betrouwbaar is… Lijkt me zo waardevol, zonder façades of nijdig afweergeschut bij elkaar in een kamer te kunnen zitten. Tot nu toe is het echter zuiver virtueel. Ik ben al wel vooruit gegaan.
In afwachting doe ik ondertussen simpel drie, vier of vijf op een rijgames.
Daar ontploffen DINGEN in plaats van relaties. Delen van een puzzel speel ik daarmee bij elkaar. Als er negen gelijken tegelijk exploderen is er een bonus. Soms krijg ik er zelfs een leven bij. De levels worden wel steeds moeilijker. Ik houd mezelf eenvoudig voor het lapje en roep vergoelijkend. "Zo houd ik mijn reactievermogen op peil, anders verdroogt dat óók."
feedback van andere lezers- warket
HaaHhaHaa!!!!!!!!
Dora: Inderdaad bedoeld om als een act te brengen, droog en met de juiste dictie, dank je haha!!!! - ivo
ja zo vroeg en zo lachen .. je bent me een mevrouwtje
Dora: Dank je, gevoel voor/van humor is me gelukkig niet vreemd. hihaahaha
|
