Volg ons op facebook
|
< terug
De snelhechter
Ik ben een snelhechter.
Die twee buigzame ijzertjes heb ik echter niet in mijn navel om doorheen geperforeerde gaatjes papier op elkaar te stapelen. Het is niet mijn taak om documenten bijeen te houden. Ik ben geen pro-forma voorstel dat men gladjes presenteert met doorzichtig voorkantje en gelikte illustraties. Niet graag word ik verward met de snelbinder die, onder verpletterend knellende omstandigheden, pakjes vervoert op de bagagedrager. Een open boek ben ik voor wie mijn taal verstaan, maar zonder plastic pakje aan. De rest leest mij niet of haalt de schouders op en deelt bijna oningelicht vooroordelen met andere niet-lezers. Ik ben geen systeem met platte tekst dat een product verduidelijkt, ook geen artikel over het nut van schone energie, of dat we respectvoller moeten omgaan met de natuur. Dat doen anderen al.
Over een revolutionaire nieuwe uitvinding zou ik wel graag berichten. Contact zonder de virtuele middelen die nu regeren. Is dat wellicht iets om een stel uitvinders op te zetten? In een hutje op de hei, afgescheiden van de buitenwereld? Knappe koppen bij elkaar die brainstormen over het belang van intimiteit, banden en verhoudingen of zo? Nu ik dat zo plat omschrijf lijkt het wel 'Het ei van Columbus!'
Laatst probeerde ik mijn naaste via mail te vragen of we eens konden praten. Zonneklaar werd dat A: dit te hoog gegrepen was en B: de bedoeling was er niet om mijn vraag te beantwoorden. Dat bleek niet direct, zo van: "Nee, daar begin ik (nog) niet aan!" De afwijzing was meesterlijk omfloerst verpakt in de taal van de nieuwe gebakken lucht die ik niet goed machtig ben. Mooi verwoord, in fluweelzachte welwillend lijkende positieviteit, maar hoop op een gesprek kreeg ik er niet door. Haar mail stond totaal los van mijn epistel, want was gespeend van enige reactie op mijn woorden, ze vertoonde nergens invoelingsvermogen. Op zorgwekkende wijze wist ze onnavolgbaar zelfingenomen te verwoorden dat zij nu gelukkig was. Het egotripte meesterlijk. Zo onwerkelijk dat een blos van vervangende schaamte naar mijn wangen steeg. Hoe ik werd genegeerd bleek pas na vier keer lezen omdat er zo'n alarmerend onbestemd gevoel bleef hangen. Onbevredigd. Ik werd niet afgewezen, maar zeer deskundig gefopt. Zo leek het althans, doch dat licht, oef sorry, ligt aan mij… Hoop blijft nou eenmaal de moeder in de olifantenkast, die het porcelein weigert te wassen, of zo iets... Sorry lijkt trouwens óók een uitgestorven woord.
Harmonie zoek ik. Niet met de hele buitenwereld, want dat zou absurd wezen. Nee, te beginnen met eigen vlees en bloed, door mij opgevoed. Daar hecht ik aan en er moet wel heel wat gebeuren om die hechting op te breken. Mij misbruiken en beliegen helpt gelukkig wel om de gepaste afstand te bewaren en dan nóg is het MAAR mijn beleving dat het contact telkens mislukt. Nou was ons gezin van vroeger ook een treintje van niets, twee nazaten plus ouders, die tegenstrijdige eisen stelden. Dat ik me alleen voelde was toen net zo min iets waar men aandacht aan besteedde. Er waren nog wat aanverwante artikelen waar ik het goed mee zou kunnen vinden, dacht ik altijd. Dat bleek, mede door de instelling van mijn ouders, die niet zo voorbeeldig met familie wegliepen, een verloren zaak. Zodra ik de wereld verkende… bleek dat ieder voor zich leeft en de ander is een bijzaak.
Ik kan me totaal geven en ik schroom openheid niet.
Waarom zou ik de kans laten liggen op natuurlijke selectie? Transparant en oprecht. Via deze onsimpathieke weg tracht ik gelijkgestemden op te snorren. Het lijkt me in mijn omstandigheden een goede oplossing om iets intiems op touw te zetten. Daartoe zoek ik mensen om samen te werken en plannen ontplooien, wiens neus dezelfde kant op staat. Ik verheug me er op om er als team voor te gaan en wie weet, krijgen we en passant nog wel zin om met elkaar iets meer... ter verkenning, want zeg nooit nooit...
Snelbinders, die binnen een paar tellen conclusies trekken over hoe leuk spannend en liefhebbend gecompliceerd ik kan wezen, gelieve deze tekst te negeren of als ongeschreven te beschouwen… Ik ben namelijk iemand waarvoor je tijd uit moet trekken om de gehele inhoud op waarde te kunnen schatten en daarbij komen vooringenomen stellingen niet van pas…
PS. Tussen regels lezen heeft trouwens ook niet zo erg veel succes...bij een vrijdenker als ik...
feedback van andere lezers- warket
Ik ben namelijk iemand waarvoor je tijd uit moet trekken om de gehele inhoud op waarde te kunnen schatten en daarbij komen vooringenomen stellingen niet echt van pas…
Dora: Dank je wel... herkenbare feed haha - Mistaker
Jaja ik herken dit wel. Familie hecht ik trouwens geen belang aan, voor mij is dat een pseudoniem voor ellende.
Groet,
Greta
Dora: Hechten of binden, er is een wezenlijk verschil. Dank je wel MisT. - ivo
je weet het wel te schrijven dora .. hahaha ..
Dora: Dank je, haha. Deze kwam ineens, zo maar in een opwelling denkend over hechten en binden. - Hoeselaar
Hoe hard deze zin ook mag zijn is; als het op schaapscheren aankomt trekt ieder zijn eigen conclusies in de familie, ook in de onze.
Hoe dikwijls mijn vrouw en ikzelf bij onze kindern hebben ingesprongen om het hoognodige aan de kant te krijgen kan ik niet meer tellen.
Maar, als het van hun kant moet komen ,tja we hebben zo weinig tijd.
Willy
Dora: Oh, Willy, fijn om te horen dat het ook bij een 'normaal'gezin zo toe gaat. Ik dacht vaak dat de oorzaak er in lag omdat ik er alleen voor stond. Dank je wel... - Wee
Openheid schroom ik wel, maar áls ik mij geef, geef ik mij helemaal! Telt dat ook?
Of is je oproep alleen voor mannen, vanwege het 'en passant ...' ;)
Dora: Jij telt zéér zeker mee en mijn oproep is voor mannen en vrouwen want ieder individue heeft zijn eigen inbreng in het totaal. Openheid is geen must, al is het handig om dat na gepaste tijd voorzichtig toe te kunnen passen. Je bent in alle gevallen van harte welkom, lieve Wee. Wanneer kom je op de thee?
|
