Volg ons op facebook
|
< terug
Het leven is maar een detail, zei de schilder…
Ik ben nog eens een kerk binnengestapt. Na al die jaren. Niet omdat ik zo godsvruchtig ben, ik heb m'n eigen god geschapen, maar omdat er een tentoonstelling was van een schilder die me nauw aan het hart ligt. De man is al enkele jaren overleden, maar toch zet z'n weduwe regelmatig nog z'n doeken in de kijker. Als eerbetoon.
Bij leven en welzijn schilderde de man alleen maar godsdienstige taferelen. Ontelbare madonna's met kind, ontelbare bijbelse verhalen. Toen hij nog leefde, vroeg ik hem of hij ook iets anders kon schilderen. Hij keek me aan alsof ik gevloekt had. Is het niet goed genoeg voor meneer? Ik stond er een beetje beteuterd bij en stamelde dat ik het wel goed vond. Behalve die groteske duivelskop, die boezemde me angst in. Het leek wel of die felrode ogen dwars door me heen keken…
Maar die H.Maagd met het Kindeke Jezus kon ik best pruimen. Alleen kon ik niet snappen waarom die kleine, die geboren is in Palestina, er zo bleekjes uitzag. Dat kindje leek wel in Vlaanderen geboren. Da's een detail, zei hij. Anders verkoopt het niet hé? Maar is dat geen verloochening van uw talent? Van m'n pree als tekenleraar red ik het niet. Weet ge wat het kost om een atelier te huren? Nee, dat wist ik niet. Ik voelde dat ik een zere en tere snaar geraakt had en stopte met vragen te stellen…
Ik loop langs z'n schilderijen. Verdomme, die man had wel een vruchtbare carrière, zo te zien. De helft heb ik nog nooit gezien. Z'n duivelskop hangt er ook. Naast de aartsengel Michael. Was hij het niet die de duivel versloeg? Ik weet het niet meer, een gat in m'n geheugen. En een gebrek in m'n cultuur. Maar wat doet het ertoe hé? Het valt me op dat de meeste mensen nogal lang voor dat schilderij staan. Trekt verdorvenheid dan zo aan, vraag ik me af. Of zien ze een andere kop dan ik? Waarom heb ik zo'n hekel aan dat schilderij? 't Is per slot van rekening alleen maar verf. Als ge de olie eruit haalt en ge doet er wat mosterd, fijngesneden sjalotjes, peterselie en azijn bij, dan hebt ge vinaigrette. Meer is het niet. Ik besluit om dat doek eens van dichtbij te bekijken. Al was het maar om te tonen dat ik iets van schilderijen ken. Ik bezie het eerst vanop afstand, de duivel is lelijk. Niet moeilijk dat ze die buitengegooid hebben in de hemel. Als ge met die alle dagen rijstepap moet eten, ik zou er een indigestie aan overhouden…
Ik ga dichterbij, ik wil de fijne details zien. M'n oog valt plots wel op een serieus detail. In de kwijlende mondhoek staat er minuscuul geschreven:' gono'. Leonardo da Vinci deed het ook, geheime codes verwerken in z'n schilderijen. Daar moet ik het fijne van weten. Ik stap naar z'n weduwe, omhels haar, kerk of niet, 't is een gewoonte.
" Weet je dat hij m'n naam op die duivelskop geschilderd heeft?"vraag ik zachtjes.
" Ja, ik weet het, ik was erbij toen hij het deed. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren eer je het zou zien…"
" Ik zie het nu pas om de eenvoudige reden dat ik altijd afgeleid ben door die felle rode ogen…"
" Hij zei de dag dat je het zou zien, je verlost zou zijn van je demonen…"
" Maar waarom m'n naam geschilderd in de kwijl van de duivel? Er waren toch plaatsen genoeg?"
" 't Is symbolisch, Gono…"
Er begint mij iets te dagen. Die kwijlende duivel ben ik. Altijd maar kritiek en zoeken naar spijkers op laag water. Zoeken naar fouten bij anderen en bijna nooit stilstaan bij m'n eigen fouten. Toen hij wist dat z'n einde naderde sprak hij de wijze woorden:' het leven is maar een detail'. We hebben nog bijna een uur gepraat over de vergankelijkheid van het leven. De zin van het geloven in een hiernamaals. Ik op een sarcastische en ironische toon, hij op een rustige manier. Hij had z'n vrede gevonden. De cirkel was rond, zei hij. Ik kan toch geen penseel meer vasthouden…
Ik wilde hem troosten, maar er viel niets te troosten. Hij was moe. Te moe om nog verder te leven. Denk je nu echt dat er hierna nog iets is, vroeg ik hem. Gono, als er niets is, kom ik het zeggen. Een doordenkertje…
Z'n vrouw kwam zeggen dat ik weg moest, de verpleegster kwam hem verzorgen. Ik nam afscheid met een vaag vermoeden dat ik hem voor 't laatste gezien had. Een voorgevoel dat uitgekomen is. Als aandenken heb ik een map met schetsen, die ik koester alsof het de kroonjuwelen van Queen Elisabeth II zijn.
M'n gemoed schiet vol, ik verlaat de kerk, wil niet dat iemand mij ziet huilen. Ik ben een man van staal en beton hé? Of ben ik een kwijlende duivel? Waarom ben ik naar die tentoonstelling geweest? Om geconfronteerd te worden met m'n eigen vergankelijkheid? Ik sta een beetje verweesd in het kerkportaal. Steek een sigaretje op, als een soort van ritueel en houvast. Z'n weduwe komt ook buiten, samen met haar zus. Ze staan naast mij, roken ook. We zeggen niets. Ieder bezig met z'n eigen gedachtengang. De weduwe verbreekt de stilte en zegt:" Gono, ik mis hem elke dag een beetje meer…"
" Ik ook…"is m'n antwoord.
Ze knijpt zachtjes in m'n arm. Weinig woorden om veel te zeggen.
Het begint te regenen, terwijl de zon schijnt. Duveltjeskermis, noemen we dat. Geheel toepasselijk. Hij is daarboven aan het schilderen, zeg ik tegen z'n weduwe. Dat denk ik ook, zegt ze.
" Wanneer kom je nog eens langs, je weet dat je altijd welkom bent hé?"
" Ik weet het niet, ik ben bang voor m'n emoties…"zeg ik eerlijk.
" Een duivel heeft geen emoties, Gono, die leeft van de emoties van de stervelingen…"
De deken komt haar halen want iemand wil een schilderij kopen. We nemen afscheid met een kus op de wang. Ik moet plots aan Judas denken.
Later op de avond, krijg ik een telefoontje.
" Gono, het zal je plezieren. Ik heb het schilderij verkocht…"
" Welk schilderij?"
" De Kwijlende Duivel, het schilderij waaraan je zo gehecht bent…"
Even ben ik stil, wie koopt er nu zoiets, vraag ik me af.
" Van de opbrengst geef ik een deel aan het goede doel, met de rest doe ik een bbq. Met deze ben je vriendelijk uitgenodigd. Als je niet komt, spreek ik nooit meer tegen je, verstaan?"
Ik heb het verstaan…
©GoNo
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Als je over de duivel praat trap je hem op z'n staart, verduiveld goed geschreven
Willy
GoNo2: Dank u! - Wee
Prachtig, GoNo.
Is het autobio misschien?
x
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Duvels mooi verhaaltje
GoNo2: Dank u! - warket
Ongeveer regel twintig, tiende woord staat een schrijffout.
tem ehjiledneiv neteorg
GoNo2: Koo tem ehjiledneiv neteorg - Danvoieanne
Knap geschreven en graag gelezen.
GoNo2: Dank u wel! - joplin
een spiegelschilder?
ook ernstig ga je diep
xx
GoNo2: Dank u, u bent een trouwe lezeres!!
|
