|
< terug
C'EST TOI PAPA ?
Mijn vader was begin jaren '80 aan lager wal geraakt. Hoewel hij daarvoor in een riante villa had gewoond met zijn eerste vrouw, sleet hij zijn dagen nu in een kamer, centrum Brussel. Maar zijn goede afkomst hield zijn moraal hoog. Toch was het wel even wennen vanwege het grote contrast. Mijn vader behield echter zijn glimlach, hoe moeilijk hij het ook had.
Kort na zijn echtscheiding ontmoette hij mijn moeder in Zwitserland tijdens een skivakantie. Ze werden verliefd en vertrokken halsoverkop op wereldreis. Daarna stond de geldkraan kurkdroog.
Maar op een avond toen mijn vader weer eens de Brusselse cafés afschuimde zag hij een knappe blonde jongeman naast zich zitten aan de toog. Ze keken elkaar een beetje vreemd aan maar de jongeman stamelde plots: 'C'est toi papa?' Toen viel het kwartje ook bij mijn vader: mon fils Stefan! Het werd een ontroerend weerzien en ze praatten de hele nacht met elkaar. Ze hadden elkaar verdomd vijftien jaar moeten missen. Zo bleek dat Stefan een studentenkot huurde, één straat verder van mijn vaders woonstee. Hij studeerde voor sociaal assistent en begreep dus al gauw mijn vaders problematiek.
De volgende jaren trokken ze veel met elkaar op. Nadat Stefan zijn diploma had behaald besloten ze om samen geld te verdienen.
Mijn vader kwam met het idee om een immobiliënkantoor te beginnen. Hij was altijd een goede zakenman geweest en zoals ieder weet: een vos verliest zijn haren maar niet zijn streken.
Met behulp van advertenties in de lokale krant en enkele affiches startten ze zonder één cent hun zaak. Het werd al gauw een groot succes! Ze specialiseerden zich in het verkopen van peperdure villa's. De geldkraan vloeide weer rijkelijk. Want ook Stefan had een scherp zakeninstinct.
En zo kon mijn vader weer beginnen dromen.
feedback van andere lezers- Wee
Hi Claude. Je hebt je verhaal herschreven. Deze is beter, maar da's mijn mening hoor.
Alleen de slotzin van je eerste versie (zonder 'eindelijk') vind ik mooier.
Waarom heb je de naam van de zoon veranderd?
Claude, je reageert nimmer op gegeven feeds, en dat is helemaal aan jou natuurlijk, niets verplicht, maar vind je het wel prettig om reacties te krijgen? Alleen punten geven vind ik ook prima hoor.
Heb dit iig graag gelezen.
x
cloclo: Ah, ik wist niet dat ik hier kon reageren, met mijn excuses !
Ja, ik vind reacties krijgen prettig, het is meestal een soort graadmeter voor mij om het kaf van het koren te scheiden.
Want elke dichter dicht en zingt zoals hij gebekt is maar er kan natuurlij wel een valse noot tussen zitten hé !
Ik ga zeker ook jouw werk eens bekijken..
Groetjes
Claude
|
