|
< terug
pitta
Dit is recent. Het is nog stil tussen mijn oren. Zondaggevoel op een vrijdag.
Ze vertelt heftig. De kat heeft een konijnenstaart en loopt met een schuine kop. Revaliderend uit een ongeval. Sluipen en in bomen kruipen kan ze nog. Muizen vangen met een scheve kop is moeilijker.
Moest het aan mij liggen had ik haar laten inslapen.
Ze kijkt me weerloos aan. "Barbaar" wil ze net niet miauwen. Daar is ze te gevoelig voor.
Ik wil een krant kopen. Het is wapenstilstand vandaag. De winkels zijn dicht. Muggen leven nog in dit najaarsseizoen. Mij prikken ze niet. Haar wel, net onder een wimper. Pech.
en...enkele jaren voordien...
Echte zatlappen vind je op café waar het bier nog betaalbaar geschonken wordt. Rookruimte en een biljarttafel middenin. Kettingrokende senioren met naar achter gekamde kalende grijze haren. De gitannes van de jaren zeventig. Pure rock-'n-roll.
Er klinkt geen muziek. De tafels zijn volzet. Toch wordt op de banken nog opgeschoven als er iemand binnen komt. Waar geen plaats is wordt plaats gemaakt.
De patron, klein van gestalte met een scheve rug, serveert. Zijn vrouw tapt het bier. Een ding is zeker: er wordt professioneel geschonken.
Iedereen kent hier iedereen. Gepensioneerde loodgieters, schrijnwerkers, magazijniers en huismoeders zonder pensioen. Geen dronkaards aan de toog, ook al vloeit het bier hier overvloedig. Die komen pas later na hun roes.
Op de houten muurbank zit een dame bijna op mijn schoot. Ik schuif een asbak dichterbij als ze een sigaret opsteekt.
Twee dagen later…
Dag oor.
Wat zeg je?
Dat het een gezellige avond wordt.
Ik doe dat ook graag.
Hoezo, wat?
Koken.
Dag oor.
Soms ontstaat dan de indruk van een close gesprek.
Er zijn vier pittabroodjes blijven haperen in de broodrooster. Zwart, steenhard verbrande lucht. Keukendeur blijft dicht.
Wat doe jij van beroep, vraag ik aan iemand die dicht bij mij zit.
Ik ben preventieadviseur, zegt ze. Herken je me niet?
Ja, van op een trouwfeest. We hebben toen nog lang gefilosofeerd over de zin van het leven terwijl we de afwas deden.
En wat doe jij van beroep?
Ik ben toezichter.
Wat is dat?
Toezicht houden op kubussen. Een kubiekemeter is een vlak van één meter op één maal de dikte van één meter, en een vierkante meter is een kubus van één kubieke meter gedeeld door zijn dikte van één meter. Rekenkundig deel je het volume door de dikte waarmee het berekend werd. Zo simpel is dat. En als je het volume van een kromme vinger wil weten, dan dompel je die in een beker gevuld met één liter water en meet je het water dat uit de beker loopt.
Ze lacht alsof ik een grap vertel. Daarna scharrelt ze een nieuw pakje sigaretten uit haar handtas. Ik geef haar vuur.
Hoe lang kennen jullie elkaar?
Ik heb haar leren kennen toen ze vijftien was.
Hoe doen jullie dat?
Toeval.
Gewoon wachten op het toeval?
Niet op wachten, het gebeurt vanzelf. Met een beetje geluk valt het mee.
En ze zei: eens dat je kinderen hebt moet je verantwoordelijkheid nemen tot het einde.
Het einde is mijn fiets.
Ze heeft een schoonheidsvlek net boven de zoom van haar slipje. Ze toont het nonchalant. Iedereen mag ernaar kijken behalve ik.
feedback van andere lezers- Wee
Tot in details, zelfs een glimpje ziel, en toch ongrijpbaar ...
x
warket: Drie-dubbel-punt achter ongrijpbaar...met een glimpje ziel. Zo ontstaat poëzie. - koyaanisqatsi
Graag gelezen. - Dora
heerlijk, uitsmijter ... met die schoonheidsvlek
|
