|
< terug
*Clandestien* - 37. "Avonturen moet je maken."
Ze stonden in een ruime zaal die iets had van een in salon vermomde refter. De 'ontmoetingsruimte' had de reisleider gezegd. Het woord paste bij zijn godsdienstleraargezicht, zijn sandalen en zijn baard, bij zijn leeftijd ook... Ze schatte hem rond de 50. Hij was groot, een soort te lang uitgevallen kabouter. Zelfs zijn naam was hem op het lijf geschreven: Paulus. Of was het andersom. Soms gaan mensen zich naar hun naam gedragen. Misschien viel hij morgen van zijn paard en werd hij Saul. Misschien leidde hij nog een tweede leven als Saul. Zo gaat dat soms bij mensen die met een vroom gezicht begiftigd zijn. Dat zou ze dan wel spoedig merken. Op reis kom je in een andere wereld. De meeste mensen worden zich dan bewust van de beperkte tijd die een vakantie duurt. Dan gedragen ze zich als sneltreinen. Ze had trouwens al opgemerkt dat ze de enige was die alleen op stap was. De anderen verkeerden voortdurend in elkaars gezelschap. In gezellige groepjes van twee of meer. Op Paulus na. Dat kon ook hem niet ontgaan zijn.
Hij vervulde minzaam zijn plicht. Hij werkte systematisch zijn kenningsmakings-rondje af. Hij hoefde niet echt naar woorden te zoeken. Mensen die het ijs niet kennen hoeven het ook niet te breken. Ze bestudeerde de onderlinge posities van de groepjes mensen. Tekende een denkbeeldige lijn. Trachtte zijn weg van de enen naar de anderen te voorspellen. Zijn pad. Dat wat bijtjes onthouden. En later nijver aan elkaar vertellen. Ze zou als voorlaatste aan de beurt komen, als ze het goed had. Maar nu kwam hij plots recht haar richting uit. Helemaal van de overkant. Ongerijmd. Wellicht had ze zichzelf verraden. Hem te duidelijk in het oog gehouden en zo haar eigen voorspelling ontkracht. Ze probeerde zich een neutrale houding te geven. Zich wat voor te bereiden op een handdruk en een praatje. Hij groette haar een beetje stijf. Toch niet formeel, met een hartelijkheid die gemaakt overkwam. Hij trachtte haar op één of ander manier welkom te heten en haar op haar gemak te stellen. Hij stelde zichzelf voor:
- Ik ben Paulus. Vind je het goed dat ik je bij de voornaam aanspreek? In het gewone leven ben ik onderwijzer. Maar ik hou wel van een beetje avontuur. Daarom speel ik reisleider in mijn vrije tijd. Ik hoop dat je het naar je zin zult hebben hier. Is het de eerste keer dat je Egypte bezoekt?
Een onderwijzer. Ze had het kunnen weten. En een ingestudeerd versje als verwelkoming. Misplaatste vertrouwelijkheid. En de voorkomendheid om aandacht voor te wenden door met een vraag te eindigen.
- Ja. Houdt u echt van avontuur?
Ze keek hem aan, geamuseerd door haar eigen leuke inval. De 'u' was hem niet opgevallen. Hij voelde zich gevleid.
- Mijn leven is doorgaans een beetje saai. Het onderwijs, weet je. Bovendien ben ik alleen. Ik woon nog bij mijn moeder.
Wat een ontgoocheling! Er was nog geen gesprek begonnen of hij liet zich al kennen. Zijn gezicht bleef er uitdrukkingsloos bij. Maar zijn woorden klonken nu al als een uitnodiging. Minstens verontschuldigend. Dat had ze natuurlijk handig uitgelokt. Maar hij betoonde niet de minste weerstand.
- Avonturen moet je maken, zei ze.
Daar ben ik goed in, dacht ze kwaadaardig. Maar ze hield het wijselijk voor zich. Stel je voor dat ze zich verplicht zou voelen zich aan haar woord te houden.
- Ja, knikte hij gretig.
Hij keek haar gnuivend aan. Alsof hij een kind was, op het punt een bondgenootschap te sluiten. Ze wees hem prompt af met een blik op haar horloge. Hij moest nu naar zijn volgende stapsteen. En daar zijn versje voordragen. En als het even kon zijn eitje leggen. Ze keek naar de mensen die het dichtst bij haar stonden: een drukdoende man met twee opgewonden vrouwen, samenhorig uitgedost in safarilook. Niet echt uitnodigend voor wie eitjes te leggen heeft. Paulus keek in dezelfde richting. Wat een job, dacht ze. Voor avontuur moet een mens toch soms wat over hebben.
feedback van andere lezers- commissarisV
Plezant - Jean_Loeckx
Weer práchtig, hé.
De aftermath.
Deze Paulus-passus.
Rouw-luciditeit-zieligheid.
Een driehoeksverhouding met twee.
Zij doen hun desolaat menuet, de moeder van Rien en Paulus.
Zij danst op de toon van “vertederde verachting”,
hij weet “ei” zo na niet beter.
Ieder vlucht naar Egypte met de transportmiddelen en het GPS ( GevoelsPlastische Stroomlijn) die men ter beschikking heeft.
Je kan dat zo goed, hé, jij, die becommentariëerde dialogen.
Je laat je luciditeit ook aan het woord komen,
maar zij weet tenminste telkens haar beurt af te wachten.
Vansion: geef die vrouw maar GPC (gratis plastische chirurgie) - ze zal direct een ander toontje aanslaan ...
pfff (wat een flauw mopje)
Ja, Jean, die 'vertederde verachting' dat zie je goed ... Het is een teken van kwetsbaarheid... Luciditeit maakt het alleen maar erger. Eén voordeel: Dat soort vrouwmensjes dumpt zichzelf wel ... geen omslachtige methodiek van doen ;) - janwillems
heel aangenaam om lezen, zeer levendige personages, afwisselend woordgebruik. - Ghislaine
Subliem.
|
