|
< terug
Orphelus en Ohren
Die bruine streep in mijn aikidobroek is een kruising van wind en zweet, zegt hij. Dan neemt hij zijn stok en gaat hij weg zoals ik dat deed. Net zoals vlinders fladderen, motten klapperen, sjokt de mus. In de buik van mijn moeder heb ik voeten gekregen voor de begane grond.
Ma, waarom heb je mij geen vleugels geschonken?
Die afgeknaagde bomen, dansend gras, de wind in men oren...het lijkt allemaal zo onecht te zijn. Als een steen duik ik naar beneden. Net voor ik te pletter sla, blaast een storm mij boven wolken in het ijle. Orphelus en Ohren, nog onbekende goden, kijken me aan in het blauwe licht. Ze staan aan de afgrond van het bodemloze.
Hier maak je een allerlaatste keuze, zeggen ze streng.
Ik durf niet...ben bang voor het eindeloze.
Het wordt een moeilijke dag om met zwaartekracht te leven. Het enige wat ik vandaag foutloos doe is een bedelaar een geldstuk schenken. Hij kijkt me aan en zegt merci.
Onderweg ben ik niet gestopt. Er was zelfs geen tegenwind. Het verbaast me ook. Vanmorgen ben ik vijftien centimeter met mijn fiets door de modder gezakt. Slijk tot aan de enkels. De Dijle is buiten haar oevers getreden. Het water zag bruin. Toch bleven de betonmolens draaien.
Soms ben je niet meer van deze wereld.
Ik stamp een handpalm peperkorrels fijn voor in de groentesoep.
Waarom schrijf je niet over gisterenavond?
Omdat gisterenavond zo goed was en ik geen zin heb om dat nu te beschrijven. Ik heb gedroomd over jou. Je had me een grasveld en een paard met een ziek veulen verkocht voor een appel en een ei. De bloemen in het grasveld bleven van jou. Toen het veulen beter werd en de bloemen op at, kwam je naar me toe en zei je dat je het spijtig van die bloemen vond.
Heb je gegeten vandaag?
Ja, 's middags gerookte vis met brood, een scheut wijn, een sigaret en dan nog een laatste werfbezoek. Het bleef droog. Ik hoefde geen jas.
Zij eet pasta met tomatensaus. Ik wil er patat en vlees bij met rauwe look. De gloeilamp boven de eettafel is stuk. Eten in het halfdonker...begin ik te zeuren over besparing op energie en gaat het uiteindelijk over politiek.
Hou op, ik heb geen zin om hierover verder te praten.
Ze heeft gelijk. Het is lente. We hebben vogeljongen. We hadden het gemerkt nog voor de regentijd dat iemand bezig was een nest te maken. Daarna werd het stil in een onzichtbaar broedmoment. We waren vergeten dat ze daar zat om nieuw leven.
Uit het nest klampen nu jongen zich vast aan de klimop, proberen ze hoger te komen. De moeder vliegt heen en weer, voedert van bek in bek. Van dichtbij, zien we hoe leven onbevreesd werelden verkent. Hoe kan iemand dan nog spreken over de banaliteit van het leven?
Laten we met liefde straks slapen gaan. Eerst de prik van een pepervinger in mijn neus met koud water blussen.
feedback van andere lezers- Dora
Ik verval in herhaling, maar ik blijf meedromen en beleven. Je weet het echt boeiend te houden ook als het de alledaagse dingen betreft. Petje af. Groetjes van Dora, ik kom morgen dus bij jullie ontbijten. Zitten we dan op het terras? Mijn eitje niet te, maar wel zacht, graag?
warket: Met een fles sjampagne als aperitief. - ivo
gewoon 'schitterend' - Ivan
Inderdaad schittterend , vr/gr Ivan - GoNo2
Knap geschreven!
|
