|
< terug
Noma
op een stenen dorpel over een beek
aan de rand
zit ik te kijken naar gebeurtenissen
eigenaardig
zonder enig gevoel
zelfs het zonlicht en wind
toucheren me niet
ben leeg
zie niets meer
alleen de aanraking voelt alsof ik leef
misschien ben ik een wild dier
dat denkt aan niets
en ga ik pisbloemen eten
ik leg me neer en slaap
tot de tijd me wakker maakt
de nomaden hebben het land verlaten
smeulende vuren achter gelaten
na een laatste maaltijd vandaag
gisteren danste ze nog vol overgave
op gitanmuziek rond een vuur
vanochtend zag ik hoe ze
haar lichaam balsemde in het gras
alleen een verdroogde bloedvlek blijft nog over
die met de dagen verdwijnt
hoe zou het zijn om met een onbekende samen te zijn
die nachtmaan en sterren opnieuw verenigt
hoe zou de ochtend zijn na enige tijd in sleur
en de winterdagen rond het vuur
zal zijzelf het hout aansteken of zal ik dat doen
gaat ze me aanklampen in de dagen die me nog resten
en ga ik ten onder in een laatste liefde
noma arcade, altijd onderweg
zonder fatsoen
feedback van andere lezers- Wee
Mooi, dromerig.
Je woorden roepen vragen op.
Dreigt er iets? Of 't is gewoon mijn fantasie?
Of die van jou? Een droom?
Het maakt niet uit, 't is als immer heerlijk lezen.
x
warket: Het is geen fantasie die ik jaren geleden beschreven heb.
Dank voor de reactie. - joplin
durf beminnen
durf leven
x
warket: Het is een kwestie van het zich niet kunnen laten.
|
