Volg ons op facebook
|
< terug
God mag het weten
Dag Lieve Heer, ik kom es efkes bij u schuilen.
"Ga zitten kind. De zon mag het voor me doen vandaag, ik geniet mijn vrije dag. Vertel eens.
Hoe staan de zaken? Je kind komt wel eens langs. Een taaie tante. Ze lijkt zo verloren."
God, breek me de bek niet open. Ik ben hondsmoe en de oorzaak is U vast ook wel bekend. U heeft mij nooit een rozentuin beloofd en ik wil me zeker niet beklagen. Het is mijn lot en toch had ik de aanslag op positief denken liever overgeslagen. Ik houd van haar, hoor God, maar welke moeder schept erover op dat haar kind uitgroeit tot een DSM IV in de cluster B? Het is dat ik er veel over had gelezen, al mijn talent heb ik ingezet, maar de realiteit is duizend en één maal schokkender gebleken dan mijn stoutse fantasie. Sommige kinderen vertonen dat gedrag. Voor hun achttiende is het niet te diagnosteren en normaliter leren ze het daarna af. Terwijl het binnen een slijtageslag tegen onvoorwaardelijke liefde is, valt het in de buitenwereld niet op. Daar functioneren ze prima of boven gemiddeld.
"Prima kind. Ik kreeg niet alles mee en denk: geen zorg om die twee, zij redden het wel."
U heeft een te hoge pet van me op. Mijn God, het was loodzwaar en ik heb U zo vaak aangeroepen, maar U leek altijd te druk. Voor dit soort kinderen is namelijk alles moeilijk en gevaarlijk. Het vleesgeworden wantrouwen dat razend wordt van liefde of aandacht, alsof ze voortdurend een gloeiende ketting om de nek meezeulen. Altijd kroop ze achter een muur en sloeg me van zich af. Gezelligheid was taboe en vakantie leek een noodzakelijk kwaad. Dat hield ze enkel uit als ze niet met mij alleen weg hoefde. Net als je denkt dat het niet gekker kan, bewijzen zij het tegendeel. Weinig tevredenheid, geen respect. Ik vind het vreselijk om te moeten zeggen: het was een verademing toen ze met haar vriend vertrok.
"Ze is in een goed gesternte geboren, levenslustig en compleet. Kind toch, het lijkt wel verscheurd."
Haar eerste verliefdheid was uiteraard een enorme mijlpaal. Ik hoopte dat dáárdoor haar reactiepatroon opnieuw om zou keren. Zij waren onafscheidelijk, hooghartig, niet voor rede vatbaar en ik liet hen vrij.
De decaan van school belde omdat ze er met de pet naar gooide, wat ze nooit had gedaan. Begrijpenlijk, dacht ik en gunde haar de vrijheid van dit geluk. Meteen toen ik haar erop aansprak, ze waren uiteraard samen, bleek hoe fout ik het had ingeschat. Begrip was kennelijk verraad? Of zo?
"Wat? Jij hebt met die vent gepraat? Nou ja zeg, echt weer typisch jij...Te min voor woorden!" Die aanpak verraste mij totaal. Nog voor ik iets had uitgelegd trok ze al van leer alsof ik een misdaad had begaan.
"Zie je wel, ik wist het wel, stom wijf." Ik weigerde terug te gillen al voerde ze per woord de decibellen op.
"Hoho, die respectloze toon laat je achterwege en je luistert eerst rustig. Ik gooi de telefoon er niet op als een collega me belt over jouw prestaties. Dit is de voorgescheven procedure. Jij hebt niets te klagen!"
"Dat maak IK anders zelf uit. Hoe durf je tegen die lui te praten? Over mij! Waar sláát dit op?"
"Zij zijn verplicht mij op de hoogte te brengen als jij het erbij laat zitten. Ik heb gezegd dat je dit jaar best de teugels wat mocht laten vieren. Hij vond het vreemd dat ik zo laconiek bleef."
"Als ik het niet dacht. Haha. Zie je het nou, Julius?" Natuurlijk knikte vriendlief slaafs, maar ik vond dat hij hier buiten stond. Hij had notabene zelf het lef niet om zich tegen zijn ouders te misdragen.
"Ik heb gezegd dat je het al die jaren geweldig goed hebt gedaan en dat het geen kwaad kon."
Er was geen doorkomen aan, lieve Heer, en ik wilde uiteraard niet slaan, dus ik zei:
"Hoor eens, jij hebt jezelf dit aangedaan en zij bellen omdat ze bezorgd zijn. Ik heb überhaupt,"
"Jahaha, hoor haar. Bezorgd, haha. Hoezo überhaupt?" Twee paar ogen vuurden bloedwoedende kogels.
"Ik ben géén a-sociaal en sta de decaan normaal te woord. Ik ben voor je opgekomen. Wat is daar verkeerd aan? Ik heb gezegd dat doubleren geen ramp was als je die achterstand niet kunt…"
"Ach, krijg wat, jij. Ik wist het wel! Ik heb het altijd al geweten dat jij niet te vertrouwen was."
"Jij hebt geslabakt en ik verdien zeker niet jouw grove disrespect want ik heb niemand verlinkt. "
"Godgeklaagd is het. Bah, dat noemt zich nog moeder ook, kom op Julius, we gaan." Voor ik iets zeggen kon ontplofte ze de deur uit met haar bondgenoot. Doodvermoeiend hoor, altijd oorlog. Ze kon mijn bloed wel drinken en die Julius knipmeste altijd als een lakei. Idolaat van haremajesteit die zo'n grote bek durfde geven. Hij zou haar beslist niet helpen om alle opgekropte haat los te laten.
Ik kan me niet heugen dat ik na haar vierde nog met haar heb gelachen zoals daarvoor. Ik zweer U, dat ik daar mijn best voor deed want leven zonder humor... Inmiddels houd ik het nog maar drie kwartier met haar uit, onder strakke begeleiding van een deskundige, maar weet U wat me nu zulke zorgen baart? Op internet las ik vandaag dat zulke mensen op latere leeftijd niet meer of zeer moeilijk re-socialiseren.
Gottegot, te bedenken dat die zelfhaat haar waarschijnlijk levenslang in de ban zal houden.
Dank U wel, God, dat ik spuien mocht... Houdt U haar wat in het oog? Dat doet me goed.
"Graag gedaan kind, kom rustig vaker aanwaaien als je eens kletsen wilt."
Weet U trouwens toevallig al wanneer ik thuis moet komen?
feedback van andere lezers- Wee
Ik moet nog e.e.a. bijlezen zie ik.
Dit stuk is zéker intens.
Blijf het knap vinden dat je zó kan schrijven.
Dora: Dank je wel Wee, mooi compliment.... - bessy
een gesprek met god
hij luistert altijd ......soms hoor je hem diep in jezelf terug....
lieve god help me toch....en let een beetje op
ik lees ... lees ....en heb respekt voor jou
intens dit...
Dora: Ja, soms zij er op de hele wereld maar enkele mensen waarmee je je zorgen kunt delen en zij zijn dan ook even een soort God. Voor hen ben ik dankbaar... dvoor hen heb ik ook respekt. Dank je Bessy. Kuskemuske
|
