|
< terug
Soms vraag ik me af …2
Hoe komt het toch dat er zoveel mensen eenzaam zitten te verhongeren? Nee, niet verhongeren bij gebrek aan eten, maar bij gebrek aan liefde. Hun enige troost is de dagelijkse komst van de postbode. Of de aan-huis-bestelde maaltijd. Maar de jonge dame die maaltijd brengt heeft weinig tijd, zo te zien. Na een paar minuten is ze al terug buiten, dus veel zal er wel niet gezegd worden. In m'n straat wonen er drie oude alleenstaande vrouwen en een alleenstaande man. Allemaal slecht ter been. Komen haast niet meer buiten wegens het onveiligheidsgevoel. Zeggen ze zelf. Het ene oude vrouwtje is slachtoffer geworden van een overval. Op klaarlichte dag, op de parking van de Colruyt. Een jonge kerel sprong vanuit de struiken en ging lopen met haar handtas. Een vriendje van hem pikte hem op met een scooter. Het gebeurde in enkele minuten. Haar handtas hebben ze gevonden aan de bushalte achter de hoek. Portemonnee netjes leeggemaakt. Foetsie, honderdtwintig euro. Rap verdiend hé? Oud vrouwtje afgevoerd met de ambulance. Gebroken heup door de valpartij.
Het gaat me niet zozeer om het geld, zegt ze. Maar ik durf niet meer buiten komen. Bang om overvallen te worden. Bang om terug in de kliniek te geraken. Dus blijft ze thuis, laat haar boodschappen brengen en haar warme maaltijden ook. Want de afstand naar de keuken is een lijdensweg geworden. Laat staan dat ze nog de moed heeft om voor zichzelf te koken…
De oude meneer, die alle dagen z'n pintje ging drinken en een kaartje ging leggen in het Volkshuis, blijft ook thuis. Kwam buiten om een uur of zes, in de winter is het vroeg donker, liep zonder er erg in te hebben tegen iemand aan. Zei nog sorry, maar kreeg enkele rake klappen. Resultaat? Gebroken kaaksbeen, gescheurde lip en een blauwzwart oog. Laat z'n warme maaltijd brengen en z'n boodschappen ook. Soms breng ik hem een pot tabak en een doos filters. Maakt z'n sigaretjes zelf, wat een pak goedkoper is…
Het andere oude vrouwtje is sedert de dood van haar man veranderd in een treurende weduwe. Wil zo rap mogelijk dood om bij haar man te kunnen zijn. Zegt ze zelf. Sluit zich af van de buitenwereld. Leeft nog steeds alsof haar man er nog is. De buren zeggen dat ze gek is want ze horen haar praten tegen haar man. Laat haar eten aan huis brengen…
Drie oude mensen die allemaal iets meegemaakt hebben waardoor hun leven drastisch veranderd is. Drie oude mensen die hunkeren naar een vriendelijk woord en een babbeltje. We leven in een tijdperk waar de technologie ervoor zorgt dat iedereen ten allen tijde bereikbaar moet zijn. We hebben op Facebook soms meer dan driehonderd vrienden. Maar we kennen er hooguit misschien een tiental van. De rest zijn zogenaamde virtuele vrienden, goed om tegen te lullen en z'n beklag te doen. Maar voor de rest? Oh, het staat goed hé?
Die oude mensen hebben dat niet. Zijn niet mee met hun tijd. Met een pc leren werken is toch niet zo moeilijk? Er worden zelfs cursussen georganiseerd voor bejaarden. Maar die oude mensen uit m'n straat, bekijken die nieuwe technologie alsof ze een koe zijn, die de eerste stoomlocomotief ziet passeren…
Af en toe doe ik een praatje met hen. Ze kennen me, weten wie ik ben. Maar geen enkele van de drie nodigt mij uit om binnen te komen. Er was een tijd dat iedereen 's avonds voor z'n deur zat. Dat heel de buurt solidair was met elkaar. Had je geen suiker? Eventjes lenen bij de buurman of buurvrouw. Koffie is op? Geen nood, gewoon lenen, zaak opgelost. Hoe gezellig was het niet, de mannen een pintje bier en maar lullen over politiek, het weer en als de vrouwen niet in de buurt waren, over de mooie deernes die mini-gerokt voorbijkwamen. Vroeger was het beter, hoor ik steeds zeggen. Ik begin het stilletjesaan te geloven. Mooie benen zien we al lang niet meer. Ze dragen nu een minirok met eronder een lange broek. De jonge gasten hier rijden met een Mercedes Cabriolet of de laatste nieuwe BMW. Hebben nog geen klop gedaan in hun nutteloze leven, maar leven op grote voet. Leveren elke maand netjes hun dopkaart in. Ik vraag me af hoe ze aan al dat geld komen om zulke grote sier te maken.
Er is geen samenhang meer in m'n straat. De oudjes verhuizen of sterven gewoon. In hun plaats komen er nieuwe bewoners. Vreemdelingen of Belgen, het maakt niet uit. Zij spreken niet tegen ons en wij niet tegen hen. Maar die "wij" is een minderheid aan het worden. Tot op een dag dat ik helemaal alleen zit te verhongeren. Verhongeren bij gebrek aan een babbeltje en een lief woordje…
Al goed dat ik nog kan schrijven en een beetje weet hoe een pc in elkaar steekt.
©GoNo
feedback van andere lezers- Wee
Schrijnende werkelijkheid. Bijzonder mooi en rakend verhaald, GoNo.
x
GoNo2: Dank u wel! - diomedes
Zeer realistisch alhoewel ik vermoed dat het op "den buiten" nog zo'n vaart niet loopt.
GoNo2: Dank u wel! - joplin
verstedelijking lijdt tot eenzaamheid voor wie niet zo gemakkelijk contact maakt of kinderloos is.
En een pc kan je geen knuffel geven. Het leidt een beetje af ja en het geeft een vals gevoel niet alleen te zijn.
GoNo2: Thanks! - greta
"'Mooie benen zien we allang niet meer .."
:)
GoNo2: Thanks!
|
