|
< terug
Zoals het klokje tikt 15
Franck kon zich wel voorstellen dat men in zulk een situatie zich een afreageermechanisme toe-eigent maar dat dit zich zo zou uitwerken, nee, daar stond hij perplex van. Dit kwam ook zo onverwacht en was bovendien ook nog heel onlogisch, nee, dit was toch weer een heel ander beeld van die vrouw waarmee hij oud wilde worden.
Lisbeth was met een sneltreinvaart de trappen op gehold en je hoorde haar daar boven als een wild geworden stier tegen alles en nog wat slaan. Nu moest ze zich ook nog helemaal met koud water wassen en daar werd ze helemaal pisnijdig van. In zulke gevallen werd dan weer de kabelmaatschappij in de tang genomen. Dit zou ook wel eens iets te maken kunnen hebben met die voorvallen van afgelopen nacht.
Het tekort aan slaap en de hele opwinding door van alles wat ze gisteren zoal meemaakten. Dit kon natuurlijk niet onbestraft blijven. De ene mens is de andere niet, maar effin, de boel moest nu toch opgeruimd worden en daar begon hij dan ook meteen aan. Er zat toch niets anders op en dus pakte hij de koe bij de horens om alles in één, twee, drie aan de kant te ruimen.
Franck zette de emmer neer en dompelde de dweil een paar keer onder in het koude water. Met de trekker had hij al de scherven bijeen geharkt en zag een schim langs hem vanachter voorbij snellen. Hij draaide zich om maar zag niemand, wel hoorde hij dat Lisbeth nog steeds zich boven aan het afreageren was. Franck had de keuken die niet zo groot en een gedeelte van de woonkamer al zuiver, toen Elisabeth in haar blauwe training met dito muts op de trap kwam afgehold. Haar partner bestond gewoon niet, ze zou gewoon door hem heen gelopen zijn, mocht hij niet op het allerlaatste moment opzij gesprongen zijn. Zonder ook maar één enkel kik te geven, stoofde ze door de woonkamer maar bedacht zich en maakte aan de woonkamerdeur links-om-keert en verdween als door wespen gevolgd door de voordeur naar buiten.
Franck begreep er niets van, maar ja dit was alweer een van de niet gekende kanten van haar karakter. Hij voelde nog steeds die onverwachte harde stoot in zijn maagstreek die als uit een stormram geschoten kwam. Nee! Dit deed echt niet goed maar door de afleiding van het scherven ruimen bemerkte hij daar steeds minder van. Franck zette midden in zijn bezigheid de trekker met dweil tegen de muur en volgde buiten het geluidloze staccato concert dat Lisbeth met haar armen maakte. Zie ze nu eens lopen, bekijk je die katachtige gang, en dat blonde paardenstaartje dat wulps onder haar kepietje vandaan kwam en heen en weer achter haar aan danste. Wat een vrouw! Tja, --Lisbeth was zich aan het afreageren, hij zag hoe dat ze een denkbeeldig gesprek met zichzelf voerde, terwijl ze met haar armen eventuele tegenspraken afweerde. Straks als ze weer thuiskomt dan is er geen vuiltje meer aan de lucht. Franck moest toch heimelijk lachen dit was zo een kant van haar karakter die hem een andere vrouw voorschotelde. Hij wist proefondervindelijk dat als Lisbeth kwaad werd, ze dan ook echt een furie kon zijn. Geïnteresseerd keek haar nog steeds achterna totdat ze al een stuk van het huis af waar de weg een scherpe bocht naar rechts beschreef, en vandaar uit naar de klippen liep. Dat waren dan toch al honderd meter tot ze aan het punt kwam waar de weg naar om een bosje heen moest. Ja, dat was goed wat ze nu deed, daar kon ze zich de wind om de oren laten waaien en op andere gedachten komen. Goh, als hij haar daar zo zag lopen voelde hij zich gelukkig, ondanks de hele heisa van daarnet.
In feite heb ik toch veel geluk gehad dat juist ik, Lisbeth bij Jens moest tegengekomen. Al vanaf het begin vond ik haar attractief, dat kon zelf een blinde zien. En zij zag me ook wel zitten want anders had ze niet achteraf, voor mij gekozen. Jens hield niet van vrouwen, nee, hij gebruikte hen om zijn slechte imago op te krikken. In feite draaide alles alleen maar om Jens. Hij kon alles, wist alles, en tegenspraak stond bij hem gelijk met verraad. Hij was slim genoeg om toen zijn ouders uiteen gingen, hen tegen elkaar uit te spelen. Zo vergaarde hij geld dat hij aan de andere kant met kruiwagens vol weer verspeelde. Als ik eerlijk tegenover mezelf moet zijn, dan was ik ook gaan parasiteren. Ik was in feite geen haar beter dan hij. Jens moest altijd mensen om zich hebben die hij met geld kon kopen. Iemand die moraliserende ideeën op na hield kon hij niet gebruiken, die werd meteen door hem als een kogel afgeschoten. Franck tuurde in het niets want Lisbeth was al lang achter de menhirs verdwenen die her en der verstrooid lagen. Dit waren nog stille getuigen van de vroegere ijstijden. Iemand vertelde me ooit dat waar nu de klippen het einde van het land vormen, in de tijd van de ijstijd het land kilometers verder de zee in lag.
feedback van andere lezers- Wee
Wat is er in haar gevaren? Of misschien wel: wíe ...?
x
Hoeselaar: Tja, dat vraagt Franck zich ook af, verder kan ik je ook niets zeggen
Groetjes;
Willy
|
