|
< terug
maandag 4 oktober 2010
De tijd weerspiegeld in seizoenen. Soms dool ik met koude handen vóór zonsopgang door het bos, kijkend naar onveranderde sterrenbeelden uit mijn jeugd. Doelloos pruttelen met woorden, op de duur bijeengekit in een zwoersel van weinig betekenis, als een samenraapsel van klanken uit een ongeschreven partituur. Een verhaal dat nergens toe leidt. Het overkomt me steeds meer. Zo was het gisteren gesteld met het onbetekende " zwoersel " dat in zeer vroege ochtend aan de ontbijttafel ontstond in het aanschijn van overschot 'zwossen' van gebakken spek. Sindsdien spookt het woord regelmatig door mijn hoofd. Het is de logica niet.
7h30: Nafeest. Ik zwerf met oorgesuis langs het kanaal naar Antwerpen zonder aanwijzing van tijd. De temperatuur is zacht en de veldwachter kijkt toe. Hij vertrouwt me niet. Langs het zonnegordijn dat door wolken breekt vliegen trekvogels weg. Regendruppels. Toch schijnt het licht. De veldwachter krast nu met zijn vier-maal-vier op.
Ouderlingen wuiven naar de tijd. Er ligt kiezel op de weg. Tijd om verder te gaan in dit fragment. Het licht verzwakt. Zal ik het fotograferen? Voor de zoveelste keer een beeld vastleggen en als het geslaagd is hangen we het als decoratie aan een toeschouwersmuur.
Ooit al zwarte ganzen zien vliegen? Ze doen het met hun nek vooruit. Weet je, zwarte ganzen zijn niet zwart. Ze lijken zwart in het tegenlicht. Net zoals hazen overleven ze gevangenschap niet.
Bij een bussel takken schat ik de tijd. Over de brug snellen ze mij voorbij. Vlierbessen zijn nu rijp en netels groeien overal. In deze nietsnutterij beginnen bomen herfstbladeren te tranen. De winter komt zo vlakbij. Ik moet nog handschoenen kopen. De beer zoekt een geschikte plaats voor een winterslaap. Hou je van mij, vraag ik aan mezelf.
Er stapt een mens voorbij. Ondertussen ben ik in een spinnenrag verzeild geraakt. Ze is met haar maaltijd bezig. Bloedzuipen na de ramadan...haar suikerfeest. Ik ga nu verder tot ik een horizon zie. Vooraleer ik dat doe kijk ik naar het weerbarstige kopshout van een omgezaagde boom. Neen, in de jaarringen vermoed ik er geen leeftijd in. Er loopt alweer een mens voorbij. Een vrouw met krukken. Ze komt naast mij zitten op de bank. Ze praat tegen mij. Met mijn wijsvinger naar mijn oren wijzend mompel ik verontschuldigend: 'Ik versta u niet'. Ontgoocheld gaat ze verder. Ik val haast in slaap naar een volgende dag met een voorlopig idee.
Op de terugweg lag ze daar. Onzichtbaar. Het verkeer raast over haar heen. Raas...raas maar. Het is overstekend wild.
Dan doe ik iets geks. De auto's stoppen als ik op de rijbaan ga. Ik neem een foto van een doodgereden konijn. Manueel duurt lang. Ze toeteren. Kan mij niks schelen. Mij rijden ze toch niet dood.
Ik raap op en leg haar neer waar ze hoort te zijn. Moest ik een vrouw zijn was ze een hij.
De maan is nu half. Kijk maar mee over mijn schouder. In deze samenleving in scherven worden niet langer nomaden getolereerd. Kijk mij aan en zeg niets. Een sprong uit het verleden in het heden naar de toekomst...onverbruikt, .
feedback van andere lezers- jan
een ontzettend vet verhaal warket!
grtzz
warket: "vet verhaal" is een uitdrukking die ik niet mag vergeten - Mistaker
Heerlijk om te lezen.
Groet,
Greta
warket: dankje Greta - Wee
Jij maakt immer iets in mij los met je schrijfsels.
Dat woordenvouwen is herkenbaar (heerlijk hè).
'Er stapt een mens voorbij.' Een storende factor?
'Moest ik een vrouw zijn was ze een hij.' Wát een gedachte!
Super stukje weer!
warket: Neen, voorbijstappende mensen is geen storende factor. Integendeel, ik kijk er graag naar. - Dora
Zwoerselen. ik zwoersel, het zoerselt, heeft u ook zo gezwoerseld toen u opraapte dat voorbijgezwoven kwom? Wordt u daar ook zo hebberig van? Prachtig woord, ik proef, rol het door mijn mond... knapperig maar met een soort taaiheid die het smaakvol maakt.
warket: Ja, en ik had nooit gedacht dat je met zwoersel zwoerselen kan.
|
