|
< terug
opnieuw
Waarom kijken ze weg wanneer ik langdurig in hun ogen staar? Is het de
angst om intimiteit prijs te geven, twijfel, genegenheid of walging te
verzwijgen?
Twee zinnen met een vraagteken. De boot bleef aan de sloophamer net boven water tesamen aan boord. Het is niks persoonlijks. Ik kan ertegen in elke dag een beetje sterven. Je mag me zelfs in een ijstijd bewaren waarna het verlorene opnieuw tot leven komt.
Geloof jij nog midden in deze vlakte in bloemen die niet lang duren?
Ik jaag, verjaag mezelf uit deze slangenhuid die ego noemt. Misschien komt
waarop ik op uit was dan iets dichterbij. Un grand malheur de ne pouvoir être seul, schreef een van mijn favoriete dichters. Wie weet is dit leven een droom en worden we straks wakker in een andere dimensie waar geen gevoelens zijn, gaat het licht aan, kijken we nostalgisch terug naar een droom die we 'leven' waanden.
feedback van andere lezers- joplin
als de werkelijkheid geen werkelijkheid is
bestaat realiteit niet, bestaat ook objectief niet
wie weet
op wat zijn we uit?
wat is dat eeuwige verlangen en zoeken in ons,
die onrust
en misschien doordringen je ogen diep
en schrikt men omdat men zichzelf ziet
warket: uiteindelijk beantwoordt de vraag de vraag - Wee
Opnieuw, en net zo intens en prachtig als wat je eerder schreef.
Het slot van dit stukje spreekt mij zeer aan. Veronderstel ...
x
warket: dankjewel Wee
x
|
