naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De naakte waarheid

door Annelies

De naakte waarheid

Geconfronteerd worden met mezelf, was iets dat ik zoveel mogelijk vermeed. De gedachte dat ik mezelf weer onder ogen moest komen, deed me kokhalzen. "Luister, ik zal alles doen voor iedereen, maar laat mij gerust," schreeuwde ik toen tegen mijn zus. Ocharme, ze kon er niets aan doen dat ik de vrouw was geworden die ik haatte. Spiegels werden afgeschermd en als ik maar één blik van mezelf zag in het raam, dan draaide ik me bruusk om. Fluisterende stemmen om me heen maakten zich ongerust, maar ik kon niet begrijpen waarom zij zo met me inzaten. Ik was het niet waard, zo voelde het, al wist ik dat ik die negatieve gedachten de straat uit moest sturen. Gedurende een lange periode hield ik me bezig met andermans problemen om zo de mijne te vergeten. Dacht je nu echt dat dat hielp? Tuurlijk niet.

Het was nu al een paar maanden geleden, maar ik wist het nog heel goed. Brian, mijn verloofde, en ik vertrokken op reis naar Frankrijk nadat we toch een drukke periode achter ons hadden gelaten. Ik was in de zevende hemel en niets kon me van mijn roze wolk halen, zeker niet nadat ik hem het nieuws had verteld over het kleine wondertje in mijn buik. Onze reis was fantastisch, romantisch, boeiend, noem maar op tot we terugkeerden… Brian was moe en ik stelde voor om zijn plaats over te nemen achter het stuur. Na een uur vielen mijn ogen dicht en toen ik weer wakker werd, brandde het felle licht van een spaarlamp in mijn gezicht. Ik wist op dat moment niet wat er gebeurd was tot een vriendelijke verpleger , die er niet aan kon doen dat hij de boodschapper was, me meedeelde dat ik een auto- ongeluk had gehad. In paniek vroeg ik naar Brian, maar voor ik antwoord kreeg viel ik in zwijm. Toen ik terug mijn ogen opende, stortte mijn wereld in elkaar. Wekenlang huilde ik mezelf in slaap tot mijn moeder me gebood om verder te gaan met mijn leven. Hoe kon ik dat? Ik bekeek mezelf in de spiegel en ik wist het, ik zag het duidelijk. Die vermoeide uitgedroogde ogen en die vreemde blik nestelden zich meteen op mijn netvlies. Een pijnscheut trok mijn hart samen en daar was het, het gevoel dat ik nog steeds had. De naakte waarheid die me duidelijk maakte dat ik het leven van twee personen had afgenomen en dat ze nooit meer zouden terugkomen….

Vandaag ging ik met mijn zus mee op zoektocht naar een paar bijpassende schoenen voor haar zomerjurkje. Ze wist dat ik alles zou doen om haar te helpen zodat ik maar bezig kon zijn, maar ze wist ook dat ik niet door zou hebben wat ze eigenlijk van plan was. Terwijl ik haar aan het ondervragen was over haar nieuwe liefde, reed ze de andere richting op." Hé, je rijdt verkeerd!" meldde ik haar. We stopten bij een wit huis met een groot lichtblauw hek, mijn voormalige tweede thuis. Ik keek mijn zus kwaad aan, maar ze negeerde me en trok me een minuut later uit de auto. En daar stonden ze allemaal, mijn ouders, mijn zus en zijn ouders. Ik probeerde de tranen tegen te houden die al zolang niet meer aan de oppervlakte waren gekomen, maar het was een moeilijke strijd. Brians moeder kwam naar me toe, maar ik zette een stap achteruit. " Alsjeblieft…," smeekte ik. Maar ze kwam toch dichterbij en omarmde me. Voor ik kon tegensputteren, voegde Brians vader zich ook bij de innige omhelzing. Ik had ze niet meer gezien sinds het ongeluk en had uitdrukkelijk gevraagd om niet meer langs te komen. Maar op dit ogenblik wist ik niet meer waarom en het diepste van mijn ziel brak toen ze die lieve woorden in mijn oren fluisterden. "Het was niet jouw schuld, je had het niet kunnen voorkomen. Denk niet aan het feit dat ze er niet meer zijn, maar dat ze altijd in je hartje zullen leven. Leef zoals hij zou gewild hebben dat je leefde. Er valt niets te vergeven, lieve schat, want je hebt niets verkeerd gedaan…." En hier veranderde mijn harde waarheid in de waarheid die duidelijk te voelen was door iedereen…

feedback van andere lezers

• joplin
  zeer aangrijpend en goed neergeschreven
  xx
• Wee
  Rakend mooi, Annelies.
  x
  Annelies: Dank je wel, Wee.
• Pake
  Voortreffelijk verteld Annelies; bewogen maar ook beheerst.
  
  Ik heb een suggestie voor het gebruik van de tijd. Kijk maar eens. >>>
  
  "Het *is (was) nu al een paar maanden geleden, *maar het * staat (stond) me glashelder voor de geest (maar ik wist het nog heel goed). Brian, mijn verloofde, en ik vertrokken op reis naar Frankrijk nadat we toch een drukke periode achter ons hadden gelaten.
  
  Je vertelt het bovenstaande in de verleden tijd terwijl het nog steeds zo is. Dus in de tegenwoordige tijd stellen!
  
  Annelies: Dankje voor je reactie :)
• Dora
  Goed en aangrijpend, zeker. Mooie stijl ook.
  Inderdaad zou vooral het laatste stuk... in het heden nog meer dichterbij komen...
  Annelies: Dank je wel voor je reactie, Dora.