Volg ons op facebook
|
< terug
Vergeef je me?
Starend naar de vallende regendruppels op het raam, dacht Arianne na over het feit dat ze hier al dagen zat te treuren. Wat had het nog voor zin? Hij zou niet terugkomen door haar vloedrijke tranen te zien of haar doordrenkte zakdoekjes terug te vinden op haar weg van verdriet. Neen, hij zou blijven waar hij was, mijlenver bij haar vandaan bij een vrouw die zelfs niet wist wat zijn lievelingskleur was. Ze nam al haar moed bijeen en propte de vieze, natte tissues, die vaste plaats op de grond hadden gevonden, de overvolle blauwe vuilzak in. Ze trok haar neus op en vroeg zich af waar die stank vandaan kwam. Fronsend trok ze haar wenkbrauwen omhoog en schrok ze van haar verwilderde spiegelbeeld. Juist, ze moest zichzelf onder handen nemen. "Hallo douche," fluisterde ze en gooide haar pyjama in een wip op de grond.
Even later zat ze in haar nog rommelige woonkamer, opgefrist, maar de stekende pijn in haar hart was nog steeds aanwezig en dat was ook op te merken aan haar eetlust. Het was nu al twee dagen geleden toen ze in een vlammende ruzie uit elkaar waren gegaan. Arianne was alleen op het vliegveld achtergebleven toen Daniël met die blonde del was vertrokken. Die blonde furie was zijn secretaresse en volgend Daniël bevatte de vrouw de eeuwige onschuld terwijl Arianne al het tegendeel had ondervonden.
"Zoek niet altijd het negatieve in haar en vertrouw me, dat kan ik van jou niet zeggen!" had hij woedend tegen haar geschreeuwd."
" Het is jouw verleidster die ik niet vertrouw. Open je ogen en geloof me als ik zeg dat ik jou niet heb bedrogen!" had ze boos teruggeroepen. De blonde vamp had de liefde van haar leven ingefluisterd dat ze Arianne met een andere man, toevallig blondies ex, had zien zoenen. De arme man was waarschijnlijk gemanipuleerd geweest en kwam Daniël het verhaal bevestigen dat nooit had plaatsgevonden.
Barst, dacht Arianne en begon de orde in haar leven terug te brengen door verder op te ruimen. Het luide gekletter van de regen klonk nu meer als een ritme van één of ander opgewekt liedje. "Misschien ben ik beter af zonder hem," zei ze luidop en draaide zijn foto om die op de kleine boekenkast een plaatsje had gekregen. Terwijl ze de zware vuilniszak verder sleurde naar de voordeur, ging de deurbel. Ze zette haar vracht vol weggestroomd verdriet neer en deed aarzelend de witgeverfde deur open.
"Dag Arianne..,"klonk het uit Daniëls mond. Met haar mond vol tanden staarde ze de oorzaak van haar twee dagen durende verdriet aan. "Ik begrijp het als je me nooit meer wilt zien, maar ik moet je even spreken. Kan ik even binnenkomen? "vroeg de knappe man wiens haren kletsnat werden en hij wees naar de lucht.
"Wat je ook hebt te zeggen, zeg het me hier maar, dat blijft hetzelfde, Daniël, " antwoordde ze koel en daarbij verbaasde ze zichzelf.
"Het spijt me, Arianne,ik had je moeten geloven, maar ik had niet gedacht dat ze zo in elkaar zat. Toen ik haar aan de telefoon hoorde met haar ex, begreep ik hoe de vork in de steel zat. Kan je het me vergeven?" vroeg hij met die lieve smekende ogen van hem, maar Arianne ging zich niet laten doen. "Waarom was het zo moeilijk om mij te vertrouwen?" vuurde ze terug.
"Ik weet het niet, ik geloofde echt in haar goede bedoelingen. Ik was zo dom om je niet te geloven en het spijt me dat ik je heb gekwetst. Wat moet ik doen om je liefde terug te winnen?"
"Je kan deze vuilniszak al buiten zetten, mijn bewijs dat ik altijd aan jou heb gedacht." Ze duwde de dikke zak in zijn vertrouwde sterke handen en draaide zich toen met een ruk om. Weer staarde ze naar de regendruppels op het raam die prisma's van kleuren vertoonden door de eerste zonnestralen en voelde ondertussen zijn warme adem in haar nek.
"Ik heb ook aan je gedacht, lieve Arianne, ik was zo blind om te zien wat de waarheid was, maar de waarheid is dat ik het dierbaarste bezit in mijn leven ben kwijtgeraakt; Ik kan niet zonder jou…" Zijn stem kraakte en Arianne moest een dikke brok in haar keel doorslikken. Hij ging verder: " Ik heb haar staande pede ontslaan en ben dan linea recta naar jou toegesneld. Het spijt me,…echt, ik hou van je. Vergeef je me, alsjeblieft?"
Langzaam draaide Arianne zich om en ze antwoordde hem zacht, maar zelfzeker: " Je hebt me pijn gedaan, Daniël, maar één ding is zeker, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van jou en dat zal ik altijd blijven doen. Ik wil je wel vergeven, maar op één voorwaarde."
"Ik zal alles doen wat je wil, zeg maar," zei hij vurig en raakte haar armen teder aan.
"Open je ogen in het vervolg en neem nooit meer een blonde trien aan als secretaresse, zeker als ze zich in jouw leven bemoeit."
"Schat, mijn ogen zijn open en wat ik zie is de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien, maar vooral haar hart is uniek want het behoort toe aan een man die het niet verdient. Jouw voorwaarde is mild, maar rechtvaardig. Zeg me, wat kan ik nog meer voor je doen?" Hij streelde haar wang en een lichte warme rilling ging door haar heen.
"Ik wil dat je me kust…" Hij nam haar in zijn armen en zijn natte hete lippen raakten de hare aan alsof ze na een lange reis thuiskwamen. Het opruimen kan wachten, dacht ze en ze liet zich toen door de vlinders in haar buik meeslepen in een moment die eeuwig mocht blijven duren.
|
