|
< terug
de fabriekspoort gespot
Als om tien voor zeven de eerste keer de sirene gaat, zie je de mannen en vrouwen hun laatste trekken aan hun sigaret slurpen om nadien met een fikse trap de brandende assen met hun schoenzool te vertrappelen, zodat er enkel nog een zwarte streep en oranje filter zwart gebladerd op de stoep blijf liggen.
Zwijgzame gezichten met ogen die nog moe zijn, trekken ook deze laatsen de grote zwarte poort binnen.
In de verte is er een hond die zijn aanwezigheid duidelijk laat horen, tussen de hoge zwarte gebouwen, weerkaatst het geblaf als een onwezenlijk geluid. Stilaan trekt de fabriek zich in werking. Het ijzer dat op ijzer in beweging komt laat een verschrikkelijk geluid na en zorgt dat de sirene van zeven uur zelfs niet meer gehoord wordt. Geen laattijdige fietsers die nog komen aangespurt omdat ze zich hadden overslapen, vandaag is iedereen blijkbaar aan boord.
De portier die al veel vroeger aanwezig is en de tikklok moet bewaken, heeft zijn theromosfles al op zijn bureau staan. Met de plastieke beker en een handdoek op de bureau, doet het zelfs iets huiselijk aan.
De zon heeft reeds haar ochtendritueel achter de rug en verblindt, laagstaand, de heftruckchauffeurs die met hun hun gastrucks, als kleine playmobile wezentjes, de fabriek in en uit rijden.
Grote vrachtwagens melden zich aan. De hefboom gaat op en neer en de portier moet constant met papieren en wijdse armgebaren, de wagens hun plaats toewijzen binnen de fabriek.
Terwijl de grote wijzer van de klok boven de grote poort haar tijd inhaalt en de ramen van het gebouw door het schijnen van de zon, alsmaar vuiler lijken, kraken de enkele grote bomen, aan de rand van het zwarte gebouw, hun takken omdat de wind er vrij spel in heeft.
Kleine kinderen aan de hand van moeders of nog rijdend in de buggy passeren de poort. Het is reeds bijna school tijd en de straat van de fabriek verandert van uitzicht. Daar waar er eerst haast nog slapende grijze mensen hun ding deden, vult de straat zich stilaan met de kleurrijke beelden van kinderen die uitgelaten naar hun school trekken.
Kleine fietsertjes die nog wankel naast mamma rijden en alzo proberen volwassen te worden in het verkeer dat onmenselijk hard kan zijn.
Fietskarren gevuld met peuters en kinderen die slenteren op de stoep, grappig om deze mierenhoop zo te mogen gadeslaan zonder dat het je een cent kost.
Terwijl deze drukte zich aandient is er ook nog een vuilniswagen die zijn ronde doet. Oranje mannen die half lopend en half hangend aan de grote kar, de bruine zakken die netjes aan de rand van de stoep staan gestapeld, met een hand oppakken en de grote open mond van de persmachine vullen.
Kleine kinderen stoppen met hun geschater om vol interesse te gapen naar de snelheid en sterkte van die vuilnismannen om dan aangespoord door hun mama, de weg naar hun school verder zetten.
Twee eksters hebben op het kleine grasveldje iets om te eten gevonden en vechten het luidruchtig uit. Deze vogels trekken zich al lang niets van de mens aan. Zij doen hun eigen ding en storen zich niet aan de kinderen of vrachtwagens die de poort van de fabriek vullen of verstoppen.
Nu de zon zich volop hoger trekt en de groentenboer, de bakker en de postbode de straat al hebben gepasseerd, blijft de drukte voor de poort interessant en vooral ook levendig.
De portier heeft reeds enkele boterhammetjes gegeten en de directeur is ook al gepasseerd. De sjieke wagen stopt voor de bareel en met een groet aan de kepie wordt de toegang onmiddellijk vrijgemaakt. Het is vreemd dat zelfs het raampje van het voertuig niet eens omlaag gaat. De taal is blijkbaar gereduceerd tot enkele gebaren van herkenning en goededag.
Merels maken nu ruzie met de eksters. Ze jagen elkaar weg. Terwijl de duiven die hier ook ergens huizen zich blijkbaar niet bemoeien met de ambras tussen de vogels van verschillende stand.
Een raam aan de hoogte van de stoep krijgt plots een lichtere kleur. Blijkbaar zijn er arbeiders naar de kelderverdiepening gegaan om daar iets te verrichten. De strepen van zand en vuil die op het glas de geschiedenis van de fabriek vertellen, verstoppen een heldere kijk, enkele schaduwen vertellen een verhaal met geruis, waarbij de kijker enkel zich kan afvragen wat daar allemaal gebeurt.
De sirene van twaalf uur breekt het monotone van het gebruikelijk verkeer.
Het is woensdag en de school eindigt samen met het middaguur van de fabriek.
Het is net of er een stop uit een bad is getrokken want de straat wordt helemaal gevuld met fabrieksarbeiders en schoolgaande kinderen die dooreen vermengd elk een eigen plek zoeken in het straatbeeld.
Op het weiland zitten enkele arbeiders met hun brood en koffie te praten en te lachen, alsof het al heel de dag vakantie is geweest. Anderen hebben zich op de zitbanken onder de bomen genesteld en er zijn er zelfs die een spelletje kaarten spelen. Een kleine fietser zwalpt tussen de overstekende arbeiders en bedienden en probeert veilig de fabriek te passeren.
Ook tegen de muur van het wachthokje hebben zich enkele arbeiders zich neergelegd, de zonnenstralen overbelichten hun beeld, waardoor het niet duidelijk is van welk geslacht ze zijn. Alsof het belangrijk zou zijn, in het fabriek is immers iedereen gelijk, ze werken allemaal voor hun geld.
Van zodra de sirene zich terug laat horen, verdwijnen de groepjes met mensen terug in de fabriek. De gele gastruckjes zetten zich in beweging en heel het fabriek fluistert terug haar bezigheid zoals het vanochtend ook al klonk, alleen is de echo in de weerkaatsing verdwenen door de warmte van de dag.
Mijn schilderij is ondertussen ver gevorderd. De verf staat erop. De kleuren zijn zoals een diafragma van een fototoestel dat een heel lange sluitingstijd heeft genomen, waardoor de beelden wel werden geregistreerd maar ook overlappend elkaar aanvullen, zodat alles als een lange zweem is opgetekend.
Het grauwe van de fabriek en de kleine toetsen van fris heerlijk gekleur, zorgen voor een vreemde mengeling, van wat iets dagelijks gebeurt.
Hopelijk blijft de fabriek in deze wijk, want al is het zonevreemd en niet meer van deze tijd om fabriek en leven zo dicht bij elkaar te vermengen, toch is het pure menselijke nog nooit zo groot geweest als in de periode dat het samenleven een noodzaak was, zowel voor de fabriek als de arbeider of bediende, die hierin zijn leven slijt.
Kinderen gaan hier werken en weten al hoe het daar is, ze horen niets anders, hun ouders zijn er ook ...
Mijn verfborstels spoelen onder heel veel water het laatste stoffige helemaal weg.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Je hebt dit verhaal met veel beelden verweven waardoor het lekker leesbaar is. Heb vroeger vazen borden en kommen beschilderd in een ceramische fabriek in Maastricht en eerlijk gezegd ik vond het fijn werk en goede colegialiteit
Willy - Dora
Lekker ritme in de zinnen in een verhaal met ruggengraat. Ik heb ervan genoten...
(suggestie ?de straat wordt helemaal gevuld met fabrieksarbeiders en schoolgaande kinderen die dooreen vermengd elk een eigen plek zoeken in het straatbeeld?)
ivo: een goede suggestie ik bekijk het even ... - warket
Het fabrieksleven is een hard en monotoon beroep. Zo lees ik het toch.
ivo: zou ook kunnen ... - Wee
Beeldend verwoord.
Goed gespot!
ivo: dank je wel wee
|
