|
< terug
De bal is rond 2
De naam van m'n nieuwe onderkomen boezemt me schrik in. Er ging iets dreigends vanuit. Overal waar ik kijk, zie ik tralies. Ik wandel met de twee rijkswachters door de dreef. We hebben geen haast, ik al zeker niet. We komen aan de tweede poort of moet ik zeggen deur. De rijkswachter belt aan. Kijkt me bemoedigend aan.
" Maak je geen zorgen, het komt allemaal wel goed…"
Ik wou dat ik hem kon geloven, maar m'n vertrouwen in de volwassenen is compleet weg. Een traan zoekt zich een weg naar beneden. Sterk wezen, laat je niet kennen. Emotie is voor kleine kinderen, niet voor een vent van bijna veertien. Het duurt lang, maar minder lang dan dat ik gehoopt had. De deur zwaait open. We gaan binnen. De portier wijst me een plaats op de lange bank aan.
" Hier zitten en wachten tot ze je komen halen…"zegt hij met barse stem.
Dat begint hier al goed, denk ik. Een vriendelijk woordje moet ik hier niet verwachten. De rijkswachter overhandigt een bruine kaft. Mijn dossier, veronderstel ik.
" Zo, we moeten gaan, maak er het beste van. Je moet maar aan één ding denken, aan alles komt een einde. Ook aan je verblijf hier…" Ze geven me een hand, ik knijp erin alsof ik die nooit meer wil loslaten. En dan zijn ze weg, weg uit m'n leven…
Ik zit op de bank. 'k Vraag me af of ze me vergeten zijn. Ik moet gaan plassen, maar ik mag niet weg. Zou de portier nog in z'n loge zitten? Ik kan toch niet in m'n broek plassen? Ik besluit om naar de portiersloge te gaan. De man zit z'n krant te lezen. Ik klop zachtjes op de glazen deur. Hij kijkt me aan, staat recht en komt naar me toe. Z'n gezicht spreekt boekdelen. Onweder op komst met fikse donderslagen. Ik krimp ineen, verwacht een rammeling.
" Had ik niet gezegd dat je moest wachten?"
" Maar meneer, ik moet gaan plassen…"
" Plassen? Hier wordt er geplast als wij het zeggen.."
" Moet ik dan in m'n broek plassen?"
" Ha meneertje heeft veel praat. Maak je geen zorgen, dat krijgen we er hier wel uit…"
Ik sta te springen van het ene been op het andere. Ik voel een druppel in m'n broek. De concierge komt eindelijk uit z'n hok.
" Volg mij, straks doet ge nog echt in uw broek…"
Hij opent een deur naast de monumentale trap. Ik slaak een zucht van opluchting bij het ledigen van m'n blaas. Hij begeleidt me terug naar de zitbank.
" De opvoeder komt je zo halen. Je gaat eerst naar de direkteur, die moet beslissen wat er met jou te gebeuren staat…"
Zo, dat weet ik nu ook. Ze gaan beslissen wat de beste manier is om mij te kraken. Het belooft niet veel goeds. Er komt een boom van een vent de gang in. Als dat een opvoeder is, ben ik de paus. Ziet er uit als een boomhakker, is het waarschijnlijk ook geweest. Eet alle dagen bij z'n ontbijt een stuk of twee kinderen. Zachtgekookt.
Hij bekijkt me alsof ik naar een slachtbank moet gebracht worden. Hij haalt m'n dossier en doet teken dat ik hem moet volgen. Ik doe het tegen m'n zin, maar heb geen keuze. We gaan de trap op. Het ruikt naar boenwas. Ik heb moeite om hem te volgen. Hij neemt twee treden tegelijk. M'n korte beentjes zijn daar niet voor gemaakt. We komen in een gang waar portretten hangen van reeds lang gestorven heerschappen die waarschijnlijk hier ooit de scepter gezwaaid hebben.
" Wacht hier…"
M'n leven bestaat uit wachten, heb ik de indruk. Maar deze keer duurt het niet lang. De deur zwaait open, de opvoeder gebaart dat ik binnen moet komen. Schoorvoetend ga ik binnen. Ik blijf staan, niet wetend wat te doen. De direkteur wenkt me, ik schuifel dichterbij.
" Ga zitten…"
Er staan drie stoelen voor het bureau. Welke stoel bedoelt hij? Of mag ik kiezen? Bang om iets verkeerd te doen, blijf ik besluiteloos staan achter de middelste stoel. De direkteur kijkt me met een lachje aan. Waarschijnlijk maakt hij dit alle dagen een paar keer mee.
" Jongen, ga toch zitten, 't maakt niets uit welke stoel je neemt…"
Oef, een pak van m'n hart. Ik begin een beetje sympathie voor de man te krijgen. Gezien de vriendelijke toon waarop hij het zegt.
" Laten we beginnen bij het begin. Je bent ons toegewezen omdat je een leraar aangevallen hebt. De jeugdrechter heeft je kansen genoeg gegeven, maar schijnbaar is er met jou geen land te bezeilen. Ik ga je geen preek geven, dat moet de aalmoezenier maar doen. Hier begin je met een nieuwe lei, vergeet al wat er gebeurd is. Hier begint je opvoeding tot een volwaardig burger. Je gaat hier testen ondergaan om te zien of alles nog op een rijtje zit in je bovenkamer. Wijzen de testen een andere richting uit, dan ben je rijp voor de psychiatrie. En dan blijf je de rest van je leven opgesloten. Zijn er nog vragen?.."
De stortvloed van woorden overstelpt me zodanig dat ik geen vraag kan verzinnen. Als ik gek ben, en die kans bestaat, blijf ik opgesloten voor de rest van m'n leven. Al die testen die ze al gedaan hebben tellen dus niet. Ik moet van vooraf aan beginnen. Terug proefkonijntje spelen voor de heren psychologen en psychiaters. Om gek van te worden…
©GoNo
feedback van andere lezers- Wee
Rakend ...
x
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Schrijnend maar
hard reality !
GoNo2: Dank u! - koyaanisqatsi
Testen... Jaja... Ik vraag me altijd af: wie bedenkt al die bullshit eigenlijk?
GoNo2: 'k Vraag het mij ook af... - joplin
Moet vreselijk geweest zijn
xx
GoNo2: Was het ook!
|
