|
< terug
winters vuur (2 x espresso)
In krochten van privé diepzeeën duikt het veel minder gedwee dan wat het vermoeden bezingt.
De nooit wijkende brandnetel die op de huid gebonden blijft en ontvelde stervende bestaansredenen kwelt, zal nimmer ophouden te steken. Ooit bleek de meest vervloekte zin die te bedenken was "Het zal mijn tijd wel duren." Geen bitterheid of chagrijn, maar hoe verafschuwde ik fatalisme.
Het verbod om waarlijk lief te hebben aasgiert gulzig vet verlangen kaal zodra zelfs dat willen is verstomd.
Wanneer men zijn ziel in lijdzaamheid bezit, geen vinger durft verroeren om het diepe geluk te beroeren, wordt het tijd om de zintuiglijke bakens te verzetten. De aanstaande winter zal op kluizenaarsramen sluiervitrage tekenen. Kristalgordijnen zullen verschijnen waarin rauw koudvuur bevriezen kan.
feedback van andere lezers- warket
Uw woordenschat is zo rijk dat de essentie mij ontgaat.
Dora: Oef... ik denk over het verbod om lief te hebben, dat dat in je eentje weinig uitricht als de ander het niet aanvaardt ... Hoe eenzaam je daar toch soms te rillen staat. Toch heel erg bedankt - Mistaker
Mooie espresso's.
Wordt tijd dat ik ook weer eens wat ga schrijven.
Groet,
Greta
Dora: Ja, je wandelingen door de buurt beroeren mij. Ik heb jouw ijsjes van de Lidle (dat heeft me werkelijk getroffen) in het gedicht 'DNA en zo' verwerkt. En in een later deel van het 'HET' verhaal, haha. Dank je wel.
Is een Barista iets dat koffie maalt en het ook zet? Weet jij dat? - bessy
als men ziel door lijdzaanmheid niet kan/durft zien
zal zelfzijn verdwijnen
veel gezegd
in sterke woorden
bessy
Dora: Dank je wel Bessy ... hoop doet ijsbloemen verwelken, hoop ik. - mephistopheles
knap stukje, ik zal eraan denken wanneer mijn eigen kluizenaarsramen door de winter beklad worden
Dora: Dank je, mephistopheles. 2 x 60 woorden betekent het langere verhaal zeer indikken - Wee
Onmacht en pijn, rauw doch vurig verwoord.
x
Dora: Dank je Wee.
|
