|
< terug
Lijden geleden (5)
Lijden geleden (5)
Ondertussen sukkelden we een week zo verder, het bloed bleef in eerste instantie goed aan te slaan, maar omdat ze elke dag kwamen prikken wisten we al snel dat schijn bedriegt. Bloedplaatjes werden niet of nauwelijks meer aangemaakt. Dus het bleef niet bij een longontsteking alleen al was die ook niet zo gewoon.
De zesde dag naar opname bleek dat er onrustige cellen uit de kweek naar voren kwamen, ondanks dat het wel in ons achterhoofd zat was het heftig en best heel hard slikken. We hadden een gesprek onder vier ogen aangevraagd met de behandelende arts en die was nogal twijfelachtig en ze kon ons dan ook nog geen enkele zekerheid bieden. Wel werd afgesproken dat er een MRI scan zou worden gemaakt om meer inzicht te krijgen.
Ik had al meerdere malen aangegeven dat mijn man zoveel was afgevallen maar het kwartje bleek maar niet te vallen. Nu greep ik mijn kans en drong er bij de arts op aan om hem eens te laten wegen want bij een meter achtenzeventig staken zijn benen maar magertjes af. De daad werd maar meteen bij het woord gevoegd en wat ik al dacht vijfenvijftig kilo, twintig kilo afgevallen.
Daar schrokken we nogal van het was wel erg veel. Afspraak was om een diëtiste langs te laten komen om extra voeding te bespreken. Dit zou de zogenaamde snack bijvoeding worden. Ik hield mijn hart al vast maar zei niets, het is een verwende eter en daar zouden ze hier dacht ik geen boodschap aan hebben.
Nou het werd inderdaad een geworstel om het samen eens te worden en ik was blij dat ik niet bij die gesprekken aanwezig hoefde te zijn. Eerst astronautenvoeding werd er aangeboden maar na het eerste flesje wist hij al zeer beslist die hoef ik niet. Niet te pruimen vond hij.
Er werd een alternatief aangeboden tweemaal daags pap eten. Dat ging gelukkig goed, en bij de avond boterham de zogenoemde snack een stukje kaas aan een stokje net een lolly. Maar dat ging maar mondjes maat want de trek werd minder en minder. Dus het afvallen zette gewoon door.
Toen diende zich het volgende probleem aan, hart en longen hielden vocht vast en ook de benen en voeten deden mee. De internist werd er bij geroepen en hij kreeg een vochtbeperking. Plus plastabletten om vocht kwijt te raken. Dat ging vier dagen goed maar toen er weer werd gewogen werden die snel weer stopgezet, hij was mede door die tabletten bijna drie kilo afgevallen. Met de vocht beperking diende zich het volgende probleem aan, hij mocht maar vijftienhonderd ml per dag aan vocht. Wat we niet wisten was dat soep en pap en fruit ook als vocht werden berekend. Dat was een domper want nu bleef er niet veel over voor koffie of thee.
Er was zeker ook goed nieuws naar bijna veertien dagen mocht het infuus eruit dat was meer bewegingsvrijheid. Alleen de zuurstof zat er nog steeds aan. De toilet zat op de kamer dus hij hoefde niet ver te lopen maar lastig was het wel met meters dunne loopslangetjes achter je aan, net lang genoeg op daar te komen. Hij leek net op een hondje aan de looplijn. Tussen alle verdrietige momenten konden we dan ook wel weer lachen om zulke kleine dingen als dit. Dat moest ook wel want het waren slopende dagen het leek wel of ik mijn huis alleen nog maar zag om te slapen en te wassen want dat ging natuurlijk ook door. Soms was het of er lood aan mijn lichaam hing niet vooruit te branden tja het was niet anders.
feedback van andere lezers- Annelies
rakend en diep geschreven.x - Wee
Weer rakend en mooi geschreven.
Ik volg, Hettie.
x - Danvoieanne
Graag gelezen... - Hoeselaar
Goh wat een lijdensweg heb jij en je man moeten doorstaan.
Zoals ik het ondervind was zijn tijd van heengaan niet meer ver af zeker?
Willy - Mariechristine
Beste Hettie, hoewel ik tegenwoordig weinig reageer op verhalen volg ik nog wel mee. Je beschrijft wat jullie meemaken zo goed dat ik elke dag met spanning uitkijk naar het vervolg. Misschien helpt jouw schrijven en ons lezen een beetje om het leed te verzachten. Veel sterkte. - joplin
zo zwaar
en je moet
dapper voorwaarts
aangrijpend Hettie
xx
|
