|
< terug
FC Heikant {1}
Ooit was ik de spits van de strikt lokale voetbalploeg FC Heikant. Dat waren nog eens tijden. Als de dag van gisteren herinner ik me nog de thuiswedstrijd tegen Kabouters Mazenhoven. Twee feiten zijn mij aldoor bijgebleven. Allereerst de bezoekende dames, supporterend langs de lijn als briesende leeuwinnen. Zwaaiend met een aantal spandoeken. Daar waren er enkele bij waarvan je dacht: is dat nu de vierde of de zesde keer dat deze of gene staat klaar te komen? Enfin soit. Vervolgens was er de uitslag van de match. FC Heikant won de wedstrijd met 20-0. Zowel het gezwaai met die spandoeken, evenals het klaarkomen, het verminderde zienderogen. Vooral toen ik door zo'n gast van de tegenpartij serieus getackeld werd binnen de zestien, en penalty-gewijs de score op 20-0 bracht. Veertien goals nam ik die namiddag voor eigen rekening. Het mocht tellen.
Een ander voorbeeld uit mijn jarenlange gehos achter de bal? Onze eerste wedstrijd in Vierde Nationale reeks D. Tegen een nietszeggend ploegje uit Wallonië. Het seizoen beginnen in een nieuwe competitie en dan nog met een uitwedstrijd, allemaal niet gelachen, dachten de supporters. Op de frontpage van ons clubblaadje kopte onze secretaris echter: 'Ze gaan ons van ver zien afkomen!!!'
In de autobus reden we de taalgrens over. Dat hotsen over Waalse bergen en dalen bracht onze linksvoor Mark Passen behoorlijk van de wijs. Zodanig zelfs dat ie verdomme driekwart van zijn maaginhoud achterliet op de stoep van een oudere vrouw die rustig stond te praten met haar buurman. Althans, wij veronderstelden dat die kerel haar buurman was. Onze linkerback, René Merken, had gedurende heel de busreis zijn cursus Frans zitten oprakelen met zo'n reisgids van Michelin. Hij hielp onze ongelukkige Mark Passen de bus weer in en ging onze excuses overmaken voor al het ongemak. Dat ging daar van: 'moi... vous... il... plus loin... un... deux... Ich... miljaaaaaarde... toujours... euuhhh... je... you... he... up... me... down... euuhhh... alors... petite chose... Merde!!!...'. Waarop die Waalse taart afkwam met: 'Laisse-moi tranquille, et va te faire foutre'. Daar hadden we met z'n allen even niet van terug.
Anderzijds liep die middag een beetje raar af. Dat veld van de thuisploeg liep langs beide kanten vanaf de middellijn naar beneden af. De ene doelman zag niet eens waar zijn opponent aan de overkant stond eieren te bakken. Bovendien had het in de eerste dagen van september zwaar geregend. Wij stonden daar tot de enkels in de modder. Zoveel we konden, speelden we de bal rond op de eigen helft. Van tactiek gesproken. Als er al een Waalse middenvelder tussen onze rangen sloop ging de bal subito presto richting Jef Vergoten, onze doelman. Ook Guido Habex, onze trainer, legde er in de rust nog een keer de nadruk op: 'Met een terugspeelbal win je vaak meer dan je denkt. Ook tijdens de tweede helft spelen wij meer naar achter dan naar voor.'
Daar werkten wij die Waalse supporters ferm mee op de zenuwen. Jef stuurde op puur geluk de bal enkele keren door de lucht naar de andere speelhelft. Die bal viel over de hele wedstrijd een keer prima voor de voeten van Roger Weyntjens, onze rechtsvoor. Zelf stond ik als spits tegenover twee verdedigers die van geen wijken wisten. Ik heb daar toen al mijn acteertalenten uit de kast moeten halen. Daarbij denkend aan die keer op de Antwerpse Pelikaanstraat.
Dat zat zo: we wandelden op een mooie lentedag in mei 1972 met een groepje Limburgse studenten richting Centraal Station. Zegt Hugo Winters, de meest olijke gast binnen het hele clubje, plots: 'Op mijn teken blijven we allemaal stilstaan en kijken we gelijk recht naar boven, naar de blauwe hemel. Ge zult zien: al de voorbijgangers zullen ook allemaal blijven staan en omhoog kijken.'
Roger Weyntjens kreeg door toedoen van onze doelman die bal dus aan de voeten en deed daarmee op rechts zijn door vinnigheid gekende schijnbeweging. Intussen blikte ik omhoog naar de lucht en zag daar de
donkere wolken hangen. Die twee thuisverdedigers volgden mijn blikken. Niet meteen beseffend dat daar enkel zwarte wolken hingen. Roger trapte het leder knap in mijn richting en ik knalde die bal in dat Waalse doel. Met de vingers in mijn neus. Waardoor ik nog bijna tegen een gele kaart opliep. Voor de wedstrijd had die scheidsrechter namelijk gezegd: 'Sportief blijven, geen commentaar op de leiding mannen, en die vingers uit de neus houden, of 't is geel.' Wij wonnen dus die match met 0-1. Zoals gezegd: die middag liep dus slecht af voor die Waalse Haantjes. Het bleke gezicht van Mark Passen daarentegen kleurde meteen weer rozerood.
feedback van andere lezers- Wee
Visserslatijn voor voetballers? ;))
x
ERWEE: Ik was graag spits bij FC Heikant. Was nog veel liever doelman geweest van FC Barcelona of AC Milan.
Er volgen er nog. Wat zo'n ploeg allemaal meemaakt...
Zeer bedankt voor de lezing. - lief
shotterslatijn Erwee?
liefs
ERWEE: Komt meer bij kijken dan shotterslatijn.
Blijf het volgen!
Zeer bedankt voor de lezing hier.
Er zijn nog verse titels op wh sinds een week.
Er is ook ...en iets voor de dames... Luchtdoorlatende poëzie
Zie boekenwinkel.
|
