|
< terug
De kat uit de boom
Zodra iemand in een ontspannen gesprek totaal onverwachts op zijn horloge kijkt denk ik automatisch aan wat eraan vooraf ging. Wat vroeg ik? Heb ik de ander in verlegenheid gebracht? Het hoeft niets met mij te maken te hebben uiteraard, maar hoewel ik nooit in oppositie ben ervaart men een vraag mijnerzijds soms niet als interesse of als middel om onduidelijkheden op te helderen. Soms ziet men het zelfs als aanval (kritiek) en in dat geval weet ik ongeveer hoe laat het is; Weinig opbouwende bevrediging hangt aan de steigers van dit gesprek.
Mensen schieten soms in de verdediging met verwijten. Als ik mezelf er niet in herken zeggen hun invullingen veel meer over hen dan over mij. In dat geval ben ik niet meer dan een kleerhanger, een katalysator. Wat men probeert te verbloemen ligt echter dan toch naakt gefileerd op tafel. Althans voor wie het op een afstandje bekijkt. Dat men zich daardoor nog meer laat kennen zal duidelijk wezen? Mij maakt het niets uit of iemand onzeker is. Mijn verleden stond bol van onzeker niet-weten, blunders en fouten waar ik van leerde. En nog kan ik twijfelen. Enkel uit ervaring weet ik hoe ik ervan af kom. Bouw géén façade op dat je alles beter en zeker weet. Doe niet alsof niets je omver krijgt. Dat is vragen om moeilijkheden. Geheid prikt er iemand doorheen en dan kun je: A: het vol gekleineerde schaamte op een lopen zetten of B: blijven zitten, je wonden likken om helder na te denken over wat er zo vreselijk aan is een fout te maken, een antwoord niet te weten.... Het doet even zeer maar nadien is een 'nepimago' onnodig.
Het is net als met een pleister. Mijn ouders rukten zo'n ding in één keer van mijn knie en de pijn was over voordat ik er erg in had. Kennelijk vond Broer dat geen optie. Op een dag zag ik hoe hij zich in allerlei onmogelijke bochten wrong. Aan het gekreun zou je denken dat hij werd gemarteld. Ach gossie toch. Vijf jaar ouder en dan zo'n zielepieteke. Bij iedere haar die er los moest worden geweekt was het alsof men hem met een mes stak, zo hard ging hij tekeer. Ik bekeek het toneelstuk met puur ongeloof. Was hij van de ratten besnuffeld? Waarom deed hij zichzelf dit aan? Tot het mij na tien minuten te veel werd. In het voorbij lopen rukte ik in één keer de boosdoener van zijn scheen. Oef, wat was hij woest. Niet te filmen. Hij hield kennelijk wel van een partijtje pijn in het kwadraat. Ik heb nooit begrepen dat men lijden langer rekt dan nodig is. Het verdringen is verkeerd, maar zachte heelmeesters en stinkende wonden is als spreekwoord niet voor niets uitgevonden.
Hoe de zelfvervullende droom werkt wordt door weinigen onderkend. Interacties zijn soms gedoemd om uit te draaien op een deceptie en niet in de laatste plaats vanwege angstige verwachtingen waardoor men precies krijgt waarvoor wordt gevreesd. De toevallige passant is de schuld. Of iets ongrijpbaars zoals de maatschappij, de lullig veeleisende baas, de lelijke vrouw, het ondeugende kind en zo verder naar beneden in de pikorde…via de hond en de kat. Geef mijn portie dus maar aan Fikkie… Ik kan niets oproepen dat niet aanwezig is… en ben er niet op uit om iemand onderuit te halen. Meestal doet de ander dat zelf met véél meer verve. Niet meer dan een spiegel ben ik en wie denkt dat ik bij machte ben iemand een gevoel te geven wat niet al aanwezig is mag in retraite. Mijn kinderlijke onschuld heeft zich teruggetrokken achter een dikke boom tot de blazende kater of poes, die ik er niet in had vermoed, eruit valt. Ik hoef het dier er niet eens uit te kijken, haha, want de ander windt zich geheel vanzelf op alsof ik hem/haar naar het leven heb gestaan. Jammer, maar ze komen ook zonder mij wel op hun pootjes terecht…
feedback van andere lezers- Wee
Eens, als 'cliënt' bij een psych, weende ik er een keer met veel pijn
wat ellende uit en toen moest hij geeuwen ... Dódelijk! Zijn mond ópen, mijn mond en hart meteen op slot :(
Ik denk dat veel mensen hun leed graag kwadraten, eng, vind ik dat.
(Weinig tijd i.v.m verhuizing, vandaar tussen de bedrijven door
even zitten en bijlezen.)
Dora: Oef Wee... dat is moordend voor iemand die zich wil durven leren ontvouwen.
Heb je die psych vaarwel gezegd? Ik leg mijn dure hart niet in handen van iemand die niet eens de integriteit heeft echte aandacht, (al is dat dan betaald) in te zetten? Of was het een eenmalig gebeuren? - ivo
la vie en rose, elke mens is in zijn perceptie de beste, tot de realiteit spreekt
Dora: Kennelijk zijn er velen die zichzelf niet half zoveel waard vinden dan ze zijn, anders hoefde men niet zo bang te wezen, denk ik wel eens, Dank je... - Mistaker
Miauw!
Groet,
Greta
Dora: Grrr grr in spin... Dank je...
|
