|
< terug
'Personages op de Rand van een Abortus' of 'Wie mag ontstaan?'
1. B.S. was niet het grootste licht, of moeders mooiste. Maar wel een hippe vogel met zijn schaatsplank en felgekleurde T-shirts. De wax in zijn geverfde haren verspreidde een kunstmatige cocosgeur die de stank van zijn zweetvoeten maskeerde: ongebreideld skaten in flamingo-roze All Stars doe je niet ongestraft. Desalniettemin was B.S. populair. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij een voortrekker was, al ontbeerde hij daarvoor het slechte karakter. De klas van B.S. was atypisch: geen pesterijen of seuten die met hun hoofd eerst in het reeds jaren ongereinigde schooltoilet werden ondergedompeld.
Niets van dit alles. De boerse goedmoedigheid van B.S. creëerde een zachtaardige omgeving en alle meisjes van de klas waren dol op hem.
R.J. haatte B.S. Hij was al jaren leraar en genoot van de natuurlijke slechtheid van kinderen. Lelijk als hij was, had deze grijze muis weinig te verwachten van het leven: geen schoolmeisje dat op hem zou vallen. Hij genoot van conflicten en opstandige jongeren. En dan nu die saaie tevreden klas ...
2. E.d.R. had zijn zaakjes op orde: ondanks zijn gevorderde leeftijd had hij nog steeds een strak buikje en ging hij elke week zwemmen om stiekem naar de jongens te kijken: zijn gestrikte kraag en zwartgeverfde haardos vielen weliswaar in de smaak van zijn mediterraanse mama, zijn seksuele voorkeur deed dat iets minder. Maar hij was tevreden, onze relnicht. Wat jammer dat hij zo in de schaduw stond van dat onverzorgde speenvarken B.d.W. Je kan het niet maken van eerst exquise Coquilles St Jacques te savoureren en dan een pak friet met mayonaise te bestellen bij Zwarte Lola aan de overkant.
B.d.W. had een geur die in het zuidelijke Italië meer voorkwam maar dan bij leerlooiers die hun waren bewerkten met azijn en geitenpis.
Nee, als je succes wilt hebben, dan moet je ten alle tijde een imago van succes uitstralen: zo ging E.d.R. door het leven.
3. Heathcliff was een self-made man, een olieman, een veeboer en een grootgrondbezitter. Al jaren was hij een man van aanzien, een status die hij zelf verdiend had door tot het laatste eind zijn slaven niet vrij te laten. Elk teken van opstandigheid smoorde hij in de kiem door zijn lillende zweep neer te knallen op de kinderen of moeder van de respectievelijke muiter. Nee, Heatcliff blonk niet uit in progressiviteit, zijn rijkdom werd dan ook geschat op het equivalent van het Bruto Nationaal Product van recente staten als Peru en Uruguay.
Uitgerekend nu kwam die vrijbuiter Valencia vanuit het wetteloze Tijuana in een prauw de Rio Grande over na het ook daar te bont gemaakt te hebben. Texas maakte zich als een hoer tijdens een maanloze nacht op voor een achtervolgingsrace waarin het lokaas tot vervelens toe uit de klauwen blijft van een uit het zadel gelicht anachronisme: gentlemen en gringo's verhouden zich tot elkaar als de Hellenen en Romeinen ...
|
