Volg ons op facebook
|
< terug
Lijnen
Iedere gelijkenis met werkelijk bestaande personen is helemaal
geen toeval maar opzettelijk gedaan, ieder heeft het recht kopies te maken of
stukken uit dit werk over te nemen mits betaling van 50 euro per regel op de
bankrekening van de straatarme auteur, iedere overname van tekst of woorden
of gebruik hiervan op kafee of in een bioscoop of op een mansarde zal bestraft
worden met gerechtelijke vervolging, copyright voorbehouden aan yves pf
goudket zelf en niemand anders of ik word kwaad !
Veel plezier met
LIJNEN : het waargebeurde verhaal van een buschauffeur in wording
__
Hoofdstuk 1 : wat zal ik worden :
----------------------------------------
Toen ik als bediende werd ontslagen bij mijn vorige werknemer door zogezegde
reorganisatie had ik besloten om een meer vrije job te zoeken, een job waarbij
niet constant iemand achter je rug staat om te kontroleren wat je aan het doen
bent, een job waarbij je veel vrijheid hebt en verantwoordelijkheid, een job
waarbij je je werk zelfstandig kan plannen en niet constant bevelen moet
opvolgen van één of andere incompetente parvenu die eigenlijk ook niet echt
wist hoe de job gedaan moest worden. Ik zocht een job waarbij je niet constant
voor een pc scherm je dagen zit te slijten onderhevig aan stress, gezeik van
zogenaamde collega's en bazepoeperij.
Ik wilde eerst nog voor piloot gaan maar aangezien mijn leeftijd en reeds
vergevorderde staat van veroudering leek me dit niet opportuun.
Dan dacht ik er aan om mezelf in de sex industrie te werpen maar eveneens om
bovenvernoemde reden was dit niet echt een optie. Profvoetballer, racepiloot of
dokter was ook al uitgesloten. Een cursus avondschool gyneacologie zag ik ook
niet echt zitten en cursussen in borstologie bestonden nog niet eens dus ik bleef
maar tobben over wat ik nu echt wilde doen. Ook als gigolo zou ik nauwelijks
aan de bak komen en ruitewasser leek me met mijn hoogtevrees niet erg
evident.
Ik dacht er ook even aan om terug bij het leger te gaan, daar ik wel goed kon
drinken en ook luieren mij wel lag maar bij nader inzien zag ik het niet echt
zitten om bevelen van jonge snotapen op te volgen.
Kanaries kweken zag ik dan wel weer zitten maar ik besefte wel dat ik de naar
voedsel hongerende monden van mijn gezin daar niet voldoende zou mee
kunnen voeden.
Het was niet simpel, de meeste vrienden en kennissen die ik kende hadden
allemaal een toffe en boeiende job, ze verdienden goed hun brood en daar stond
ik dan, werkloos op middelbare leeftijd.
Misschien kon ik beroepsdopper worden tot ik de pensioengerechtigde leeftijd
zou hebben maar aangezien ik geen kroeshaar en bruine huid heb stapte ik al
vlug van dit idee af, ik ben een Belg of niet ! Niet dat ik zo racistisch ben
aangelegd maar onze broeders uit noord-afrika hebben het hier toch verdomd
gemakkelijk.
Dan leek het me wel wat om in de politiek te gaan. Privé-chauffeur met
limousine, dikke pree, altijd maar ergens gaan babbelen en vergaderen, privételefoon,
geen kosten, alles betaald door vadertje staat, overal je mening over
uitlullen en er nog voor betaald worden ook, eindeloos mekkeren over vanalles
en nog wat om uiteindelijk toch niks te verwezenlijken, verdomme, dat leek me
wel wat. Ik besefte echter al gauw dat ik hiervoor niet in de wieg was gelegd
wegens mijn eerlijkheid en mijn gebrek aan babbelzucht.
Ik lag nachten wakker over mijn werkmogelijkheden, wat voor baan zou me
echt liggen, waar zou ik me goed voelen, wat zou ik echt graag gaan doen.
Ook een job als full-time schrijver zei me wel iets , ik had in het verleden al
heel wat epistels geschreven over vanalles en nog wat waarbij de stukken over
vanalles vooral aansloegen bij mijn vele fans, drie om juist te zijn ! Ik vond van
mezelf dat ik me wel mocht scharen tussen een Brusselmans en een Lanoye en
dat ik ook best de ideale stadsdichter zou zijn maar het probleem was dat ik
niemand kende die me de nodige introductie kon geven in het literaire wereldje
van Belgie. Ja, ik kende de werken van Claus, stam af van Hendrik Conscience
(naar het schijnt volgens de familielegende die tante Irma ons ooit vertelde), heb
nog gevoetbald met de achterkleinzoon van Stijn Streuvels, ik heb jaren aan de
toog gehangen met de neef van de oom van de vader die zijn broer die een verre
verwante was van Willem Elsschot dus ik vond dat redenen genoeg om schrijver
te worden en ik had nooit een onvoldoende op het vak nederlands in mijn
glorierijke schooltijd en bovendien kon ik praktisch foutloos onze taal
schrijven, let wel ik zei duidelijk praktisch foutloos wat nog iets totaal anders is
dan foutloos tout court !
Tevens schreef ik massa's liefdesbrieven in mijn pubertiteitsjaren aan evenveel
mooie meisjes die praktisch nooit een antwoordje terugstuurden, maar toch
bleef ik schrijven, je zou bijna kunnen zeggen dat dit een hobby van me werd.
Om me te vervolmaken had ik een veertiendaagse cursus 'essay en
opstelschrijven' gevolgd in de Himalaya en een cursus 'blokletters schrijven ' in
de gemeentelijke parochiezaal van Neder-Over-Heembeek. Even terloops
vermelden dat vernoemde Himalaya het plaatselijk café was in ons dorp en niet
de zo bekende berg waar menig alpinistje zich zonnodig wil laten gelden door
er af te vallen, dit uitsluitend ter titel van inlichting natuurlijk !
Ja, schrijven leek me wel wat, ik dacht zo bij mezelf als je schrijft en je bent
ooit dood, dan blijft er nog wat van je over op deze aardkloot, dan blijf je
eigenlijk toch altijd een beetje leven ondanks dat je dood bent, dan sla je als het
ware een brug tussen de dood en het leven, dan kan je eigenlijk de mensen nog
laten lachen of ontroeren ook al ben je al jaren dood, begrijp je.
Ik zei vaak tegen mezelf de wijze spreuk 'wie schrijft die blijft', spijtig genoeg
zei mezelf nooit iets terug om me op te beuren !
Dus ik had mijn besluit genomen, ik zou schrijver worden, toen ik het tegen
mijn vrouw vertelde stond die zoals altijd al dadelijk te jammeren, 'hoe ga je
daar geld mee verdienen, er zijn er al zoveel, je hebt geen talent, je kan niet
schrijven' waren enkele van haar argumenten maar zoals steeds lapte ik deze aan
mijn sandaal (ja, het was tenslotte zomer en dan draag ik geen laarzen meer
natuurlijk; veel te warm en je krijgt er vreselijke stinkvoeten in !).
Ook mijn kinderen waren niet erg enthousiast want ze vroegen zich af wie hen
dan naar de voetbaltraining zou doen en of ik dan nog tijd zou hebben om hun
huiswerk te maken en ziektebriefjes voor school te schrijven. Maar ook deze
argumenten gingen mijn ene oor in en het andere uit, ook al duurde dit wel even
daar ik nogal een vrij dikke kop heb...
Dus ik zou schrijver worden, ik zou de Belgische Stephen King worden, de
nieuwe Roald Dahl, de succeschrijver die meer boeken zou verkopen dan
Konsalik en Willy Vandersteen samen !
Overlopend van enthousiasme ,wat op zich al niet zo makkelijk is, ging ik de
volgende dag aan de slag om een schrijversbiotoop uit te zoeken.
Hoofdstuk 2
---------------
De start en het einde
-------------------------
De volgende morgen haastte ik me met mijn Fiat 600 naar IKEA, om me een
schrijfburo aan te schaffen, ik had de achterbank platgelegd om meer plaats te
hebben om mijn schrijftafel in mijn auto te kunnen leggen.
Ik liep rond in het magazijn en zag vele meubels die mijn waardering kregen,
uiteindelijk kocht ik me een burootje van 15 euro, ging ermee langs de kassa,
daar kocht ik nog wat balpennen en potloden en enkele schriften en wat later
laadde ik mijn attributen in de koffer van mijn autootje.
Als de weerlicht haastte ik me naar huis. Ik nam de doos waarin mijn burootje
stak mee naar boven naar mijn zolderkamertje en na een uur of vijf was ik er in
geslaagd het burootje in elkaar te zetten. Ik vond dat wel een erg moeilijk
moment omdat ik de bijhorende montagevoorschriften niet begreep, het leek
wel of dit plan van een ander meubel afkomstig was, doch na veel hijgen en
vloeken stond mijn burootje klaar onder het zolderraam.
Ik had voor de gelegenheid een leeg blikje worstjes volledig uitgespoeld en van
etiket ontdaan op mijn burootje gezet alwaar ik de gekochte balpennen en
potloden in uitstalde. Ik was onder de indruk, het lege blikje paste perfect bij
het burootje.
Tsjonge ik was zo tevreden als een kind en nam mijn gekochte schriften en
opende er één van, ik nam één van de nieuwe balpennen en dacht even na.
Althans ik dacht dat het maar voor even zou zijn maar het werd veel langer.
Ik kon maar niet beslissen waarover ik zou gaan schrijven, er was al zoveel
geschreven, over bijna alles !
Ik kreeg zowaar op mijn eerste moment als beroepsschrijver al een writer's
block, op dat moment wist ik dat nog niet maar men vertelde mij later dat dit zo
heette. Pijn deed het niet maar het was wel triest, je doet dan al die
inspanningen en dan heb je plots geen inspiratie meer, moest mij weer
overkomen dacht ik dan, maar optimist zoals ik ben, stond ik recht en besloot
een wandelingetje te gaan maken in mijn tuin, ik strompelde naar beneden want
door het zitten had ik wat last van mijn rug, en kwam uiteindelijk in mijn
weelderige tuin van drie meter op drie, als je de haag meerekende natuurlijk.
Ik wandelde rustig rond mijn tuinkabouter die ik verleden jaar van een
sjacheraar op de markt gekocht had voor 50 euro omdat die man beweerde dat
dit een antieke kabouter zou zijn geweest die ooit op het koninklijk paleis in de
tuin zou hebben gestaan, en ik vond dat het mutsje van die kabouter wel wat
koninklijks had, maar uiteindelijk bleek van dat verhaal niks waar en ook bij
thuiskomst zag ik onderaan het label 'made in china' staan wat mijn vermoedens
bevestigde dat ik was bedrogen door die sjacheraar. Ik overwoog even om in
mijn Fiatje te stappen en met gierende banden naar de markt te scheuren om
daar die sjacheraar die kabouter op zijn kanis te slaan, maar liet deze gedachte
vrij snel varen omdat het net op die dag(het was tenslotte pas de volgende dag
dat ik het merkte) geen markt was en ik dit plan dus niet ten uitvoer zou kunnen
brengen.
Ik wandelde verder, voorbij de geurende rozestruiken, voorbij het lavendelveld
met zijn paarse bloempjes, onder de kersenbomen die ik eigenhandig geplant
had vorige zomer maar waar tot nu toe nog geen enkele kers aan te zien was
idem dito de rij appelbomen die sinds mensenheugnis in mijn tuintje stonden en
mij ook niet echt overvloedig van zijn vruchten voorzag.
Via de papaverbloemen en de vijver waarin de goudvissen dartel rondzwommen
kwam ik bij het tuinhuisje, en via de dennebomen en sparren kwam ik terug aan
bij de achterdeur van mijn landelijk huisje. Wat had ik toch een mooie tuin, ik
keek er nog even in en leek voldoende opgeladen om een schitterende bestseller
te schrijven. Wat was ik weer gelukkig, het zou weldra gaan beginnen, althans
dat dacht ik toch.
Als een hinde vloog ik de trap op alsof ik slechts tien jaar was, ik floot zelfs een
liedje onderweg maar kan me niet meer herinneren of dit er nu één van de
Beatles was of van de Rolling Stones, maar dat doet eigenlijk weinig terzake,
maar toch mijn excuses voor het vergeten ervan.
Op zolder aangekomen zag ik dat mijn burootje onderuit was gezakt,
waarschijnlijk door het gewicht van het blikje en de balpennen, ik vloekte
inwendig, maar besloot dadelijk het burootje te herstellen wat me na enkele
uren ook lukte. Ik schoof mijn stoel dichter bij de tafel, opende het schrift en
wilde gaan schrijven. Het lukte weer niet, tweemaal een 'writer's block' op
dezelfde dag, het zal je maar overkomen dacht ik maar plots wist ik hoe dit
kwam, in deze tijd schreven schrijvers niet meer met een pen op papier, in deze
tijd gebruikt men een kompjoeter. Dat was de reden dat ik niet kon schrijven, ik
moest mee evolueren, dan zou het me wel lukken ,dacht ik !
Ik vertelde mijn vrouw het idee, ze was niet erg happy, maar dat was ze meestal
niet als ik haar één van mijn ideeen vertelde.
Uiteindelijk bezweek ze onder mijn verzoek en op een zaterdag reden we samen
naar een kompjoeterwinkel.
Daar ik weinig of niks van
kompjoeters,bits,bytes,usb,cd,dvd,gigabytes,megabytes,opslag,mediums,
beeldschermen,resoluties,pixels,internet,centrinos en dergelijke kende liet
ik me meeslepen door de prachtige ogen en nog prachtigere borsten van de
verkoopster en haar uitleg.
Ze zei me vanalles over pc's maar dat interesseerde me minder op dat moment,
mijn vrouw was intussen eens naar de strijkijzers gaan zien en dat vond ik best,
zo kon ik het verkoopstertje, ze heette Wendy trouwens want dat stond te lezen
aan het kettinkje dat aan haar ranke nek hing, wat beter bestuderen, ik leek plots
wel een oververhitte puber en zag ons al samen aan één of ander strand liggen
bijna naakt, genietend van het leven en elkaar, tot ik plots een vrij scherpe duw
kreeg in de rug, het was mijn vrouw die me een strijkijzer liet zien en vroeg wat
ik ervan vond, mooi zei ik, mooi, maar ik dacht niet aan het strijkijzer maar aan
iets totaals anders, het verkoopstertje bleef maar doorratelen en uiteindelijk
verlieten we de zaak met een splinternieuwe laptop en enkele waarschijnlijk
natte dromen rijker.
Met moeite kreeg ik het ding op de achterbank van de Fiat maar na lang
wringen ging het dan toch.
Wij richting huiswaarts maar niet te snel, we waren immers zwaargeladen.
Met het verkoopstertje in gedachten nam ik bij het thuiskomen mijn vrouw nog
even op de keukentafel, ook één van IKEA, de tafel dus, mijn vrouw was er niet
goed van, 'Oh schatje, dat heb je nu nog nooit gedaan in de keuken' riep ze uit
terwijl ze rochelend klaarkwam.
Ik wastte daarna mijn handen en repte me naar boven met mijn nieuwe laptop
onder de arm.
Nu zou ik ECHT kunnen beginnen !!!
Ik zette de doos met de laptop op mijn wankele burootje. Hoe ze dat
tegenwoordig inpakken; ongelooflijk, aan alle kanten een brede tape rond die je
er amper kon aftrekken, de tape dan.
Na een uurtje was ik er in geslaagd de laptop uit de doos te halen, op de grond
lag een hoop piepschuim,plastiek folie en karton alsof ik zonet een gans salon
had uitgepakt, ik vroeg me af hoe ze zo'n laptop nog in zo'n doos krijgen als al
dat plastiek en karton er al insteekt...
Enfin (mijn frans ging er op vooruit), uiteindelijk had ik het ding ingeplugd(
mijn engels ging ook al vlotter) in het stopkontakt en kon ik op het start knopje
van de laptop drukken. Ik zag dat knopje direkt want er stond 'START' op. Op
het scherm verscheen een hoop bullshit en andere nonsens en ik liet dat ding
maar doen, het ronkte als een tevreden poes bij de kachel, af en toe moest ik OK
drukken of enter en dan ging het beestje verder. Het bleek dat de laptop eerst
vanalles moest installeren vooraleer ik het ding daadwerkelijk kon gebruiken,
dus wachtte ik rustig af, intussen lurkend aan een cognac met whisky en ook
aan een sigaret.
Ik weet niet hoe het kwam maar ik werd vrij slaperig en moe terwijl ik naar mijn
laptopscherm staarde, kwam het door de flessen cognac en wisky die al halfleeg
waren of door het lange wachten vooraleer de laptop klaar was, ik weet het niet,
enfin, na een uurtje of drie verscheen het windows logo op het scherm, Floris,
de zoon van de bakker die gehuwd was met Irma de bazin van het café 'In de
pint', en die ook wat had met computers had me gezegd dat je met ms works een
tekst kon schrijven, dus klikte ik dat met mijn muis aan. En ja hoor, warempel,
potvolkoffie nog an toe, het werkte, een leeg blad verscheen op het scherm en
de cursor (zo heette dat streepje had ook Floris me verteld) flikkerde aan en uit.
Ik vond die cursor vervelend, het maakte me nerveus, het flikkerde konstant aan
en uit alsof hij wou zeggen ' hee, idioot, komt er nog wat van, denk je dat ik hier
voor mijn plezier sta te flikkeren ?', ik vond dat echt irritant en wilde bijna een
brief schrijven naar Bill Gates om hierover mijn beklag te doen, maar ik besloot
wijselijk nog een cognacje te drinken en me te koncentreren op het echte begin
van mijn bestseller.
Ik dacht nog even na, dacht nog even na en toen, ja toen voelde ik mijn eerste
zinsnede opborrelen uit mijn brein. Ik wreef in mijn handen en schreef trots de
eerste woorden van mijn roman ; Er was eens...stond bovenaan het blad op mijn
scherm. Wat was ik trots, mijn eerste woorden op papier, ik voelde me net
Conscience, waande me Konsalik, dacht dat ik Stephen King was en toen was
de euforie voorbij. 'Yves' zei ik tegen mezelf, 'vind ge dat nu niet een beetje
oubollig en afgezaagd zo'n begin voor een roman, het lijkt verdorie of je een
sprookje gaat vertellen', 'ja', zei ik tegen mezelf en dus riep ik er mijn vrouw bij
en vroeg of ze mijn eerste woorden eens wou lezen en me dan wou zeggen wat
ze er van dacht.
Ze stond even later voor het scherm, las de woorden, keek me aan, en begon als
een klaarkomend speenvarken luid te schaterlachen," allé sjoeke, da meent ge
toch niet hee , wa is me da voor flauwekul, persies het begin van een sprookje"
zei ze lachend, en ik was kwaad en op mijn tenen en pik getrapt, maar ik besefte
dat ze gelijk had. Ook mijn twee zonen vonden het niet echt cool, ik was een
'seut' zeiden ze dan ! Dus...
Die van ons ging inmiddels terug naar beneden en ik nam nog een ferme slok
cognac, met de delete knop delete ik mijn eerste drie woorden.
Uren zat ik naar het witte scherm te staren, inspiratie bleef achterwege. Zou ik
weer een writer's block krijgen ? Of zou ik aanvangen met de roman van de
eeuw ?
Uiteindelijk viel ik in een diepe slaap en werd 's morgens wakker met een kater,
ik liet het beest uit en voelde me al snel beter na het innemen van vijf dafalgans,
drie asprobruis en een liter wodka. De kater was nergens meer te bespeuren en
ik zette me na een ontbijt van bruine bonen en poedersuiker terug achter mijn
laptopje, ik maakte hem eerst schoon want her en der hingen wat speekselresten
van de vorige avond, waarschijnlijk van mijn gezever.
Ik duwde op het 'start' knopje en het ding begon te zoemen tot ik weer op mijn
bureaubladscherm kwam. Even later zat ik in 'word' en staarde ik naar het
maagdelijk witte scherm.
Ik dacht diep na, plaatste mijn hoofd even tussen mijn benen richting grond
zodat ik nog dieper kon nadenken. Er kwam niks, geen ideetje, geen
openingszin,
niks ! Ik had weer een writer's block, mijn vrouw riep vanuit de living wanneer
we gingen winkelen dus kon ik het helemaal vergeten. Ik zette mijn laptopje af,
ging douchen en kleedde me aan en even later waren we op weg naar den Aldi.
Misschien zou ik daar een idee krijgen, je weet maar nooit. Zoals gewoonlijk
stonden er weer allerhande sociale gevallen te wachten voor de deur want de
winkel was nog niet open, ook 'hollanders' hadden hun weg naar Aldi gevonden
en die stonden in een groepje zoals altijd luid tegen elkander te lullen ;
'lekker weertje vandaag hee'
'nou, hardstikke leuk' zei een andere
'gossiemijne, zo is het nog niet eens in de zomer joh ' zei weer een andere
'ja, leuk, gezellig' zei weer een andere
Plots schoof het ijzeren rolluik omhoog en de 'hollanders' zetten zich onverwijld
in startpositie om de Aldi te overrompelen. Als bezeten schoten ze even later
met hun karretje de winkel binnen, luid argumenterend over prijs en wat ze
nodig hadden. Ik keek ze aan, die verdomde heikneuters, waarom konden ze
niet in hun eigen land blijven verdomme !
Wat later stonden we terug aan de auto, ik foefelde al onze boodschappen zo
goed als het kon in onze Fiat en zette me even later achter het stuur, op mijn
schouder lag nog een pakje smeerboter en onder mijn voeten een duopack
speculoos, ah ja, de koffer zat stampvol, toen ik met gierende banden vertrok
van de parking zag ik dat mijn vrouw er niet bij was.
'Verdoemme, waar zit die nu ???' zei ik.
Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag dat ze op de parking op de grond lag,
ze was de auto nog aan het inladen en ik had dat niet gezien, terwijl ze nog net
een fles cola in de koffer zette ben ik doorgereden en ze riep zelfs niet eens wat
ze gewoonlijk altijd doet. Ik zette de Fiat in achteruit en pikte haar op, ze was
niet goedgezind maar ik reageerde niet. Door het vallen bloedde ze hevig uit
een gapende hoofdwonde en haar schedel leek wel gebarsten, ze huilde zachtjes,
ik gaf haar een kleenex en zei 'doe nu niet zo flauw hee ! het is maar een
schrammetje'.
Thuis gekomen kon ik natuurlijk alleen de ganse auto uitladen omdat 'madam'
zich niet zo goed voelde en ze wat op bed ging liggen, ook mijn zoontjes Lowie
en Jef konden niet helpen want ze waren juist aan het chatten ! Het was intussen
al na de middag en ik had spijtig genoeg nog geen idee om een bestseller te
schrijven.
Ik besloot het idee van schrijver te worden maar te laten varen en ik besloot een
wandelingetje te gaan maken om zo eens alles op een rijtje te zetten. Ik nam
onze hond een spaanse mechelse scheper uit het asiel van erps-kwerps mee ,
onzen 'Philippe' was dolblij dat hij meekes( dat is hondenjargon natuurlijk)
mocht- hij was al jaren niet meer buiten geweest-en stond al te springen van
plezier, ik deed hem zijn leiband aan en zei 'kom' maar hij kwam niet, eerlijk
gezegd luisterde hij slecht of was hij doof, dat kon ook. Even later liep ik met
'Philippe' op straat, tegen elk boompje hefte hij zijn poot op en spoot er een
krachtige straal urine uit, dat kon hij goed onze 'Philippe'; pissen, luisteren ging
slechter, af en toe plaatste hij een sierlijk gedraaide drol op het voetpad die ik
spijtig genoeg niet kon oprapen daar ik de poepzakjes vergeten was dus telkens
'Philippe ' een drol legde keek ik de lucht in alsof ik er niet bij was en even later
ging ik door.
Natuurlijk waren er enkele voorbijgangers die me vies bekeken en sommigen
eisten zelfs dat ik de drollen opraapte, dan zei ik 'quoi' in het frans en lieten ze
me verder gerust omdat ze geen frans spraken ...
Na een uurtje kwam ik bij het kruispunt van ons dorpje, er kwamen vijfendertig
straten op uit, net toen ik wilde oversteken kwam er een bus van 'De Lijn'
voorbijgeraasd die bijna 'Philippe' raakte en net niet over mijn schoenen reed, ik
was geschrokken en riep :
'hee klootzak, waar hebt ge leren rijje ? op de kermis misschien'
Ik zag nog net de chauffeur zijn middelvinger opsteken, de bastaard !
Toen kreeg ik een wonderlijke ingeving, als ik nu eens chauffeur zou worden,
buschauffeur bij 'De Lijn', geen baas achter je gat, vrij zijn, gewoon wat
rondrijden, verdomme dat leek me wel wat dus zogezegd zogezegd ik als een
hazewind met mijn spaanse mechelse scheper uit erps-kwerps naar huis.
Daar aangekomen zette ik 'Philippe' in zijn kooi en riep ik naar die van ons,
mijn vrouw dus.
'Sjoeke, sjoeke, waar ben je ???' riep ik luid.
Geen antwoord. Ook mijn zonen antwoordden niet want die waren juist aan het
gamen...
Ik werd een beetje sjagrijnig omdat mijn eega niet antwoordde en riep ietwat
boos :
'hee trut, waar zitte ?'
Nog geen antwoord.
'Vuil hoer, maak dat je hier komt '
Nog geen antwoord. Ik stoof als een gek de trap op, ik was razend en stormde
onze slaapkamer binnen. Daar lag ze zachtjes te bleiten op het bed met haar
gapende hoofdwonde van het winkelincident bloedend als een klaterende
fontein.
'Wat heb je daarnet allemaal geroepen sjoe ?'
"Oh, dat was tegen Philippe" smoesde ik.
'Oh, dan is het goed' zei ze terwijl ze een vuile zakdoek op de wonde legde.
'Zal ik de dokter bellen' zei ik.
"Als je wil want het doet toch zo'n zeer" zei ze.
'Kleinzerige trut' dacht ik en ik ging naar beneden en belde dokter Verbessem.
Wat later parkeerde die zijn glimmende Porsche cabrio gts turbo diesel injectie
break op ons opritje, hij klom uit het ding terwijl onze 'Philippe' luid blafte.
Ik deed de deur open en zei ;
'dag dokter' , dat zei ik meestal tegen hem, het zou idioot zijn moest ik
bijvoorbeeld dag brandweerman zeggen hee .
"Dag" zei hij ongeinteresseerd.
Ik leidde hem naar boven en hij onderzocht mijn vrouw, hij besloot om haar te
naaien, althans de wonde toch, hij gaf haar een verdovende injectie, kapte een
halve fles cognac op de wonde en begon deze vakkundig te naaien, even later
had mijn vrouw precies een ritssluiting op haar kop, ik vond het wel mooi,
mooier dan haar piercing in haar tepel toch !
Ik betaalde de dokter en even later scheurde hij weg in zijn porschke.Ik terug
naar boven om mijn vrouw te vertellen dat ik buschauffeur zou gaan worden.
Ze sliep, waarschijnlijk door de verdoving dus tikte ik even tegen haar
kop.Geen reactie, ik sloeg dan maar met mijn vlakke hand tegen haar wang,
verdwaasd schoot ze wakker.
"Schat, luister, weet je wat ik wil gaan doen ?"
"Nee, oh mijn kop doet zo'n zeer" zei ze.
Ik vond dat ze flauw was maar ik was dat gewoon van haar, ik herinnerde dat ze
verleden zomer nog van de keldertrap was gevallen waarbij ze haar beide benen
brak en een zware rugbreuk had ook, toen deed ze ook al zo flauw toen ik ze
met de Fiat naar het ziekenhuis bracht, heel de tijd jammeren en klagen als een
klein kind !
"Ik word buschauffeur bij De Lijn"
"Wat jij, da's niks voor jou zoeteke " zei ze.
Lap dacht ik, weeral negatief, ik dacht er even over om haar een klop op de kop
te geven maar liet dit maar even zo.
"Waarom niet" zei ik " geen baas konstant om je heen, vrijheid, rondrijden, veel
mensen zien, niks als voordelen dus" zei ik.
"Doe wat je wil, je moet het zelf weten en laat me nu wat slapen want ik heb
zo'n hoofdpijn".
Ze viel in een diepe coma en ik liet haar maar liggen, even dacht ik er aan haar
even te misbruiken want ik was zo opgewonden over het idee om buschauffeur
te worden, maar ik deed het maar niet. Eén van mijn zonen zou altijd
onverwacht kunnen binnenkomen hee !
Ik haastte me naar beneden en nam mijn laptopje mee, en ik besloot daar op te
zoeken hoe ik buschauffeur kon worden.
Hoofdstuk 3
----------------
De opleiding
---------------
Nadat ik de nodige info had verzameld begon ik met het schrijven van mijn
sollicitatiebrief, in mijn cv vertelde ik wat ik tot hiertoe allemaal had
uitgespookt; ik was magazijnier geweest, souteneur, drugsdealer,
vorkliftchauffeur en sprak vloeiend frans,nederlands,engels,duits en arabisch,
alhoewel niet alles klopte besloot ik er maar een schepje bovenop te doen om
een goeie indruk na te laten. Ik vermeldde ook dat ik nog bij het rode kruis was
geweest en meegeweest was met artsen met grenzen naar blankenberge, ik loog
dat ik reeds dertig mensen van de verdrinkingsdood had gered en dat ik
meermaals met prins Laurent op de lappen was geweest, ik vertelde hen ook dat
ik een IQ had van 180 maar dat ik ondanks dat zeer bescheiden bleef, ik
vertelde hen ook wat over mijn karakter; ik was lief,meegaand, zachtaardig,
gevoelig,melancholiek, koleriek, vriendelijk en sociaal, ook mijn hobbies het
kweken van kanaries en het gras afdoen liet ik hen weten. Over mijn leeftijd
loog ik een beetje, ik deed er zo'n twintig jaar af, geef toe niemand zou dat
merken met mijn jeugdig en viriel uiterlijk !
Nadat ik deze brief over had geschreven in het net en de spellingsfouten had
verbeterd stak ik hem in een roze enveloppe om wat meer op te vallen tussen de
witte envelopkes , ik plakte er een Albert op en riep naar mijn vrouw dat ik even
naar de post ging om de brief te posten.
Ik deed mijn groene parka aan, stopte mijn voetjes in bergbottinen en ging de
straat op, onze Philippe was luid aan het blaffen toen hij me hoorde vertrekken
maar ik negeerde hem, ik keek even over onze haag en zag dat Philippe woest
stond te blaffen en hijgen, ik nam een baksteen van het troittoir die daar nog lag
van toen de mannen van de gemeente dit hadden komen herstellen, en ik gooide
de steen richting Philippe, ik hoorde plots een hels gejank en toen werd het stil,
ik keek nog even over de haag en zag onze Philippe groggy op het gras liggen,
tevreden over de rust die was weergekeerd zette ik rasse schreden, richting post.
Enkele uurtjes later kwam ik er aan, het was verdomme alweer gesloten !
Gelukkig stonden er buiten van die rode bakken waar men brieven in kon
stoppen dus deed ik de mijne er ook maar in. Ik was zeer opgewonden, wat
zouden ze antwoorden ? Zou ik een kans maken...
Die avond kon ik nauwelijks de slaap vatten, mijn vrouw lag te snurken als een
debiele ijsbeer dus besloot ik om terug naar beneden te gaan en nog wat tv te
kijken, gelukkig was er de laatavond aflevering van kabouter Plop wat ik toch
altijd vrij spannend vond. Ik vroeg me wel steeds af hoe het kwam dat die
verdomde kabouters zo misvormd waren, die hadden allemaal een klein kopke,
kleine voetjes maar die hun gat was bij allemaal verbazingwekkend dik, ik vond
dat vreemd, zouden die zo geboren worden of kwam dat van in een paddestoel
te wonen ? Ik wist het niet en dat intrigeerde me, doch ik maakte me er verder
weinig zorgen over. Na de Plop was er ook nog een spannende editie van de
Teletubbies, wat ik zeer kon waarderen, ik hield wel van Engelse series en vond
de Teletubbies echt een topper in zijn genre alhoewel Tinky Winky me wel wat
angst inboezemde. Gelukkig kon ik me vermannen en keek ik de hele
uitzending uit. Tsjonge wat was ik nerveus, ik kon niet wachten tot de postbode
morgen zou komen. Daar ik nog niet erg slaperig was besloot ik een flesje
cognac te ledigen en een uurtje later kroop ik moe en voldaan terug mijn bed in.
Mijn vrouw lag nog steeds te snurken en dat werkte me danig op de zenuwen,
ik pakte mijn kussen en duwde het even op haar aangezicht, het snurken stopte,
ze draaide zich om en sliep geluidloos terug verder. Oef zei ik nog tegen mezelf
en toen viel ik als een blok in slaap. Ik had een wonderlijke droom, ik was een
bekende busschauffeur en reed met een luxebus het land rond, ik vervoerde
alleen beroemdheden zoals Eddy Wally, Willy Sommers en Wendy van Wanten,
die me af en toe een kijkje gunde in haar onmetelijke decolleté. Af en toe
vervoerde ik ook verenigingen zoals ' De lustige lesbiennes', die mijn prachtige
bus vaak vuil en vies achterlieten, kapotte dildo's en strap on pietjes lieten ze
overal achter, soms vervoerde ik ook het nationaal voetbalteam van Marokko,
althans enkel wanneer ze niet moesten gaan doppen natuurlijk, toevallig
woonde heel deze ploeg in Borgerhout, in één huis met al hun familie, zij
maakten ook altijd de bus zeer vuil, ze smeerden de couscous op de zetels of
lieten scheten die bruine plekken achterlieten op het witte leder van de
zitbanken, ze zaten ook vaak luidkeels te roepen en te tieren en gebruikten
regelmatig cocaine, vaak scandeerden ze daarna de naam van hun leider, Osomo
ban Liden, die naar het schijnt een terreurgroepje leidde in Afghanistan. Maar al
bij al viel het best mee, het zijn tenslotte ook mensen hee, toch ?!
En af en toe vervoerde ik ook de kandidates voor miss Belgie, dat was nog het
leukste omdat er soms wel missen bij waren die de chauffeur wel zagen zitten
waardoor ik een vaak een extraatje in natura kreeg. Enfin die droom bleef maar
duren en ik werd uiteindelijk wakker om half drie in de namiddag, mijn vrouw
was al op en toen ik beneden kwam zag ik dat onze Philippe een serieuze buil
op zijn domme kop had.
"Merrege" zei ik tegen mijn vrouw.
"Goedemiddag lieve schat "antwoordde ze en ze kwam naar me toe, plaatste
haar dikke en natte lippen op mijn wang en kwijlde me onder.
Ik vloekte binnensmonds, verdomme persies een sint-bernard die je een kus
geeft maar ik kalmeerde al vlug.
Ze had mijn ontbijt; gepocheerde eitjes gelardeerd met hertefilet in een bedje
van scampistaarten en omkransd met chocolademousse al klaargezet. Het
smaakte me niet zo erg. Ik vroeg wat er met onze Philippe was gebeurd en ze
vertelde me dat er een steen in de tuin lag en dat de Philippe er naast lag. Vaag
kon ik me nog iets herinneren van gisteren maar ik zweeg wijselijk.
Zoals gewoonlijk bij mijn ontbijt las ik de kranten, ook de Knack en de Humo
las ik grondig door zodat ik goed op de hoogte bleef van de actualiteit.
Na het ontbijt liet ik mijn vrouw alles opruimen, ah ja, die had toch niks anders
te doen en het was tenslotte een vrouw hee. Ik haastte me in mijn pijama van
Balmain naar buiten en checkte de brievenbus, er stak verdomme niks in.
Gelukkig zag ik net de postbode de hoek omkomen, ik wenkte hem en hij kwam
nog ook, de idioot.
"Goedemorgen facteur, heb je soms een brief bij voor me?"
"Neen, sorry" zei hij.
"Ben je zeker ?" vroeg ik hem.
"Ja " zei hij nonchalant en ik wilde hem eigenlijk graag een klop op zijn kanis
geven, maar ik besefte dat ik dat beter niet kon doen want anders zou hij
misschien morgen niet komen .
"Dus niks als ik het goed begrijp"
"Niks" herhaalde hij.
Ik geloofde er niks van en zei :
"Je liegt man"
De postbode werd kwaad maar gaf me toch angstig zijn brieventas. Hij
herinnerde zich waarschijnlijk wel hoe ik hem de laatste keer had behandeld, ik
had hem in de vijver van de buren geduwd en onze Philippe had hem dan nog
serieus gebeten ook.
Ik keek aandachtig de brieventas door en realiseerde me dat de facteur gelijk
had en gaf hem zijn tas terug.
"Okee pipo, maar hopelijk voor jou heb je morgen wel iets voor me bij !"
"Ja meneer" antwoordde hij en als een hazewind maakte hij dat hij weg kwam.
'Ach , de facteurs van tegenwoordig zijn toch ook niet meer wat ze geweest zijn,
zo'n losers, ongelooflijk'.
Ik was zo verbolgen dat ik besloot een klachtenbrief naar Patrick Janssens, onze
burgemeester zou schrijven. Ik dacht dat er dan wel iets zou veranderen maar
niks was natuurlijk minder waar, ik was tenslotte maar een Belg hee !!!
De volgende dag was ik op voor dag en dauw. Aangekleed en afgeborsteld
stond ik de postbode op te wachten. Daar was hij en het was een andere dan die
van gisteren. Het was een struise grote man en ik was zeer vriendelijk zoals
gewoonlijk, niet uit angst of zo maar uit respect natuurlijk.
"Dag beste postbode, Uw collega was vrij of zo vandaag zeker ?" vroeg ik de
gespierde facteur.
"Neen, hij is ziek, naar het schijnt heeft hij gisteren in deze straat een probleem
gehad met een bewoner" zei de spierbundel.
"Ach, hoe is het mogelijk "slijmde ik " ik vraag me af waarom de mensen niet
vriendelijk kunnen zijn tegen hun medemensen, het zal waarschijnlijk die van
hierover wel geweest zijn, die leeft toch tegen zijn goesting" zei ik.
"Ja, met wie hij problemen had weet ik niet, zoveel zei hij niet na zijn
zelfmoordpoging gisteren, hij ligt nu in het ziekenhuis met een gebroken nek
want de koord waarmee hij zich wou verhangen was niet sterk genoeg en brak
af en hij is dan met zijn kop aan de dakgoot van zijn huis blijven hangen
waardoor zijn nek brak" zei de spier.
"Wat erg, doe hem de groetjes in elk geval en a propos heeft U soms geen
briefje voor me bij, niet dat dat nu zo belangrijk is hoor maar ik stond toch net
buiten om wat van het mooie weer te genieten dus..."
De spier rommelde in zijn tas en gaf me een brief. Ik sleurde hem uit zijn hand
en gooide de voordeur voor zijn neus dicht.
'Arrogante zeiker, klootzak, idioot, stom facteurke'mompelde ik nog.Dan ging
plots de deurbel, ik opende de deur en het was de gespierde facteur :
"zei u nog iets daarnet ?"
"euh nee hoor, dat was tegen mijn vrouw"
"okee dan "
Ik sloot deze keer de deur zachtjes en zei echt niks.
Dan bekeek ik de enveloppe; er stond een logo op van De Lijn en mijn hart
bonsde in mijn keel van opwinding. Ik krijste, riep,schreeuwde, huilde en
jankte tegelijk. Gelukkig kon ik me vermannen en scheurde ik voorzichtig de
enveloppe open.
'Geachte Heer' stond er bovenaan en dat maakte me al dolgelukkig, dat begin
was alvast veelbelovend. Na de nodige bla bla bla kwam ik bij de laatste zin :
'...verwachten wij U op 16 maart om 14h00 in ons hoofdkantoor voor de eerste
selectieproef...'. Ik werd er niet goed van, tsjonge een positieve reactie, ik had
dit niet verwacht. Ik riep naar mijn vrouw die even later de trap kwam
afgewaggeld, tja sinds enkele jaren was ze wel veertig kilo bijgekomen en was
ze wat moeilijk te been.
"Wat scheelt er sjoeke, je maakt zoveel lawaai" zei ze nog slaapdronken.
"Je zou voor minder, ik heb hier een uitnodiging om deel te nemen aan de eerste
selectieproeven van De Lijn " riep ik naar haar.
"Oh, wat leuk " zei ze ongeinteresseerd en ik wilde haar bijna een klop op haar
muil geven maar hield me in. Ze waggelde de keuken in en begon mijn ontbijt
klaar te maken, intussen wandelde ik naar de kalender en konstateerde ik dat 16
maart pas binnen twee weken was. Ik was ietwat teleurgesteld, nog zo lang
wachten maar dan dacht ik hee, ik kan me intussen wat voorbereiden op die test
dus besloot ik naar de boekenwinkel te gaan en de nodige literatuur te halen om
mijn IQ wat op te vijzelen. Ik kocht me een Dag Allemaal, een Blik, Snoecks
scheurkalender, De Gazet van Antwerpen en de omnibus van K3 in Plopsaland.
Met al deze lectuur in de hand haastte ik me terug naar huis waar ik me in het
salon nestelde en ik begon alles te lezen.
Intussen stond onze Philippe maar te janken omdat hij dringend buiten wilde, ik
nam de Gazet van Antwerpen, rolde deze op en gaf hem een klap op de kanis,
hij waggelde wat rond en viel toen als een blok neer, hij sliep en ik ging verder
met mijn werk.
Uiteindelijk, toevallig net na 15 maart, brak 16 maart aan ! Ik was zo
zenuwachtig als een jonge asperge, reeds om twee uur die nacht stond ik in mijn
kostuum-dat ik de dag voordien nog had gaan kopen bij de Seaman-klaar want
ik moest omstreeks negen uur aanwezig zijn in het hoofdkwartier van De Lijn,
ik had mijn haar al in verschillende styles gefohnd en geprepareerd, ik opteerde
eerst voor de G.Clooney stijl, dan veranderde ik weer naar de Tom Cruise -groes
en even later had ik de Brusselmans-look, uiteindelijk koos ik voor de meer
zelfzekere Verhofstadt-coupe en zag ik er toch weer heel cool uit, al zeg ik het
zelve ! Intussen was het reeds vijf uur geworden en had ik al enkele thermossen
koffie uitgesloeberd en voelde ik de zenuwen gieren door mijn keel.
Intussen was mijn bevallige vrouw ook ten tonele verschenen en ze vroeg me
of ze een ontbijt voor me moest klaarmaken, ik antwoordde bevestigend, dat
was toch nog iets dat ze vrij goed kon dacht ik bij mezelf. Even later zette ze me
een stoofvlees-friet voor met warme currysaus en als dessert een chocomousse,
ik vrat als een zwijn maar dacht even na en besefte dat ik al altijd als een zwijn
had gegeten, mijn vrouw at een toostje met light boter, om te vermageren zei ze.
Ik bekeek haar even, de braakneigingen onderdrukkend, en vrat dan door, ik
spoelde alles door met een fles cola en moest af en toe een burpje laten en een
scheet, kortom ik voelde me in prima staat om een perfect examen af te leggen
bij De Lijn. Om half acht zou ik naar de bushalte gaan om zodoende de bus te
nemen en op die manier toch al een beetje gewoon te worden aan het openbaar
vervoer en natuurlijk ook om een goeie indruk na te laten op de examinatoren
als ik hen vertelde dat ik met het openbaar vervoer was gekomen. Dus daar
stond ik in mijn Seaman - pak aan de bushalte, ruikend naar 4711 alhoewel het
net zo goed 4712 had kunnen zijn; ik geil niet zo op nummers zie je ! Om kwart
voor acht nog steeds geen bus te zien. Ik was zo al een beetje woest en razend
geworden op De Lijn maar kon me toch inhouden. Uiteindelijk, kwam er om
tien voor acht een bus aangereden. Als bij wonder stopte ze zelfs bij de halte !
Ik wachtte tot de deur open ging, een oud dametje wilde snel voorkruipen doch
ik gaf haar een zacht duwtje en ze belandde met haar verfrommeld bakkes op
het trottoir, haar kunstgebit belandde als bij wonder onder mijn schoen en ik
duwde het stevig plat tegen de straatstenen, ah ja, ze had haar beurt maar
moeten afwachten, de sloerie, tijdens al dat tumult probeerde dan nog een jong
meisje, type Paris Hilton, om toch voor mij de bus op te glippen, gelukkig kon
ik haar met mijn andere been een hak zetten en viel ze met haar geblondeerde
haren tegen de deur, ik zette me recht, knipoogde naar de chauffeur en stapte op
de bus; als eerste ! De chauffeur bekeek me eens vies en zei niet eens
goedemorgen, dan bedacht ik dat ik ook niks gezegd had dus zei ik :
'goedemorgen collega', om maar direkt met de deur in huis te vallen 'morrege'
mompelde hij terug en hij sloot zijn deuren, het oude dametje was er intussen in
geslaagd naar een vrijstaande zetel te kruipen en ook Paris Hilton had een
plaatsje weten te vinden, ze keken me beiden boos aan en ik wist niet eens
waarvoor, de chauffeur gebaarde dat ik moest gaan zitten, wat ik dan maar deed
ook, tenslotte zou het mischien mijn collega worden vroeg of laat, je weet maar
nooit ! Ik vond wel dat de chauffeur vrij roekeloos reed alsof hij een rally bezig
was, bruusk remmen en hard optrekken, ik vond dat niet zo leuk en mijn ontbijt
klaarblijkelijk ook niet want mijn maaginhoud begon vrij aardig te rommelen.
Ik voelde me een beetje misselijk en ging naar de chauffeur;
'kan U mischien een beetje zachter rijden want ik voel me niet zo goed' zei ik.
Hij zette zich recht, haalde diep adem en zei : 'as gaai ni go maoke da ge direkt
oep oewe stoel zit makker dan goei ik oe me oe kloete van dees bus, hedde da
goe begreepe strandjanet ? ! 'riep hij kwaad.
Ik was razend, wat een onbeleefde boerekinkel maar ik ging dan toch maar
zitten, het oude dametje en Hilton lachten vriendelijk naar de chauffeur. Doch ik
voelde me alsmaar misselijker worden en besloot vriendelijk een tweede poging
te ondernemen om de chauffeur aan te manen wat rustiger te rijden, net toen hij
tegen zeventig een haarspeldbocht uitkwam ging ik weer naar hem toe ; 'kan U
misschien alstublieft indien het enigszins gaat , de dakramen openzetten aub
meneer de chauffeur'.
'Zedde der na wer, zieveraar, klootzakske, de dakramen opezette, zijde gaai zot
of wa, en dan al main klante een fleurus hebbe zeker ? As ge probleme het dan
hadde mor moete thuisblaaive jan men klooten, wa denkte gaai wel da ge zaait ?
Stukske lul, pezewever, poempbaksmoel ' zei de ietwat gefrustreerde man.
Ik bleef kalm maar kookte inwendig, wat had ik deze lul graag een klop op zijn
muil gegeven of een vliegende kopstoot, dat zou pas leuk zijn, gelukkig kon ik
me inhouden en bereikte ik even later het hoofdkwartier van De Lijn.
Tsjonge wat was ik onder de indruk van het charmante gebouw. En bussen dat
er stonden massa's, niet alleen korte maar ook van die lange harmonicabussen,
even later ging ik de deur binnen en meldde me aan bij een zeer mooie
receptioniste met een decolleté om U tegen te zeggen. Ik kreeg een prompte
erectie met dito zaadlozing en voelde de adrenaline door mijn lijf jagen.
Wat had ik graag nog enkele uurtjes bij haar blijven staan. Ik droomde dat ik
met haar op een zonnig strand lag, genietend van de zon en vooral van elkaar,
plots voelde ik een tikje op mijn schouder.
"Meneer, wat kan ik voor je doen " vroeg de bevallige deerne.
Tsjonge , ze noemde me meneer, ik dacht natuurlijk dadelijk dat ze meer wilde
met mijn perverse brein maar het meisje deed gewoon haar job.
"HALLO ?! " zei ze nogmaals " wat kan ik voor je doen meneer ?" Ik begon
dadelijk na te denken wat ze zoal voor me kon doen; een striptease, een
paaldansje (waarbij ik dan wel voor de paal zou zorgen als U begrijpt wat ik
bedoel), een erotische massage geven enz.
Ik kwam weer bij mijn positieven schraapte mijn keel en zei :
"Ik kom voor de opleiding van...euh...buschauffeur " en ik voelde me wat
minderwaardig, ik had haar liever gezegd dat ik de nieuwe baas van De Lijn zou
worden maar dat was nu éénmaal niet het geval. Spijtig genoeg.
"Mag ik Uw uitnodigingsbrief even hebben alstublieft" zei ze. Terwijl ze
ademde kon ik haar mooie voorkant op en neer zien gaan.
Met bevende hand overhandigde ik haar het formulier. Ze bekeek het, tikte het
één en ander in op haar computer en wachtte even. Dat gaf me de kans om haar
wat beter te bekijken, wat was ze mooi, ze leek wat op Mariah Carey, Cameron
Diaz en Wendy van Wanten. Ik was plots rotsvast overtuigd dat mijn toekomst
hier lag, bij De Lijn.
"Gaat U maar door naar het andere gebouw en vraagt U daar maar naar Frankie,
de man die de examens afneemt, u zal zien dat er nog meerdere mensen staan te
wachten".
"Bedankt " zei ik en ik verliet het gebouw. Ik keek even rond buiten, bussen
kwamen aan en afgereden, sommigen reden vrij snel maar ze reden allen
feilloos naar hun parkeerplaatsen.
Aan het andere gebouw stonden inderdaad een man of dertig buiten, er waren
ook vrouwen bij dus was ik alweer gelukkig. Sommigen lurkten hard aan een
sigaret of stonden zenuwachtig links en rechts te kijken. Net toen ik er
arriveerde kwam een dikkig mannetje uit de deur van het gebouw. Hij zei
:"Goedemorgen mensen, ik ben Frankie en als U zo vriendelijk wil zijn mij te
volgen dank kunnen jullie het examen afleggen, wil U Uw sigaretten doven en
GSM's uitzetten aub en volg me maar " riep hij, of dat probeerde hij toch.
De groep volgde hem en ik ook, wat later zaten we allen aan een tafeltje met
voor ons een reeks papieren.
"U mag zitten waar U wil en U mag dadelijk starten" zei Frankie weer.
Ik zette me neer en na wat heen en weer geschuif van stoelen werd het stil in de
zaal. Af en toe zuchtte er iemand of weerklonk gehoest.
Ik vond de vragenlijsten vrij eenvoudig, maar ja mijn IQ was niet voor niks
boven het gemiddelde.
Wat is de hoofdstad van Belgie, hoe is de voornaam van koning Albert, welk is
de bijnaam van de Belgische nationale voetbalploeg en aan welke zee grenst
ons land, vond ik nu niet direkt de moeilijkste vragen. Op het einde van het
examen moesten we een opstel maken met keuze uit volgende titels :
-het kweken van kanaries op de Himalaja
-ganzen, eenden en andere zwemvogels
-het splijten van atomen in een kerncentrale
Ik koos voor het laatste zodat ik mijn voorstellen voor het oplossen van het
kernenergieprobleem kon voorleggen. Nadat ik vijftien pagina's had
volgekladderd gaf ik toch nog als eerste mijn examenpapieren af aan Frankie.
"Bedankt, U zal verwittigd worden of U geslaagd bent en dan moet U terug
komen om met de rijopleiding en wegcode te starten, bedankt en tot ziens " zei
hij.
"Okee" zei ik, ietwat arrogant, "tot ziens dan maar " en ik ging het gebouw en
de zaal uit. Doch voor het buitengaan knikte ik nog even naar de receptioniste,
ze lachtte en knikte terug. 'Dat begint hier goed ' dacht ik.
Ik ging terug naar de bushalte en had geluk want er kwam net een bus aan.
Deze keer was het een chauffage of chauffeuse als bestuurder.
"Goedemiddag" zei ik.
"Dag meneer" zei ze vriendelijk terug en ze glimlachte.
Ik was alweer verloren en zette me niet zo ver van haar neer. Ik keek in de
achteruitkijkspiegel en kon zo haar mooie gelaat bewonderen.
Ook met haar dagdroomde ik dat we aan een zonnig strand lagen, nadat ik eerst
de receptioniste naar haar kamer had gestuurd natuurlijk.
Een tijdje later stapte ik af. En nog een tijdje later stapte ik onze straat in. Mijn
eega stond aan de voordeur en riep " En sjoeke hoe was het ".
Ik voelde me een beetje gegeneerd omdat ze zo stond te roepen. Ik knikte en ze
begreep het want ze hield haar laadklep dicht.
Ik kwam bij de voordeur en begon alles te vertellen, althans toch hetgeen ik
moest doen en zo, van de receptioniste zweeg ik wijselijk want mijn vrouw was
nogal aan de jaloerse kant. Dus ik naar binnen, ik schonk me een stevige borrel
in en zette me in de zetel.
De dagen die volgden waren zeer zenuwslopend, wanneer de postbode te laat
was belde ik naar het postkantoor om te vragen waar hij zat. Gelukkig zat er na
drie dagen weer een enveloppe van De Lijn in de bus. Ik liep er mee naar
binnen, riep mijn vrouw naar beneden en opende de brief.
Ik was geslaagd stond er in, maandag werd ik verwacht in het
opleidingscentrum voor het examen van de wegcode; ik was zo blij als een kind
en riep 'joepie, schat ik ben geslaagd" en ik kuste mijn vrouw van tevredenheid.
De volgende dagen leerde ik alle verkeerborden van buiten. Ik werd als het
ware een verkeersbordenkennerspecialist . Ik kende ze allemaal, de rode, de
blauwe, de witte , de gele en de groene.
Die maandag ging ik vol goede moed opnieuw op weg, hopend dat ik het
receptionistje nog eens zou terugzien, ze was er niet want in haar plaats zat een
gezapige vadsige man van rond de zestig.
"Ja, zeg het es" zei hij.
"Ik kom voor de opleiding".
"As ge den trap oep ga komde zo in de zaal wor a ge moet zen" zei hij op ietwat
dialectische toon.
"Mercie" antwoordde ik en ik spoedde me de trap op want ik wou niet te laat
zijn.
Bovenaan de trap stond een dame me op te wachten, alhoewel ze meer op een
man leek.
"Meneer Goudket, U bent te laat " zei ze lachend.
Ik vloekte binnensmonds.
Ze lachtte en zei " ni erg zenne, da gebeurt wel meer".
"Ik ben met de bus gekomen mevrouw" zei ik mezelf verontschuldigend.
"Ah, vandaar " zei ze en ze ging me voor naar de zaal. Er zaten al zo'n tiental
andere mensen van verschillend allooi op een stoel, ik zette me neer op de enige
vrije stoel die nog vrij was, ah ja, anders zou het dus geen vrije stoel zijn hee.
De mevrouw heette ons zeer vriendelijk welkom en stak niet onder stoelen of
banken dat ze zich eerder man voelde dan vrouw en toch kwam ze zeer
sympathiek en vastberaden over, ze borrelde van het zelfvertrouwen en maakte
op mij een zeer positieve en aangename indruk. Het was een aangenaam
examen, we bekeken eerst wat dia's, daar werden dan vragen over gesteld en na
ongeveer een tweetal uurtjes moesten we het examen afleggen; dit duurde zo'n
kwartiertje en de dame kwam de ingevulde formulieren ophalen en verdween er
mee. We maakten ondertussen een beetje kennis met elkaar en na een kwartier
kwam ze terug binnen.
"En manne, wa denkt ge ???"zei ze lachend.
Sommigen antwoorden, anderen niet en ik zei niks maar dacht veel.
"Iedereen is geslaagd, vanaf nu zijn jullie officieel buschauffeur !"zei ze
triomfantelijk.
Ik was trots op mezelf en nog meer op mij. Een golfje van opluchting verspreide
zich in het zaaltje. Er werd plots zenuwachtig over en weer gepraat, gegiecheld
enzovoorts.
"Morgen om 8 uur allen hier terug en dan begint jullie praktijk examen, kom
morgen ook maar naar boven maar ga dan maar in de refter hiernaast, de
instructeurs zullen jullie dan wel komen halen !"zei de 'dame'.
Wat later stond ik fier als een pauw terug aan de bushalte, ik kon het nog niet
geloven, ik was alweer geslaagd, ik zou buschauffeur worden. Tsjonge wat
voelde ik me goed, dit moest gevierd worden, vond ik,maar toen de bus die ik
moest hebben nogal lang wegbleef werd ik toch een beetje woest.
Uiteindelijk kwam ik terug thuis aan en alweer stond mijn deerne op de stoep.
'Hoe is het gegaan? " riep ze weer.
Even later zaten we beiden aan de keukentafel, ik met een cognac en zij met een
melk en vertelde ik haar wat ik alweder op deze heuglijke dag had
medegemaakt.
Ze kon haar geluk niet op, haar man , een buschauffeur, wat was ze blij...als
verrassing maakte ze me een heerlijk avondmaal; spaghetti met spekreepjes,
gebakken worstjes uit blik en champignons. Ook de kinderen keken even op
alvorens ze begonnen te schranzen aan hun avondmaal, 'cool papa' zeiden ze
ongeinteresseerd, en ze vraten verder. Moeder de vrouw had intussen mijn
maaltijd bereid.
"Njam,njam" zei ik toen ze het overvolle bord voor me neerzette. Wild begon ik
aan het feestmaal, denkend aan morgen.
Die nacht kon ik de slaap niet vatten en probeerde ik mijn vrouw te verleiden,
ze had koppijn zei ze dus ging ik maar terug naar beneden om enkele valiums te
slikken. Een tiental minuutjes later was ik vast in slaap dromend van mijn bus
en alle vrouwelijke rondborstige klanten die ik zou vervoeren...;
Hoofdstuk 4
---------------
De praktische rijopleiding
-------------------------------
Stipt op tijd kwam ik de volgende morgen aan op het rijinstructeurcentrum, het
was er wederom een drukte van jewelste, chauffeurs liepen op en aan en aan en
af en ook nog zowat er tussenin, bussen vertrokken en bussen kwamen aan,
feilloos werden de aankomende bussen geparkeerd in de voor hen bestemde
rijvakken. Ik keek met open mond naar de bedrijvigheid, speeksel van
opwinding drupte uit mijn mondhoek op mijn Seaman-vest, die ik speciaal voor
deze gelegenheid had aangetrokken. Plots voelde ik een tik op mijn schouder.
"Aha, meneer Goudket" gaat U maar al naar boven, er zijn nog een vijftal
anderen die vandaag hun rijlessen starten, als die er zijn, vertrekken we en by
the way, ik ben Rik Vanderkets " zei een ietwat lange, slungelachtige maar
zelfzekere man tegen me en hij stak zijn hand uit. Ik schrok en wilde hem een
karateslag geven maar toen zag ik dat hij lachtte en gaf ik hem een hand.
"Hallo, ik zal al naar boven gaan " zei ik ietwat verlegen. Ja, ik was bijlange
niet zo zelfzeker als deze man om juist te zijn was ik niks zelfzeker, ik was
helemaal niet zeker van mezelf laat staan van anderen. Enfin, ik de trap op en
even later zat ik in een klein muf lokaaltje met een slap kopje koffie voor me.
Nog wat later kwamen de anderen binnen en nog wat later kwam Rik en zijn
collega Frits ons halen om onze cursus te beginnen. Rik nam drie man mee en
nog drie anderen gingen mee met Frits. Ik behoorde tot de ploeg van Rik, mijn
collega's heten Johan en Amedee.
Rik ging met ons naar een bus toe. Het weer was koud en er stond heel veel
wind, ik verbaasde me er over dat Rik niet wegwaaide, hij was zo mager,
volgens mij had hij lood in zijn schoenen, dat kon niet anders, het begon nog te
regenen ook en als ik goed keek zag ik dat Rik tussen de druppels kon lopen,
zo'n dun en mager persoon had ik van mijn leven nog niet gezien.
Even later stapten we een bus op.
Rik plaatste zich achter het stuur.
"Dit is de startknop, dit zijn de lichten, de pinkers, de verstralers, de
spiegelverwarming, deuren vooraan en deuren achteraan, halterem" zei hij en
hij wees de verschillende bedieningsknoppen aan, nog vragen heren ? "
Amedee vroeg ; " waar staat de vitessepook ? "
Rik schaterde het uit, hij werd vuurrood van het lachen en stikte er bijna in.
"De versnellingspook, ha ha ha, tsjonge, da's een goei, maar allee Amedee, wist
je dan niet dat alle bussen bij De Lijn automatische transmissies hebben ?
Woehaa, versnellingspook...sorry maar ik kon me echt niet inhouden, maar is
niet erg hoor, we krijgen wel meer van die vragen."
Amedee zag zo rood als een overrijpe tomaat in de bloei, ik was er zeker van dat
hij vandaag geen vragen meer zou stellen.
"Nog iemand vragen heren "zei Rik, terwijl hij een lach amper kon bedwingen.
"Hebben deze bussen een servostuur ?" vroeg ik, om het ijs te breken.
"Jazeker, kijk maar" zei Rik , en met één vinger draaide hij het stuur 180 ° rond.
Johan vroeg niks maar keek ons schaapachtig aan.
Rik reed met de bus een eindje verder naar een plaats waar geen andere bussen
stonden.
"Kijk nu gaan jullie één per één vooruit en achteruit rijden, om een beetje
voeling met de bus te krijgen !"
Johan en Amedee waren amper te bedwingen om op de chauffeursstoel plaats te
nemen. Ik wachtte af en wou vooral niet opvallen. Johan en Amedee reden
gedurende een kwartiertje vooruit en achteruit, stapvoets
feedback van andere lezers- joplin
ben al halfweg en heb het lachend gelezen, je schrijft plezierig en vlot. Na de afwas ga ik verder, alvast mijn complimenten!
yvespfgoudket: bedankt !!! - diomedes
een hele boterham, maar hard gelachen...
yvespfgoudket: bedankt !!! - VUURKRACHT
Welkom hier!
Zal wat tijd nodig hebben
om dit epistel te lezen...
yvespfgoudket: bedankt !!!!
|
