|
< terug
Begin april 2010
Vrijdag 2 april 2010
Nog achtentachtig kwartieren.
Het stormt buiten net zoals gisteren. Ik laad de batterijen op van de toestellen om mee te nemen. Zie dat je niets vergeet; potloden, slijper, fijn schuurpapier, kladblok, genoeg tabak en aanstekers. Aan de kinderen heb ik verteld dat, moest ons iets overkomen, onze organen mogen gedoneerd worden behalve de hersenen.
Nog tachtig kwartieren.
Bagage is klaar. Daarna eten we de koelkast leeg. Van de overblijvende citroenen en appelsienen maken we een aperitief.
Nog vijf-en-vijftig kwartieren.
Opklaringen buiten. Alles staat klaar.
Nog veertig kwartieren.
Ik heb naar de laatste zonsondergang gekeken. Nu even googlen naar de weersgesteldheid. Het is dertig graden Celsius ginder.
Nog zesendertig kwartieren.
Hoe zal de sterrenhemel ginder zijn? Havana, Vinales, Mogotes, Cayo Levisa, Jaguey Grande, Boca de Guama, Cienfueos, Trinedad...Mogotes.
Ik wacht tot de reservebatterijen opgeladen zijn. Daarna trek ik mijn nachtkleed aan.
Moment nul
De airbus stijgt op. Ik zie de waterdamp uit de motoren joelen. Hier worden duizenden liters kerosine verstookt over de oceaan. Het wolkendek is zo zacht dat je erin wil duiken. Het wordt niet helemaal donker onderweg.
Twee-en-twintig uur plaatselijke tijd ...een eerste sigaret in Habana. Taxi naar Calle Jesus Maria. De moeder opent het traliewerk. Op de binnenkoer slaapt een papegaai.
Vooraleer Marcos slapen gaat toont hij mij waar de wc is en hoe de trap naar boven gaat. Ik blijf nog op de buitenkoer zitten. De Cubaanse vrouw blijft ook. Ze ruimt zwijgzaam op. Ik heb de stegen nog niet in klaarlichte dag gezien.
Op zaterdag drie april 's ochtends kraaide een haan. De papegaai is er nog. Ik ben als eerste opgestaan.
In de vooravond zitten Cubanen op de deurdorpel. We kopen een liter rhum.
's Avonds zit er een kip en een grote zwarte vogel in een kooi. De muzikanten zingen vier stemmen in andere tonen.
De papegaai valt. Hij slentert verder over de stenen vloer. Veel is hier illegaal. Ook die taxi, een Dodge met Eliot Ness carrosserie.
Tien voor negen op de grote plaats van de camera obscura staan de tafels buiten. Beeldschone vrouw op hoge hakken danst met slanke man. Niet ver vandaan leunt een andere vrouw tegen een pilaar. Ze is mager en heeft een getaand gelaat. Als een hond die niet mee aan tafel mag kijkt ze naar overschot van vis. Ik heb nu geen aandacht meer voor de dansende vrouw. De arme vrouw gebaart met haar handen dat ze honger heeft. Dan gaat ze onzeker in het donker weg.
Zelfs nu nog spelen kinderen in het schamele licht. De automechanicien is nog aan het werk.
's Nachts komt een broodschrijver mee aan tafel zitten. Zijn vriendin rookt een sigaar.
Miguel praat met een vriend. Zijn vrouw, Anna, brengt sterke koffie.
Bij Casa De Lucillo y Nirma maken ze hun drinkwater in een poreuze uitgeholde steen. Er cirkelen voortdurend gieren over het dorp. In de straat zwerft een zwart varken. De honden lopen los. Ze zijn mager.
Dinsdag in de schemer ligt de maan op haar buik. Het duurt niet lang. De merel heeft hier een omgekeerde staart en loopt als een kip.
Langs paden met rode aarde zakt het paard door zijn poten. De cowboy praat over zijn land dat hij niet mag verlaten. Voor het eerst proef ik van pasgeplukte koffiebonen. Ze smaken zoet. Lucillo vertelt de werkelijkheid van een orkaan. Ananas groeit hier aan een struik en advocados in een boom. In een hut hakt een man de top van een cocosnoot en giet rhum bij het sap.
"Panthalon?"
Aan de overkant bewerken boeren grond met houten ploegen. De vrouwen verkopen fruit. We kijken naar hun donkerbruine lichamen en het witte zand. Ik tel de schelpen naast golven. Er schijnt goudlicht in.
Ze besprenkelt hem met zeewater. Hij schaterlacht en pakt haar handen vast. Dan gaat hij naar het dieper tot zijn grijze kop nog net boven de waterspiegel blijft. Zij ligt in het aanspoelend water zeevrouw te worden.
Maandag 12 april 2010
Maffia aan het zuidelijkste punt. Er is nauwelijks schaduw. Het paard kakt in een zak. Dan gaat mijn gehoorapparaat stuk.
Het begint te regenen. Eerst een paar druppels. Daarna stort alles met gedonder uit de hemel. Het duurt maar een half uur. De rhum is goedkoop. Voor een fiets geven ze zeven dagen garantie. Armoede wordt achter muren verborgen. Ik mis mijn fiets.
Dinsdag 13 april 2010
Weeral ben ik in de schemer opgestaan. De vliegen poepen met zes tegelijk op mijn arm. Vuurvrouw denkt dat het maandag is. Halfweg, in een boomhut, stoot Marcos zijn glas om.
Salsa, rhum, heftig bewegende lichamen...Cuba danst en zingt.
Woensdag 14 april 2010
Als je iets koopt moet je afbieden.
Bulshit.
Neen, jij bent bulshit.
Volle maan wordt dominant.
Kom, we gaan weg na het ontbijt. De muzikanten stemmen hun instrumenten. Rond het middaguur een sandwich met kaas en een Bucanero. Ze spelen hier voor het plezier. We slenteren in een ander werelddeel.
Er scheert een gier voorbij. Ze klapperen niet eens met vleugels in hun vlucht.
Het is nu heel laat. Heb het laatste verstand weggevaagd. Hier zit ik nu met een stompje van een sigaar tussen wijs en middenvinger verbruikte toekomst te beschrijven. Alleen vuurveouw weet waarom ik dat doe.
Donderdag 15 april 2010
Buiten schreeuwt opnieuw een varken. De vrouw brengt handdoeken.
Wil jij voor mij een aperitief inschenken?
Als jij beneden glazen haalt.
Het is dertig graden in de schaduw. Ik zag een vrouw met een snor.
Ik denk aan Kamiel. Hij was een reiziger, schreef om het vergetelijke onvergetelijk te maken. Toen ik hem het laatst zag signeerde hij in zijn boek "Eddie is speciaal voor mij met de fiets naar hier gekomen".
Hoe gaat het met U? Hij had me eerder al verteld dat het niet lang meer zou duren. Er stond een lange rij mensen achter mij te wachten met zijn schriftuur in de hand. Ik heb nu geen tijd, zei hij. Dagen daarna is hij ontleefd. Weken heb ik met de raven gerouwd. Hij was nochtans maar een schoolkameraad, even onzeker en onbelangrijk als ik.
De avond valt. Over de oceaan woelt een orkaan hebben jullie mij gezegd. We spoelen het zweet van onze lichamen voor het avondmaal. De gieren zwenken nu. De kerstboom staat nog te flikkeren, zegt ze. Dat was rond één uur 's nachts.
Vrijdag 18 april 2010
Ricardo prefereert dat we hem Richard noemen. Grootvader zit halfblind op een bed. Als ik hem een hand geef houdt hij die langdurig vast. De warmte van een oude man slaat over. China zal vanavond krabscharen koken. Eerst steekt ze buiten de lampen aan. Het gaat donker worden.
's Avonds aan de zijkant van de straat staat een versleten tafel met vier stoelen. Met negen spelen ze heftig een dominospel. Ernaast zit een vrouw in een schommelstoel. De straat zingt onverstaanbaar. Alle deuren staan open en aan de hemel rust de maan omgekeerd op dezelfde plaats.
feedback van andere lezers- Wee
Zó veel indrukken, en je laat mij ze allemaal mee beleven ...
x
- Mistaker
Aan de reactie van Wee heb ik eerlijk gezegd niks toe te voegen.
Groet,
Greta - Dora
Hoe subtiel weelderig en rijk beeldend heb je hier
verbruikte toekomst beschreven.
In schoonheid om jaloers op te zijn.
Ik ben met jullie meegereisd.
Dank je wel, Warket
warket: dankje voor het meereizen
|
