Volg ons op facebook
|
< terug
Knokker 3: Verkrachting
Wat is dat nu voor iets? Waarom volgt Knokker 3 nu op Knokker 4? Wel, ik had u gewaarschuwd. Niets lijkt zoals het is. De ik-figuur is wel degelijk ikke, wat dat ook moge betekenen. Dzedjuge Jay Jay Sugar is fictie net zoals Whitney Brutus White. Ik zou een verkrachtingsscène kunnen beschrijven, zo uit mijn hoge hoed kunnen toveren al s een konijn of een duif, maar waarom zo iets wreed beschrijven, een kurkdroog vrouwelijk geslachtsorgaan dat onwilllig gepenetreerd wordt door dat wat mannelijkheid definieert: een belachelijk aanhangsel dat zijn eigen leven leidt, woekerende drift jagend door hormonale onderhuidse stroombanen die beter in een labo zouden bedwongen worden.
Nee, verzin of schrijf die aanranding maar zelf: ik heb mijn buik vol van geweld. Ik protesteer tegen de almacht van het hormoon. Ik fnuik het aanmaken van testosteron in mijn bijnieren. Ik knip mijn aorta door zodat adrenaline niet langer het vuur in mijn hartstreek aanwakkert. Genoeg gepieker en melancholie: ik boor een gat in mijn hersenen zoals mijn overgrootvader zodat mijn corpus callosum niet langer een brug vormt waar serotonine, dopamine en endorfine onbegrensd oversteken en mij hun tol doen betalen.
Ik verkracht mijn plot en wijk af om het ware verhaal te vertellen, fragmentarisch, want de realiteit overstijgt altijd de fictie.
U hoeft niet van boksen te houden, of van sport, maar schrijvers die de hand aan zichzelf slaan, zijn zo pathetisch. Woody Allen herkende het genie van de atleet, 'because they cannot fake it'.
Mijn geschiedenisleraar vond Salvador Dali een charlatan. Wow! Maar hoe bewijs je zoiets. Michael Jordan was geen charlatan, en dat zag de ganse wereld.
Waarom dwepen met JD Salinger, die zielige misantroop en zijn éne miezerige boek, omdat hij authentieker is dan Stephen King? Of Brusselmans, die zichzelf tot ten treure toe herhaalt, en zichzelf nooit heruitvindt?
Ach, de mens genoot ervan Mike Tyson op dat dak te zien zitten, dreigend met zelfmoord, nadat zijn vrouw Robin Givens hem voor de zoveelste maal met haar intellectuele superioriteit vernederd had. En dan bij Oprah het bange kwezeltje gaan uithangen omdat het Beest haar bedreigde. Hij kon niks anders. Arme Mike!
Of Sonny Liston, van wie de moeder en/of vader drieëntwintig kinderen had, en door gebrek aan aandacht en teveel slaag op zijn dertiende de ouderlijke boerderij verliet om in de stad zijn geluk te beproeven. Het was in de bak toen ze hem noodgedwongen tegen twee sparringpartners lieten boksen dat ze zijn enige talent ontdekten: een linkse direct die een ezel achterstevoren deed balken.
Sonny stierf door een hot shot: een overdosis heroïne, toen nog ergens in de Golden Sixties, een Gouden Tijd voor het blanke establishment.
Of Joe Louis, die voor democratie moest vechten tegen de Duitse Max Schmeling, maar een blank restaurant niet binnen mocht in het gesegregeerde Amerika. Schizofreen en paranoïde zou hij uitgemolken door de belastingen als een Oom Tom in een casino zijn laatste dagen slijten: Viva Las Vegas zong Elvis, die alles gestolen had van zwarten.
Jack Johnson, die gearresteerd werd voor vrouwenhandel en prostitutie omdat hij zijn eigen weliswaar blanke vrouw op een tripje naar een andere staat had meegenomen. Jack Johnson was dan ook zo'n smeerlap om zijn ziel aan de duivel te verkopen en Max Schmeling te trainen tegen Joe Louis, die de eerste keer ook effectief verloren van de Duitser.
Olympische Spelen: schouwtoneel van door de mand vallende menselijkheid. Heerlijk om door toedoen van Jesse Owens in Berlijn Adolf Hitler te zien creperen als die alle blanke atleten naar huis loopt.
Of Mexico' 68 waar twee zwarten de Black Power groet maken op het podium, maar George Foreman Olympisch Goud behaalt en met de Stars & Stripes door de ring paradeert in volle Vietnam-periode. Hij echter dankbaar omdat de Jobcorps hem sociaal gerehabiliteerd heeft, de voormalige wijventoeker.
Joe Frazier is dood. Ali is hem weer te vlug af, maar toen ik de beelden voor de eerste keer zag van de begrafenis, en een graatmagere Muhammad Ali daverend van de Parkinson voor de camera verscheen, was dat de zoveelste Zwaargewicht Bokser met wie het slecht zal aflopen. Boksers sterven twee doden: hun laatste kamp en hun laatste adem. Daarvoor, daartussen en daarna leiden ze een leven waar de meeste te bang voor zijn: dat van de laatste mannelijkheid. En als je ziet hoeveel vrouwen er zijn op vechtsportgala's zijn ook zij nostalgisch naar deze laatste krijgers. Aantrekking en afstoting. Slachtoffer van botsende hormonen.
En ondertussen ploegt de boer verder. De wind ruist. Strohalmen wiegen. Vogels klapwieken. Rivieren stromen dwangmatig verder naar zee. Hoelang nog? Veel te lang. Niet eeuwig. Gelukkig maar. Teveel kinderen zonder toekomst zorgen voor hormonale wanhoop. Als dan ook nog de vechtlust verdwijnt, drijven we af, terwijl raven en meeuwen pikken in onze smeuiige, eiwitrijke oogbollen: zijn we niet allen wezen in een mandje in de vorm van een feilbaar lijf op smerig water?
En hebben ze ons ooit meer beloofd? Manna uit de hemel. Woorden tegen de verstomming.
Als ik tot tien tel, bent u Knock Out!
Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen
|
