|
< terug
Steven de Batselier 1932-2007
Toen ik hem de eerste keer zag toonde hij zijn litteken. Hij toonde met een zekere trots waar ze in zijn lijf hadden gesneden. Het was indrukwekkend. Een rode streep beginnend aan zijn sleutelbeen en eindigend beneden zijn buik, dwars over zijn lichaam. Zijn professorenlichaam. Op zijn kantoor. Aan de naamsepoort. De deur die, het leek, altijd open stond. Naast een vooruitgeschoven overdekt terras van een brasserie. Wie de deur was binnengegaan kwam voor een trap wie die trap besteeg kwam in zijn kantoor. Van de professor. Hij hield van mensen. Hij hield van alle mensen, maar omdat de normalle mensen vooral van elkaar houden, hield hij van de mensen die door de normale mensen als abnormale mensen worden aangeduid. De homo's hoeren en gekken.
En nu is hij gestorven. Hij was niet bang van het sterven, hij was al eens gestorven. In een zwaar auto ongeval. Het veranderde zijn denken over mensen, over sterven. Hij schreef er zijn eerste boek over "Bijna doodservaringen". Het veranderde ook zijn denken en handelen in zijn werk.
Ik mocht deelnemen aan zijn eerste experiment. Ach een experiment zo zag ik het niet. Ik zocht een woonruimte en via een vriend, vond ik een kamer boven een café. De pimpel. Op de hoek van de rijschoolstraat en het Sint-Maartensdal. Een café die gerund werd door diegenen die er boven woonden. Voornamelijk eerste jaar studenten criminologie enkele kamers werden voorbehouden voor psychiatrische patiënten die in de normale toenmalige psychiatrie in kille kamers en in dwangbuizen terecht kwamen. Het experiment lukte iedere patiënt, die geen patiënt werd genoemd, kon na enkele maanden terug het leven in. Een man die door het helse bandwerk in de auto-industrie gebroken was kon na enkele maanden terug naar zijn gezin. Na een jaartje verhuisde ik met de ondertussen tweede jaarstudenten naar Rotselaar naar het torenhof. Een kasteel ruïne. Een kasteeltje lijkt romantisch maar is ver van steden en is eenzaam na een jaartje verhuisde ik naar Antwerpen waar ik op dezelfde manier een experiment opzette. Mijn eerste concept christoperstreet. De professor deed ondertussen verder in 1977 gaf hij zijn patiënten een huis waar hij met zijn patiënten samen leefde "het huis waar ik mijn waanzin mag uitleven " zei de professor.
De goegemeente sloeg terug, in de vorm van razzia's men vermoede drugs en orgieën.
De katholieke universiteit stelde hem voor de keuze zijn mensen of zijn professorschap. Hij koos voor zijn mensen. De katholieke gemeenschap die het altijd heeft over liefde voor de verworpenen, gooide hem aan de deur.
Hij is er niet meer Steven de Batselier 1932-2007). Vaarwel Steven het gaat je goed waar je ook bent ze zullen u verwelkomen. Hou een plaatsje vrij. Dag.
|
