Volg ons op facebook
|
< terug
Million Dollar Baby Pastiche
Ik heb geen dag in mijn leven gewerkt. Ik heb een verloren leven geleid. Ik zal niks achterlaten. Mijn ouders hebben mij een aanzienlijke som achtergelaten waar ik als enig kind lang van heb kunnen leven. Ik heb vrouwen gehad maar ze hebben mij nooit kinderen nagelaten. En toen ouderdom mijn jeugdige looks wegspoelden als een zandkasteel gebouwd door een tot het leven verdoemd joch bij vloed, moest ik mijn beursje zonder naad lozen mits betaling bij dames van plezier die helemaal niet zo warm of gezellig zijn. En op een dag verdwijnt de drift. En dan sta je voor de spiegel en zie je een mens die in de verste verte niet meer lijkt op dat broekventje in voetbaltenue.
Het is echter nooit te laat. Op een dag voelde het leven zo loodzwaar niet meer aan: alsof ik bevrijd was van een demon die al jaren een loodzware last was op mijn mentale schouders. In een ver verleden had ik nog een cursus Emergency First Response gevolgd en een certificaat behaald. Ik had het besluit genomen mijn werkloze dagen te vullen met in de mate van het mogelijke eerstehulpverlener te worden. En als onverdiend gepensioneerde moest ik stage doen in een gevechtssportclub waar ik zowat de enige blanke was, maar mijn racisme was al jaren in de kiem gesmoord door de goede zorgen van mijn Marokkaanse buurvrouw: ik was meelijwekkend in hun ogen, en kreeg af en toe overschotjes van heerlijke tagines. Als ik al één gave bezit, dan is het die wel van het opportunisme, en ik liet me ook deze naastenliefde welgevallen.
Maar op een dag was er dus die berusting, jammerlijk genoeg veertig te laat, en had ik het besluit genomen iets terug te geven aan de gemeenschap. Door mijn stage bij die gevechtssportclub had ik de kans gekregen om als verzorger te werken tijdens kampen, en om de één of andere gekke reden werd ik als één van de jongens opgenomen in deze mikro-kosmos.
En toen leerde ik haar kennen: de wilde furie, de geweldenaar, het monster, de onoverwinnelijke. In alles mijn tegenpool: energiek, vastberaden, overmoedig, zelfzeker en lelijk.
Zij wist dat ze met haar uiterlijk niet veel moest verwachten van schijnheilige gulheid, en ze was net slim genoeg om te weten dat ze te dom was om iets te bereiken met haar hersenen.
Toen ze op een keer het slachtoffer was van een aanrander heeft ze hem zo toegetakeld dat ze wist dat ze hier meer mee moest doen en begon ze gevechtssport te doen. Ze blonk hier niet alleen in uit: ze ademde het in en uit. Man, als ik wat jonger had geweest, dan had ik zo jaloers op haar geweest.
Op een avond zaten we na een training in een achterafcafeetje koffie te drinken, en vroeg ze naar mijn verleden, waar ik me nog steeds voor schaamde, maar niet langer verzweeg.
"Geen dag in mijn leven heb ik gewerkt, sus."
"Waarom niet? En hoe, hoe kun je zo leven? Op een gegeven moment nemen ze toch je uitkering af?"
"Ik heb geluk gehad of juist pech: mijn ouders hebben me geld nagelaten, waar ik heel lang maar weliswaar bescheiden op heb kunnen teren. Ik weet het niet, sus, ik zag het leven niet graag, ik heb nooit moeite moeten doen als kind, en ben eigenlijk nooit echt volwassen geworden. Tot nu dan."
"Ik wil je in mijn hoek, je hebt zachte handen, van nooit te werken waarschijnlijk, ik mag je, al vind ik het jammer dat je nooit je vol potentieel hebt benut."
"Gedane zaken nemen geen keer, geloof me, ik heb lang heel veel zelfmedelijden gehad, maar daar koop je niks mee."
"Ik ga nog tien jaar vechten, zien waar ik geraak, hopelijk één of meerdere titels behalen, en dan stop ik, en laat ik me bezwangeren door een neger of Marokkaan."
"Zeg zo'n dingen niet, je bent mooi, je verdient beter."
"Dat geloof je zelf toch niet, ouwe klerelijer, racist, ik ben lelijk!"
"Op mijn leeftijd is jeugd ontegensprekelijk altijd mooi! En jij bent de racist, sus, er zijn zwarten en Marokkanen die het ver geschopt hebben in het leven, maar jij denkt dat je alleen die wanhopige verloren zielen kan krijgen."
"Ik wil een moslim, ze zijn zo ernstig en onbereikbaar, en dan zuig ik hun besneden lulletjes tot ze om hun grootje roepen: Oemoe, oemoe!"
En dan kirde ze van het lachen als een vogeltje in een tuin vol mezenbollen, mijn vuilgebekte dochter die ik nooit gehad heb. O, wat had ik graag haar vader of grootvader geweest, maar haar aanwezigheid in mijn zielige leven was meer dan genoeg.
"Wat ben je toch een gestoord mens, en zeg dat zo hardop niet, de mensen kijken al!" zei ik belerend, maar ik kon een glimlach op mijn gelaat niet onderdrukken.
"Ik schaam mij voor niks: alles wat ik tot hiertoe bereikt heb in mijn bescheiden leven, heb ik aan mezelf te danken: mijn werk, mijn training, mijn lelijke rotkop. Mag ik, in de naam van dit onverbiddelijke en onrechtvaardige universum aub eindelijk mezelf zijn, en van de daken schreeuwen, dat ik van lulletjes hou en af en toe eens, ja, op iemand zijn kanis wil slaan."
Slaan, ondanks het feit dat een goede vader de roede niet spaart, heb ik geweld altijd vermeden. Opvoeden is het moeilijkste wat er is, denk ik, volgens mij kan je de natuur van de mens moeilijk plooien. En als je dat dan toch doet, zorgt dat misschien voor nog meer averij.
Ik ben altijd bang geweest, rusteloos, zenuwachtig, alsof ik uit mijn eigen vel wou springen: mijn geraamte wou het lijf verlaten door mijn opengereten mond die irrationele angst uitkrijste in wanhopige stilte van schroom. Mannen mogen niet laf zijn: dat is onsexy.
|
