|
< terug
dat eeuwige geklop
Dat eeuwige geklop
-------------------------
In het begin ging het nog, trouwens dan realiseerde hij het zich nog niet zo erg maar nu,
na zes maanden werd het echt onhoudbaar.
Bonk,bonk,bonk. Het rode ding boven hem ging constant op en neer.
Bonk,bonk,bonk, hoe lang moest hij nog in deze donkere ruimte zitten ?
Okee, hij had het niet slecht, hij kreeg genoeg te eten, het was er warm en hij kon slapen
wanneer hij maar wou.
Bonk,bonk,bonk, ging het steeds maar weer. Verschillende keren had hij geprobeerd
zijn arm door de bel te steken waarin hij zich bevond, doch het vele roodgekleurde
water om hem heen en het slangetje aan zijn buik lieten hem niet genoeg
bewegingsvrijheid. Hij had zich al zo vaak omgedraaid, hij had al geroepen maar hij
begreep dat niemand hem zou horen.
Bonk,bonk,bonk, steeds maar weer hamerde dat rode ding zijn duivels ritme door de
schoot waarin hij zich bevond.
Zeven maanden waren voorbij en hij voelde dat hij sterker en sterker werd. Hij begon
meer te eten en wilde hier weg, weg van dat pompende ding.
Hij was er zeker van dat hij dat rode gedrocht nog wel zou krijgen !
Bonk, bonk, bonk, deed het constant en soms zwaaide hij met zijn armpjes zomaar wat
om hem heen doch daardoor ging dat pompende ding nog harder en vlugger slaan, het
leek hem wel te pesten.
Acht maanden waren voorbij gegaan. Enkele keren had hij nog geprobeerd dat ding
vast te grijpen doch telkens tevergeefs. Om de één of andere reden vermoedde hij dat hij
weldra deze ruimte zou verlaten, het ding bleef maar kloppen en hij haatte het inmiddels
enorm !
Bonk, bonk, bonk. Hij probeerde nog eens het te grijpen, erin te knijpen, hij wilde het
verbrijzelen, het kapot maken, het doden.
Plots, na een verblijf van acht maanden en twee weken stroomde al het roodgekleurde
water weg, hij keek naar beneden en zag een lichtstraal, instinctmatig draaide hij zich
om en hij voelde iets naar zijn hoofd grijpen.
Met één van zijn armpjes zag hij nog net de kans om dat pompende ding te grijpen, hij
nam het in zijn handje en kneep er in, trok er aan en perste het samen.
Het gebonk versnelde weer en werd heviger.
Gelukkig gaf dat ding dat zijn hoofd vasthield hem dat beetje extra kracht die hij nodig
had. Hij greep het pompende ding stevig vast. Zo hard hij kon kneep hij het tussen zijn
beide handjes en plots was het stil, doodstil, het ding pompte niet meer !
Gewillig liet hij zich leiden naar de opening, plots was er overal verschrikkelijk veel licht
rond hem, hij moest er van huilen. Zijn nieuwe omgeving beviel hem allerminst !
Overal stonden wezens in witte jassen en één ervan hield hem ondersteboven en sloeg
hem zelfs ! Hij begon luid te krijsen.
Weer een ander wezen stormde de kamer binnen.
"Hoe gaat het dokter " hoorde hij.
"Uw zoontje is gezond maar Uw vrouw...ze is spijtig genoeg overleden, hartstilstand !
Het spijt me !"
Veel begreep hij er niet van maar toch voelde hij zijn eerste glimlach op zijn gelaat
komen.
Wat later hoorde hij een zacht geklop in zijn eigen lichaam en harder en harder hoorde
hij het geklop van al die wezens rond hem.
'Weer dat geklop, wanneer zal ik daarvan verlost zijn ?'...
|
