|
< terug
donderdag 29 januari 2009
Ik heb de wagen aan de abdij laten staan en ben langs landerijen naar de stad gegaan. Het vriest in de zon. In een winkelstraat blijven drie bejaarden (een man en twee vrouwen) verbeten staan aan een huis dat in stofwolken onder de sloophamer bezwijkt. Weeral iets dat verdwijnt. De machine schraapt een ééndagsklus. Een zigeuner- accordeonist die wat verder met blote vingers speelt hoor ik niet.
Vijf straten verder is een buitenterras, een verzamelplaats voor studenten. Ze eten er soep, slaatjes…of een croque monsieur met ketchup. Op de stoelen hangen wollen dekentjes die je over je schouder kan trekken tegen de kou. Voor mij een chilli concarné en een blauwe chimay. Je ziet de recessie nog niet in de straat.
Ik leg mijn zonnebril op tafel, doch bedenk mij en zet hem weer op. Ik zou hem anders toch vergeten na het eten. Ik blijf hier zitten tot de dag begint te slijten. Mijn vinger ruikt om een nog onbekende reden naar hondenkak. Wat u niet ziet is hoe mijn rechterhand deze woorden schrijft. Wat u niet weet gaat over een oude vriend. Hij zit gevangen in iets dat hij niet begrijpt. Hij schaterlacht en soms is hij lastig. Hij is op een andere manier zichzelf. Ik was bang om hem te ontmoeten. Toen we in zijn kamer kwamen was hij er niet. Het was halfvier en volgens de verpleegster zou hij na de therapie, die tot vijftien uur duurde, al terug moeten zijn.
Eerst ijsbeerden we benieuwd, dan in de gang tot we besloten naar hem op zoek te gaan. Hij herkende me niet meteen toen hij in een rolstoel uit de lift kwam gereden.
Kunt ge opstaan en u voort bewegen?
Hij greep mijn hand en we deden tien passen. Dan liet ik hem los en zag hoe hulpeloos hij was.
Ik luisterde naar de onzin die hij vertelde bij de champagne.
Eet u geen indigestie met die pralines…we trekken streepjes op de muur.
We schaterlachten.
Kom, we gaan op café.
Toen ik hem zijn jas aandeed sloeg hij woorden neer alsof het op een aambeeld was: ' Ge stinkt naar de tabak'. Voor hem geldt een resterend rookverbod.
Eens buiten kwam een jonge verpleegster aangelopen die zei dat het verboden was om zonder toestemming van de balie met een patiënt het pand te verlaten.
Geef dan toestemming… stoven we verder.
Ik heb veel lieven gehad…glunderde hij.
In het café deed iedereen zijn best om ons met een rolstoel binnen te laten.
Heb je gehoord wat ik zei?
Neen.
In het vervolg nemen we een vliegenmepper mee'.
Kort daarna nam ik afscheid van hem en zei hij: 'allee, het feest begint pas, maar toch merci'. Ze brengen hem wel terug. Het is voorbij…alsof het nooit anders is geweest.
Een paar dagen later verliest een kraai haar schraapsel, draait ze in scheervlucht om en verliest ze bij het opstijgen opnieuw haar buit.
Vlakbij kamperen zigeuners, lopen vrouwen in gevlochten haren met kinderen om zich heen.
Ik kijk met smeltende sneeuw in mijn ogen. De kou kleeft aan mijn kin. Ik wil met een mes een wilgentak afsnijden en een wandelstok maken.
feedback van andere lezers- Wee
Indringend en ontroerend stuk.
Zonnebrillen dienen soms meerdere doelen ...
Je schrijft dit zó, dat ik er bij ben, ik kan niet anders.
warket: Dat u mij op die manier leest geeft mij hetzelfde gevoel wanner ik het schreef. Raar toch? - Dora
Ontroerend inderdaad. Schreeuwende kraaien en wandelstokken komen het leven claimen...Niets te dromen als een vriend ineens anders is.
warket: In het begin vond ik het triest. Gelukkig heeft hij een fortuin opgebouwd en is zijn vrouw een goed en rationeel mens.
Het is inderdaad een vreemd gevoelen om iemand die je drievierde van een mensenleven kent, plots na een drievoudige hersenbloeding gaat bezoeken. Het went. Laatst zag ik hem nog op een begrafenis van DEN ERIK.
Aan een cognacje nippend vroeg hij mij buiten of ik voor hem een sigaretje wou rollen.
Wat doen we hier, vroeg hij welgemeend.
Het went. Vooral, hij is vrolijk gebleven. Het enige wat van hem nog overschiet. - ivo
de frisse koude lucht wappert rond mijn oren de ijslucht vult mijn warme lijf .. knap geschreven hoor, ik voel het helemaal
warket: Ivo, één van de verlangens in een schriftuur, is het gevoelen van de schrijver over brengen bij de lezer.
|
