naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De breuk

door tinucha

De kerktoren luidde vier keer op een zonnige, maar koude zondagnamiddag. Yasmine, die op een bankje in het park zat, had net het meest onwaarschijnlijke nieuws te horen gekregen. Hij hield niet meer van haar. Er was niemand anders, nee, zeker niet. Hij had gewoon niet meer hetzelfde gevoel als vroeger en dat was blijkbaar reden genoeg om de relatie stop te zetten. Ze keek hem aan en wou hem de huid vol schelden. Hoe kon hij dit nu doen? Zo egoïstisch! En zo gemakkelijk! Maar als ze naar hem keek, zag ze nog steeds die ongelooflijk eerlijke en mooie kerel zitten, op wie ze nu bijna drie jaar geleden verliefd was geworden. Voor haar was het nog altijd zo klaar als een klontje. Ze hield gewoon van hem, meer dan ze ooit aan iemand zou kunnen vertellen. En dat was nu juist het pijnlijke, hij voelde dus duidelijk niet wat zij voor hem voelde. Ze kon er ook niets aan doen, zo zei hij. Hij zat in de knoop met zichzelf en het had niets met haar te maken. Maar als het dan echt niet met mij te maken heeft, zou ik er toch ook geen last van mogen ondervinden? dacht ze koppig. Het frustreerde haar enorm dat ze het deze keer niet kon oplossen. Zij kon niets doen. Ze had de hele week al langs de kant gestaan en gewacht op een definitief antwoord van hem. Vorige week had hij haar in alle eerlijkheid verteld dat hij niet meer wist wat liefde was. Of misschien wel, maar dat zijn definitie van liefde niet overeen kwam met het gevoel dat hij voor haar had. Nu was het zo ver, hij had zijn definitieve antwoord gegeven. Hij wou alleen verder door het leven. Zonder haar. Ze wist dat het niets met haar te maken had, maar toch voelde ze zich enorm tekort schieten. Ze voelde zich waardeloos, een grote nietsnut.
Ze wist zich geen houding aan te nemen op het veel te harde bankje. Ze schuifelde wat heen en weer en voelde dat hij een troostende arm rond haar wou leggen. Boos ontweek ze de omhelzing.
'Je moet nu niet doen alsof het je spijt. Je hebt er een hele week over kunnen nadenken en als dit je beslissing is, dan mag je gaan,' riep ze plots boos tegen hem.
Hij keek haar gekwetst aan. Alsof deze beslissing makkelijk was om te nemen, dacht hij geïrriteerd. Alsof ik niet wist hoeveel pijn ik je hier mee zou aandoen. Maar ik kan gewoon niet anders op deze moment. Ik heb tijd voor mezelf nodig. Ben ik dan een egoïstische klootzak? Omdat ik voor mezelf probeer zorg te dragen? Hij wist het niet meer. Ze had gelijk, hij had er een week over kunnen nadenken, maar dat had het er alles behalve gemakkelijker op gemaakt. Hij wist dat hij haar had pijn gedaan om er eerlijk voor uit te komen dat hij er aan twijfelde of hij haar nog graag zag; nu deed hij haar opnieuw pijn. Opnieuw sloeg hij haar leven aan diggelen.
Hij zag dat ze rechtstond. Haar gezicht was rood van woede en verdriet.
'Ik wil je nooit meer zien, klootzak!' riep ze recht in zijn gezicht en begon van hem weg te lopen. Ik haat hem, ik haat hem! galmde het door haar hoofd. Hij had haar pijn gedaan, dus moest hij daar maar voor betalen. Ze wist dat hij van 'vrienden blijven' wou doen, maar daar had ze nu echt geen boodschap aan. Razend op hem zijn daarentegen was wel een goede oplossing. Ze wilde geen pijn voelen, dus deed ze hem ook maar pijn, dat luchtte toch een beetje op. Ze begon hysterisch te lopen, ze voelde dat ze de controle over haar eigen lichaam aan het verliezen was van woede en verdriet. Ze had gehoopt dat hij achter haar zou aanrennen, dat hij haar zou tegenhouden, misschien toch nog troosten. Haar nog een laatste maal stevig in zijn armen omsluiten. Dat deed hij niet. Hij bleef zitten.

feedback van andere lezers

• greta
  Beide een verkeerd verwachtingspatroon. En dan eindigt de liefde.
  Op zo´n romantisch plekje nog wel...een bankje in het park.
• Hoeselaar
  Dit komt meer voor als dat we denken en zeker bij jeugdigen die nog geen ervaring op dat gebied hebben
  
  Willy
• warket
  Dat laatste deed waarschijnlijk veel pijn.