naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Brandende bramen

door Dora

Stil was het. Zelfs de vogels zwegen in de allerlaatste schemer van die dag.
Het is precies zoals ik heb gedroomd, dacht de vrouw achter de struiken en verstarde, hield de adem in.
Een onopvallend veelvoorkomende sedan, meer dan zes jaar oud, draaide langzaam het zandpad op. Zonder licht. Enkel het knappen van een paar twijgjes onder de banden in het zachte witte zand was hoorbaar toen de donkergroene, weinig gepoetste Ford onder het loof doorgleed en naar het gammele hek werd gestuurd. De motor zweeg al. Ze was alleen, gelukkig. Droeg ondanks het halfdonker een opvallende zonnebril.
Het blonde halflange haar van de bestuurster blonk niet.
Tot een decimeter van het houten hek rolde de wagen uit en vanachter de braamstruiken zag ze hoe de jonge vrouw de handrem aantrok, met ingedrukt knopje opdat het niet ratelde. Spelenderwijs opgestoken, kon ze niet nalaten te denken en glimlachte. In elkaar gedoken observeerde ze door de takken hoe de bezoekster naar rechts boog en met vanzelfsprekende bewegingen haar tas van de passagiersstoel greep. Zoals zij zelf deed. Vreemd hoe te veel tijd vervloog in deze ene herkenning.
Het portier klikte open. Twee lange benen kwamen één voor een naar buiten in een korte rok. Halfhoge zwarte laarsjes, niet van de laatste mode, zetten zich behoedzaam op het fluisterzachte zand waarna het slanke lijf in volle lengte uit de auto golfde met het beweeglijke van een kat op haar hoede.
Ze sloot de deur, zeer behoedzaam, als om geen geluid te maken. Toen pas nam ze haar zonnebril af en vouwde langzaam de poten dicht, waarna het moderne montuur in het buitenvak van de grote tas verdween. Zonderling, poeha om niets, hoorde ze zichzelf achter de struiken denken. Het bezoek stond stil en staarde in gedachten naar de blokhut. Bijna onzichtbaar schudde de bezoekster het hoofd, ze trok een misnoegd oordelende mondhoek omhoog. Onhoorbaar haalde ze diep adem en keek langzaam om zich heen. Wilde ze zich ervan vergewissen dat ze door niemand was gevolgd? Traag kwam ze in beweging, maar liep daarna met de bekende nadrukkelijke hakken in de grond richting de blokhut. Diepe voetafdrukken slaan putten in halfnat zand. Als men onderzoek verricht is de schoenmaat bekend, dacht de verborgen vrouw.

Het modieuse wezen hield in om de foute badslippers op de hoek van de wankele vlonder bij de ingang te bekijken. Haar gedaante stak opvallend af tegen de donkere olijfgroengebeitste hut. Na de korte aarzeling stapte ze op de verhoging en klopte meteen kort, droogdriftig op de deur waarna ze zich abrupt omdraaide. Hooghartig keek ze het zandpad af, weerbarstig, alsof ze zich een dwangbuis aanmat voordat ze de bewoonster zou ontmoeten. Er kwam echter geen geluid van binnen. Het mooie hoofd snoof en fronste boos waardoor de vrouw achter de braamstruik slikte. Er was niets veranderd, de droom kwam uit en ze kon amper haar tranen bedwingen. Nogmaals klopte ze. Harder nu en snel daarna met de volle vuist een ongeduldige derde keer. Ze was nog even licht ontvlambaar de kleuter die haar zin moet hebben.

Kwaad trok ze aan de deur en raakte uit haar evenwicht omdat die niet op slot bleek. Bijna schoof haar dure handtas van de rechte schouder, die ze met een ruk terug op de plek trok. Zonder enige aarzeling stampte ze op de harde hakken, overdreven zuchtend, naar binnen waarbij ze, zoeken deed ze niet eens, het lichtknopje links naast de deur vond. Het was of geesten naar buiten vluchtten doordat de rustige sfeer binnen werd opgeschrikt van het felle licht. Een stevige tafel was te zien, waarop twee koffiekopjes, de rode thermoskan plus ouderwetse koektrommel naast de frisse bos pioenrozen stonden...
Het bezoek staarde er naar, leek in de ban van wat ze zag. Gedesillusioneerd gleed de vrouw achter de struiken vandaan en sloop op haar tenen naderbij… Hijgend. Ze had te lang de adem ingehouden terwijl haar hart wild klopte. Met iedere stille stap liet ze een jaar wachten achter zich. Hoop op een goed gesprek hechtte zich aan de doorns van de oude braamstruik en bleef onwillig in de verwilderde takken hangen. Lichaamstaal van het bezoek had niets ingeboet, beschreef nog immer oeroude boekdelen, waarvan ze had gehoopt dat die inmiddels waren verbrand. Twintig seconden later leek ook voorzichtig verlangen vervlogen.

feedback van andere lezers

• Hoeselaar
  Lijkt me een goed begin te zijn van wat er nog komen moet.
  
  Willy
  Dora: Dank je wel... Een drieluik, voorlopig,
• Wee
  Dat wat in je titel brandt kunnen ook tranen zijn, of vragen ...
  Filmisch geschreven.
  (Laatste alinea, hechtTe?)
  
  Dora: Eerst heette het Brandend Braambos, maar iets te Bijbels
  Ik kijk meteen even naar hecht, dank je wel Wee...nooit weg iemand die zulke blunders ziet.
• warket
  Ik bedenk plots bij het lezen, in welke mate de beelden die ik hierbij zie, overeenstemmen met die van de schrijver. Omgekeerd vraag ik mij af hoe mijn beeld dat ik beschrijf ervaren wordt door de lezer.
  "Droogdriftig" is een bijzonder woord dat ik nooit gelezen heb.
  Bijna struikelde ik over de "rechte schouder", dacht dat het "rechter schouder" moest zijn...zo zou ik het geschreven hebben, ...een verschil.
  Dora: Dat heb ik ook vaak... de beelden die ik krijg... heeft de schrijver die zo bedoeld? Die rechte schouder lijkt wellicht een instinker, maar komt later als kenmerkend terug... Dank je Warket... ben benieuwd wat jij erbij ziet, haha.