|
< terug
Zaterdag zondag 29 augustus 2012
Het onvoorstelbare om er niet meer te zijn. Tien mannen en evenveel vrouwen waarbij twee alleenstaanden. De kaarsen branden. Op verzoek van de gebuur staat de muziek niet te luid en wordt er niet geschreeuwd.
Hoe was het in Panama?
Na drie jaren werd het een ramp.
Ik hou van de seizoenen hier.
Aan het terras waar geen kaarsen branden vraag ik aan een vrouw of we mekaar al eerder ontmoet hebben. In het donker zie je dat niet. Kom, laten we naar de keuken gaan in het licht. Er waait een ventilator.
Wat doe jij als beroep?
Ik geef godsdienstles.
Ben je gelovig?
Nu niet meer. Wat doe jij?
Winter en zomer in de buitenlucht zijn.
Tijdens ons gesprek glijden mijn ogen discreet onweerstaanbaar naar haar blote buik wanneer ze aan haar glas Cava nipt.
Hoe oud ben jij?
Net veertig. En jij?
Ik word binnenkort grootvader.
Nu ik toch in de keuken ben schep ik pasta, vis en groentesla op een bord voor André. Hij had me er een kwartier eerder om gevraagd. André zit zwijgend buiten in het kaarslicht bij de Lusse en Marcos. Eens de onverlichte struikelhelling voorbij zegt hij dat het eten op zijn bord een goeie keuze was.
Geloof jij in God?
Marcos heeft het gehoord en roept: begin niet te zeveren!
André lacht: daar heb ik geen reden voor.
In Turkije gaan we binnen twee weken geen inspanningen doen. Voor het eerst in deze nacht krijst Nieuwemaan: oei, hij gaat daar een hele week filosoferen. Vuurvrouw zwijgt en glimlacht. De rest wat overblijft zal allen aan deze feesttafel een voor een met de tijd doden. In een euforie roep ik nog hardhorig: we blijven moderne indianen.
Sinds vorige nacht stroomde er geen water meer uit de kraan. De ochtend nadien poets je tanden met spuitwater, zet je koffie met nog wat resterend plat water. Ook het toilet geraakt niet doorgespoeld. Het afwasmachien heeft geen water. Is er genoeg ijs in de diepvries? Dat laten we desnoods smelten, of we kopen een bidon water in een winkel die op zondag open is.
Mannen in fluorkledij graven in het voetpad een diepe put. Watermaatschappij van wacht. Drie jonge kerels lossen deze kortstondige watersnood 's zondagsochtend op. Ondertussen zat ik te denken: stel je voor dat deze ontbering dagen, weken of maanden zou duren. Hoe gaan we dan het gemis aan onze gewoonten overleven? Graven we een beerput in de tuin?
Deze namiddag was het achtendertig graden in de schaduw. Nu, om twintig uur, daalt het kwik naar dertig. De boomstronk ligt op tafel. Een halve dag aan gewerkt. Straks schil ik verder aan haar huid, met kunstlicht wanneer het donker is. Nu eerst een avondmaal met venkel.
feedback van andere lezers- Wee
Alsof ik er bij ben, zo voel ik de sfeer. Mooi!
(Ik worD binnenkort grootvader. (Heerlijk, hè?!))
Als je boomstronk af is, zet je haar foto dan op je site?
x
warket: Ja. - Rothe
Die stijl bevalt me wel. Beschrijvingen, onmiddellijk gevolgd door dialogen. Wil ik ook wel eens proberen. - hettie35
Erg van genoten,
groetjes Hettie - Hoeselaar
Je hebt nogal wat met Cava
Willy
warket: zelf ben ik er niet gek op - GoNo2
Goed geschreven en beschreven!
warket: dankjewel - Danvoieanne
Knap geschreven.
warket: dankje
|
