Volg ons op facebook
|
< terug
Lijden geleden (1)
Lijden geleden (1)
Nog half wakker kijk ik opzij, mijn lief is nog in dromenland. Ik draai mij op mijn linker
zijde en bekijk naar het mij zo vertrouwde gezicht en merk dat de pijntrekjes door de slaap vervagen.
Zo zou ik nog wel een tijdje door willen kijken en elk rimpeltje en kuiltje willen graveren in mijn hart. En dan dringt er weer de beslissing tot mij door die ik gisteren heb gemaakt, een afspraak met mijzelf. Voorzichtig schuif ik het bed uit, hopende dat je niet wakker zult worden voor ik heb gedaan wat ik mij voorgenomen had, de dokter bellen voor een afspraak.
Al maanden wil je niets weten met alles wat met artsen of medicijnen te maken heeft. Hoogstens een paracetemolletje.
Maar je gewicht wordt steeds minder en je hoestbuien steeds feller en sneller elkaar opvolgend , soms snijd het door mijn hart als je hijgend en puffend je bed uit komt. En dan die eeuwige verdomde sigaret die bij elk bakje koffie vooral opgestoken moet worden.
Na bijna veertig jaar heb ik het opgegeven om er steeds weer over te strijden. Het lukt me niet om je te overtuigen dat je druk bezig bent je longen naar de filistijnen te helpen. Je geeft me gelijk en paft rustig door.
Maar goed, ik bel de huisarts om te vragen voor een huisbezoek omdat je in mijn ogen hard ziek bent en de hoestbuien volgens mij niet meer alleen aan het roken liggen.
De assistente vraagt of meneer echt niet op het spreekuur kan komen maar ik ontken in alle staten,
Nu ik a heb gezegd moet b maar volgen. In stilte stel ik mijzelf de vraag of ik al niet veel eerder had moeten bellen. Iets wat bij het bezoek aan huis ook door de dokter bevestigt zal worden.
Het zal een begin zijn van een groeiend schuldgevoel van had ik maar…!
Om half een gaat de deurbel, verwondert kijk je op en vraagt of ik iemand verwacht. Ik knik en loop naar de deur om open te doen. En wat ik al verwachtte, daar staat onze huisarts met zijn bruin lederen koffertje in zijn hand., Met een paar woorden licht ik hem in over deze nogal rare
situatie maar hij knikt mij begripvol toe en vervolgt zijn weg naar de woonkamer.
Hij steekt zijn hand uit naar je en zegt gelijk dat het beter is om nu niet meer tegen te spartelen en
vraagt of je even mee gaat naar de slaapkamer. Nogal wat beduusd maar met een snelle blik op mij
staat hij toch op en gaat voor naar de slaapkamer.
Het lijkt eeuwen te duren voor ze weer terug komen, in feite zijn het achteraf enkele luttele minuten
geweest. Stil neemt mijn man weer plaats in zijn vertrouwde stoel en zegt niet, iets wat mij wel verwondert maar veel tijd om daarover na te denken krijg ik niet. De dokter neemt het woord en richt zich eerst tot mij, goed dat u niet langer heeft gewacht met bellen uw man zal ik moeten laten opnemen in het ziekenhuis voor verdere onderzoeken.
En hij praat door en maar door en ik hoor het aan uit de verte. Verneem dat hij een dubbele longontsteking
vermoed en dat foto's dit moeten vaststellen. En dan gaat alles in een stroomversnelling, ambulance is er binnen twintig minuten een tijd die als flitsen door je hoofd snellen. Geen tijd meer om samen nog te praten laat staan overleggen over wat en hoe.
Voor dat hij vervoerd wordt gaat eerst de zuurstoftank aan, bij de meting bleek dat er veel te weinig zuurstof in zijn bloed zit. Een begin van de mallemolen die ziekenhuis heet en zonder dat ik
het nog weet ben ik op weg naar iets wat in de toekomst vertrouwder wordt dan ons eigen huis, het is maar goed dat ik geen tijd heb om al na te denken.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Het zijn moeilijke tijden voor je en geloof me ik voel met je mee
Sterkte Hettie!
Willy
hettie35: Dank je wel Willy,
liefs hettie - GoNo2
Ik voel met je mee...
hettie35: Dank je wel,
groetjes Hettie - joplin
Hoe koppig niet toe te geven, tegen beter weten in, dat men ziek is, het niet willen aanvaarden en hoe moeilijk om tegen hun wil in de touwtjes in handen te nemen voor hun bestwil.
Ja, schrijf het van je af, even luchten, ademen, en er weer tegenaan.
Ik wens je veel sterkte.
hettie35: Dank je voor je komen lezen en bemoedigende woorden,
groetjes Hettie - andremoortgat
Met alle medeleven , begrip en aanvoelen
Courage kadee
hettie35: Lief van je Andre,
groetjes Hettie - Wee
Ook mijn medeleven, Hettie.
Je had al wel iets verteld, maar nu ik je zo lees, raakt het mij nog meer
Mooi en integer verwoord.
x
hettie35: Dank je Wee, ik moet schrijven om het niet geldende schuldgevoel kwijt te raken. Daar zijn geen pilletjes voor dat zal ik zelf moeten doen.
Liefs Hettie - Annelies
Hoe zijn lijden (dat hij wou ontkennen) en jouw lijden(wetend dat er iets mis is, maar er niets aan kunnen doen) opeens jullie lijden wordt. En hoe alles plots kan veranderen. Het is herkenbaar.
Buiten enkele grammaticale foutjes vind ik de tekst heel goed neergeschreven en ben ik wel benieuwd hoe het met die man verder zal gaan.groetjes x
hettie35: Dank je voor het komen lezen Annelies. Het zal zeker zijn vervolg krijgen
al was het maar om alles van mij af te schrijven.
Groetjes Hettie
|
