Volg ons op facebook
|
< terug
Dag, Bron en hartritmestoornissen: opgedeelde versie : 1
Dag, Bron en hartritmestoornissen
Beste lezer, dit verhaal is een antwoord op alle 'bovennatuurlijke' jeugdboeken die je de dag van vandaag in de boekenwinkels en de bib vindt. Over dramatische tienerliefdes, ellende over oude vetes, ruzie, ellende, onnodig lijden, te veel afzien, melde ik ellende al…alsof tiener zijn nog niet hard genoeg is.
En als ze dan hun ware liefde hebben, duizend en één onmogelijke hindernissen hebben overwonnen, dan wordt er nog zelden gelachen. Kortom, hoe meer deprimerende toestanden, hoe meer de hoofdkarakters afzien, hoe toffer de wereld het lijkt te vinden. Ellende dus, op middelbaarschool formaat. Lachen is niet toegestaan.
Verdriet, zwartgalligheid, onbereikbare geliefden, ouders die het niet begrijpen, het onhandige, onknappe en onpopulair meisje dat steevast de interesse wekt van de betoverde nieuweling in de klas… (ik kwam dat nooit tegen, ook al was ik veelal eerstgenoemde).
Toen dacht ik…man, als dit tegenwoordig de kunst van schrijven is, dan kan ik het ook. Mooie schrijfstijl, prachtige zinnen, originele woorden, betoverende wendingen, kortom alles wat een goed boek verslavend maakt, is tegenwoordig niet meer nodig.
Verzin ellende, drama en nog meer ellende…
Dames en heren, mag ik jullie voorstellen aan mijn lijdende onderwerpen en hun portie ellende, wat nodig is om mee te doen met de nieuwe rage : de tweeling Dag en Bron, hoofdrolspelers in mijn eigen miserabele, onrechtvaardige, dramatische wereld…Ik hoop dat er genoeg ellende in zit, ik heb mijn best gedaan om dit duo zoveel mogelijk te laten afzien. ( want persoonlijk ben ik een zonnige persoon dus dit was een hersenbreker.)
Tijd voor een triestig muziekje, met een overdaad aan weemoedige violen, liefst.
Geweld…niet al te hortig maar zo hier en daar wel eens iets pijnlijks zoals een sneetje.
Grof taalgebruik, er wordt hier en daar al eens een krachtterm gebruikt.
Seks, euh, tja…bloemetjes en bijtjes hé. Laten we het 'romantische momenten' noemen. Ik ben een grote meid, jij bent volwassen, Dag en Bron zijn het zeker en uiteraard hun wederhelften ook. Anders zou het niet netjes zijn.
Hier en daar kan er een druppel bloed vloeien, op papier wel te verstaan.
Maar los van dat alles is het vredevol verhaaltjes hoor.
Hoe een doodgewoon klein dorp plots het meest belangrijke dorp werd. (Toch voor dit verhaal, want iedereen zal het inzien, voor welk ander verhaal dan ook heeft dit dorp geen enkel betekenis. Het wordt zelfs niet eens vermeld in andere verhalen…)
In het dorpje Vijfwegen had het kruispunt net buiten het dorp nog altijd de bijnaam 'Duivelspact' ook al was het nu netjes overgoten met een dikke laag asfalt die smolt tijdens de zomermaanden en hadden ze sinds kort een fietspad geschilderd met gele strepen, elk op een meter van elkaar.
Er stond nu ook een bord dat aangaf wie voorrang had en iedere straat had een zebrapad. Het was een geordend kruispunt met weinig ongevallen en misverstanden.
Maar in Vijfwegen waren ze niet zo te spreken over de wending van de laatste jaren. Voordien werd het kruispunt, een samenkomst van 5 stoffige weggetjes nauwelijks gebruikt. De mensen namen in de oude jaren nog liever de tocht door de velden dan de kans te maken om stil te moeten staan op het centrale punt.
Want daar huisde er volgens de verhalen iets wat zelfs van de braafste huisvrouw een gemeen mens kon maken. Hoewel deze verandering nauwelijks iets te maken had met het kruispunt. Het was meestal te wijten aan overvloedig gebruik van het plaatselijk gebrouwen bier, de luie echtgenoten ( dat was voordat het begrijp 'verdeling van huishoudelijke taken' was uitgevonden) en een hele resem kinderen die rondrenden en schreeuwden. Dus inderdaad, het kruispunt de schuld geven was gewoon makkelijker.
Maar zoals dat gaat bij lokale verkiezingen had de nieuwe, kersverse burgemeester, iemand van 'buiten' het dorp beslist dat het kruispunt in ere hersteld moest worden en een taak te vervullen had: namelijk het lokken van toeristen en jonge mensen naar Vijfwegen, een dorp dat nauwelijks die term waard was.
De burgervader negeerde de kwade roddels van de oude vrouwen en de norse blikken van de mannen waarmee hij voor zijn verkiezing op café ging in 'In Den Drogen Hoest' en liet kranen en betonmolens aanrukken om de veldweggetjes om te zetten in de deftige tweevaksbanen die het nu zijn. Vier wegen. Omdat een kruispunt nooit vijf wegen telt, de secretaris had het opgezocht in het wetboek en het stond er nu ook niet letterlijk in dat vijf wegen verboden waren maar voor de goede orde werd toch gesuggereerd om een kruispunt van vier wegen te voorzien. Uit elke windrichting één mooie weg. Glad en geluidloos.
De dag van de opening van het kruispunt had de secretaresse van de secretaris een lint gespannen tussen de vier borden. Vier linten en er lag een schaartje klaar om de linten feestelijk door te knippen. Alleen daagde er niemand op.
De fanfare had pech gekregen met hun houtblazers, ( er zitten wormen in, meneer, echt waar) had de dirigent met hoge stem aan de telefoon gezegd en ook de jeugdbeweging had geheel toevallig een activiteit in het naburige dorp Watersprong. ( Maar meneer, we kunnen toch geen dorpsspel houden in ons eigen dorp, dat is voor niemand leuk meer, had de hoofdleider onthutst uitgeroepen toen de secretaris belde om te vragen waar ze bleven.) En dus werden de linten dan maar weer netjes opgerold. Vier dagen later reed de eerste auto over het geluidsdempende asfalt zonder dat ook maar één iemand het door had.
En hoewel dat nu al bijna vijftig jaar zo was en de helft van de inwoners zich niet eens kon herinneren dat het er ooit anders had uitgezien, bleef het kruispunt zijn bijnaam dragen. Duivelspact.
Als er niets te roddelen viel over de kapper of de negen kinderen van Magere Annie ,( ze hebben er negen, meneer, kan je dat nu geloven? En geloof het of niet maar ik ben zeker dat Magere Annie opnieuw ne kleine verwacht.) en de plaatselijke koers was uitgedraaid op een teleurstelling, dan vertelden de oudjes nog graag over het Duivelspact.
Er waren gruwelijke dingen gebeurd op het kruispunt, net op het midden van de vijf wegen. Zo'n kleine 80 jaar geleden. Dat varieerde nogal naar gelang de verteller, het tijdstip van de dag en wie de argeloze luisteraar was. Soms speelde het zich af in de Middeleeuwen, gewoon omdat dit leuker is om te vertellen, soms was het nauwelijks een halve eeuw geleden en bij anderen was het aan de lopende band. Maar iedereen was het er over eens: het was lang geleden, hoe lang, dat mocht je zelf uitmaken.
Er was bloed gevloeid door dat kruispunt, daar waren de mensen van overtuigd. Niemand had het ooit gezien en niemand kon het echt bewijzen, maar twijfelen was niet toegestaan. Het kruispunt oogde zoals ieder ander kruispunt in het land. Alleen bestond dit uit vijf landweggetjes die samenkwamen. Niet zo bijzonder.
In het midden stond er een knotwilg die er volgens de oudjes al altijd oud had uitgezien en nog nooit in bloei had gestaan of blaadjes had gedragen, ook al was de stam gezond en waren de takken sterk. Zo ene van de soort dat een heel landschap kon domineren. Een reus van een boom.
Er cirkelden altijd zwarte vogels rond de dode takken. Roepend en naar elkaar pikkend. Volgens de mensen toch. Een lokale ornitholoog had er ook mezen, mussen en zelfs een ooievaar in gespot, gewoon omdat de boom ideaal was om nesten te maken, maar zwarte krakende vogels zijn gewoon griezeliger, dus vergaten de mensen gemakshalve de andere, kleurrijkere inwoners van de boom.
Het was de boom, de bron van alle kwaad. Daar gingen mensen naar toe als ze iemand wilden vervloeken. Als de hond van de buren, die 25uur per dag kefte en de baby wakker hield, eindelijk voor eens en voor altijd moest zwijgen. Daar ging je naartoe als je klasgenootje jouw knikkers had gejat en ze niet wilde teruggeven.
Je hing, uiteraard om stipt middernacht, je boodschap in de oude knotwilg die daar stond. Toen nog in het midden.
Met een rood lintje.
Daarna draaide je vijfmaal om je as en groette je de vijf wegen met een buiging. Wie zo stiekem wegsloop liet ook altijd een snee brood achter en een kan bier. Zelfs het Kwaad houdt van een goed glas op tijd en stond.
Daarna maakte je je zo snel mogelijk uit de voeten. De volgende dag kon je er zeker van zijn dat het ongeluk je slachtoffer overviel.
Nu, de mensen in Vijfwegen hadden geluk: ze waren absoluut niet wraakzuchtig en waren toch allemaal op één of andere familie van elkaar. Al vanaf het prille begin, nog voor de Noormannen waren binnengevallen, waren er regels uitgeschreven. En de slotsom was eenvoudig: wie het ooit waagde om het Kruispunt te gebruiken om mensen zware schade toe te brengen zou zwaarder gestraft worden dan de vervloekte. De galg stond naast het bord. Klaar voor gebruik. Meermaals, in de prille jaren, toen Vijfwegen niets meer was dan drie hutten en een boerderij, had het ding zijn dienst bewezen. Om de 2 jaar werd er ook een nieuwe galg gemaakt. Met uiteraard, de nodige festiviteiten. Ook vandaag nog maakt het zesde leerjaar van het dorpschooltje iedere 5de mei een galg die dan naast de boom wordt gezet. Maar de galg was al eeuwen niet meer in gebruik.
De mensen van Vijfwegen waren banger van de roddels die zouden volgen dan voor mogelijke vloeken. De enige die gebruik maakten van deze legende waren kinderen en jongeren. Die wensten dat hun vriendje uit een boom viel en een tand brak of dat de doelman van de tegenspelers net die dag koppijn had…
Maar ooit had iemand alle regels naast zich neer gelegd. Op het briefje dat in de boom werd gehangen stond er eenvoudig op : ' Ik wil dat Tommy dood wil'. Het briefje werd met een rood haarlint in de boom geknoopt en er werden 2 boterhammen met kaas achtergelaten op het kruispunt. Het bier was chocomelk geworden.
Tommy was de zoon van de bakker, zeventien jaar jong, met een charmante glimlach en warrige blonde haren. De hartenbreker van Vijfwegen en omstreken. Ieder meisje hoopte stiekem dat Tommy haar zou vragen voor het bal. De zoon van enige bakker in het dorp. En zowat verwant aan iedere andere familie in Vijfwegen was Tommy overal kind aan huis.
De volgende dag steeg er uit ieder huis wel ergens gejammer op. Tommy kon de reeks van begrafenissen niet aan en pleegde, overmand door verdriet en wanhoop, zelfmoord door zich op te hangen aan de oude knotwilg.
Het jonge meisje, dat kwaad was geweest omdat Tommy liever danste met haar vriendin kon het schuldgevoel niet dragen en stierf van pure ellende. De periode die volgde was de donkerste periode voor Vijfwegen sinds de Pest er zeshonderd jaar eerder voor had gezorgd dat er nog slechts 5 inwoners waren.
Sindsdien werd de plek gemeden, door alles en iedereen. Wie er ook woonde, het was al tientallen jaren werkloos en ergens waren de mensen wel trots op hun mysterie. Er had zelfs al één of andere professor van een gekende universiteit een boek geschreven over de Duivelspacten die daar gesloten werden. Al hadden de kinderen van toen wel moeten opbiechten wat ze geschreven hadden.
De optie dat het gewoon een geflipte man was die de briefjes las en dan uitvoerde werd door de inwoners weggelachen. Nee, er woonde daar op zijn minst een duivel, op zijn minst hé. Twee was redelijker.
Satan in eigen persoon was eigenlijk het aannemelijkst. Iedereen was het daar over eens ook al had niemand het ooit gezien. En iedereen was er heimelijk een beetje trots op, al preekte de pastoor over onheil en rampspoed en verwees hij weinig subtiel naar de plaatselijke legende. Ook hij had het nog nooit aanschouwd maar hij geloofde rotsvast dat zijn Heer hen testte.
Niemand wist precies wat er woonde, behalve Leo.
Hij was naar Den Grootte Oorlog geweest en, vertelden de dametjes, niet helemaal juist teruggekeerd. Hij was vertrokken toen hij niet ouder was dan 15 en teruggekeerd als een moe geleefd man, 19 jaar jong. Hij had het niet zo voor lawaai en roepende kinderen dus was hij verhuisd van zijn huisje naast de school, die de buren goed hadden onderhouden in de tijd dat hij weg was, naar een boerderijtje net buiten het dorp. Daar kweekte hij koeien en leverde verse melk aan de school en het klooster. De rust en stilte deden hem goed. Leo was een beetje vreemd maar graag gezien.
Hij startte zijn dag altijd vroeg en die dag was het niet anders geweest. Het was nog zo goed als helemaal donker.
Hij had het meisje zien staan, met een briefje in de hand en een ouderwets ogende lantaarn aan haar voeten. Ze droeg een katoenen zalmroze jurkje, met bloemetjesprint, zonder mouwtje met een zwierig rokje tot net boven haar knieën. Haar benen en blote armen waren gebruind en ze droeg haar lange donkerbruine haar los op haar rug. Met een witte band erin. Ze stond op blote voeten en humde een liedje. De toen 22-jarige Leo was op slag verliefd.
Leo had maar zelden zo'n zelfzeker meisje gezien. Zoals ze daar stond, in het donker. Hij wist dat meisjes meestal bang waren of op zijn minst deden alsof, want bang zijn in het donker hoorde in die tijd nog in het handboek van deftige meisjes, maar zij was volkomen op haar gemak.
Leo haalde snel zijn pet van zijn hoofd en herschikte zijn kleren. Nog voor hij het meisje kon groeten, draaide ze zich om en lachte.
Ze had de meest stralende lach en twinkelende diepbruine ogen die hij ooit had gezien. Het moet wel gezegd worden: Leo had nog maar weinig andere meisjes gezien dan de boerendochters in het dorp. Weliswaar vrolijke, joviale en mooie meiden, maar toch…anders. De kans dat ze in nauwsluitende bloemetjesjurkjes zouden passen was miniem. Leo was geen oppervlakkige jongeman, maar deze schone verschijning deed hem toch net iets meer dan de glimlach van Marie van de beenhouwer.
'Goedemorgen Leo,' zij ze, met een verrassende diepe, hese stem voor zo'n klein ding. Leo stond als betoverd op het kruispunt. Het meisje keek nog eens naar het briefje in haar hand en schudde haar hoofd. Een wenkbrauw bevallig opgetrokken, bijtend op de rechterhoek van haar volle onderlip. Leo wist niet waar kijken, om haar maar niet aan te staren.
'Ik heb op jou gewacht, Leo,' De arme Leo was compleet overdonderd en hoewel hij zelden te kampen had met onzekerheid, werd hij er nu door verlamd.
'Mevrouw?' stamelde hij en hij kon wel door de grond zakken van schaamte. Mevrouw???
Het meisje voor hem oogde amper 18 jaar jong. Een meisje, een jong ding, een deerne, een kind bijna…maar Mevrouw???
Haar grote ogen blonken van ingehouden pret, maar ze lachte niet. Ze maakte een knikje met haar knieën, als een ouderwetse begroeting. Toen ze terug rechtkwam werd Leo, toch al murw geslagen door haar aanwezigheid op dit goddeloze uur, helemaal week van haar door en door droevige blik.
'Het was hier, Leo,' ze wees met een bevallige beweging naar de plek waar de boom stond. 'Net hier, op dit plekje.'
In de stilte die volgde wist Leo genoeg moed te verzamelen.
'Wat was er hier…juffrouw?'
'Jaren geleden, oneindig veel jaren geleden. Ze hadden de moed gevonden, de eerste maal in onze geschiedenis. En het was hier…
En het verhaal dat Leo toen te horen kreeg veranderde zijn kijk op de menselijke wezens, als de oorlog zijn geloof erin al niet helemaal had gebroken, dat deed het verhaal van het meisje de rest met gemak.
'Jullie kunnen zo gemeen zijn, lieve Leo, maar daar weet jij alles van, is het niet,' ze kwam stoutmoedig op hem af tot ze vlak voor hem stond en haar warme hand streelde zijn wang. Leo voelde hoe hij rood werd.
'Ik moet gaan. Tot een volgende ontmoeting, Leo.' En ze nam een hap van de boterham die ze in haar andere hand had en wandelde op haar blote voeten één van de weggetjes op. Als een klein meisje. Een tel later was ze verdwenen.
Het duurde nog een poosje voordat Leo in staat was verder te gaan.
Met zijn melkkar voor zich uit duwend, baande hij zich een weg naar het klooster. Hij polste voorzichtig naar de meisjes die daar inwoonden. Of er geen eentje bij zat met lang bruin haar, een nieuw meisje misschien.
Moeder overste bekeek hem kritisch. Zoals ze altijd deed. Leo zorgde voor te veel verwarring onder haar novices. Hij was lang, met brede stevige schouders en een bedachtzame, rustige blik in zijn groene ogen en een open, vriendelijk gezicht. Leo zou met gemak Jezus vervangen, als het aan meisjes lag. En ze zouden hem met plezier aanbidden, dag en nacht.
'Lang haar is een teken van ijdelheid, Leo.' Zei ze een beetje bitsig omdat ze zich opgelaten voelde in de nabijheid van deze heel erg aanwezige jongeman. Leo had ernstig geknikt en zijn ogen neergeslagen. 'Onze meisjes hebben allemaal kort haar.' Leo wist dat uiteraard. Hij kende de grote schaar waarmee de vrolijke haren van de jonge meisjes werden kortgewiekt. En hij kende ieder kapseltje van ieder meisje, want nadien was Leo er om de tranen te drogen, maar dat zei hij niet tegen de nors kijkende vrouw voor hem.
Tegen de tijd dat de kerktoren acht maal sloeg wist iedereen dat Leo een ontmoeting had gehad met de bewoonster van het Kruispunt. Leo was spaarzaam met zijn woorden, wijdde zijn verhaal niet uit, had het over een onopvallend meisje dat toevallig op het kruispunt had gestaan. Niets meer. Maar de mannen klopten op zijn bovenarmen, alsof hij zonet iets gruwelijks was tegengekomen en de vrouwen schudden in afkeer hun hoofd. Zoveel mensen in het dorp en dat kreng moest zich juist kenbaar maken aan arme, gekwelde Leo. Leo liet het dorp achter met wilde speculaties. Hij nam zijn kar, wandelde rustig naar huis, genietend van de zon op zijn gezicht en nestelde zich aan tafel. Hij tekende het meisje en verfijnde de schets in de loop van de week tot een mooie, nauwkeurige tekening, waarin hij haar grote ogen, rondspringend haar en weemoedige glimlacht nauwkeurig vatte. Tevreden borg hij het blad ineen lade om er niet meer naar de kijken.
De mannen vonden het logisch dat het een vrouw was. Typisch. De vrouwen waren sinds die dag nog strikter: geen blote benen, geen losse haren. Losbandigheid werd kort gewiekt. Stel je voor dat iemand dacht dat ….
En toen kwam het beton en werd de boom geveld en hoewel iedereen een vreemdsoortige afkeer had, ingeburgerd in het algemeen erfgoed, waren ze in Vijfwegen niet te spreken over deze verraderlijke actie. Er werd door een zorgzame burger een nieuwe boom geplant, een fris jong exemplaar, net naast de wegen. Deze dappere actie maakte niet alles goed, maar toch veel.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Dag Katrijn. Deel je verhaal op en het aantal lezers stijgt. Dit is een internetsamenleving en je zit op een internet-website. Met andere woorden: alles moet snel gaan, geduld is quasi onbestaande. Deze raad kreeg ik zelf, lang geleden, en het werkte. Veel succes; ;-)
katrijn: gegroet, 'mijn verhaal opdelen?' wil je daarmee zeggen dat ik het hele ding in één keer, helemaal moet geven...ik snap het niet echt. Ik vond het al een hele opgave om dit deel erop te krijgen, ik wist niet eens hoe ik mijn tussentitels moest onderscheiden van de rest :).
ik ben dan ook het ' ik nestel mij in de zetel en lees 6 uur aan een stuk- type' met héél veel geduld. - Annelies
Ik sluit me aan bij de voorafgaande FB. Ik heb je verhaal helemaal gelezen en ik vond het spijtig dat er een stuk ontbrak. Maar je schrijft vlot en ik las het graag. Ik vraag me af wat er met Bron is gebeurd.x
katrijn: Beste, dan vraag ik het ook aan u want dit is compleet nieuw voor mij...moet ik alles in één keer er op zetten?
Ik vond het nogal slordig ogend, daar in dat kleine kadertje. Alles in hetzelfde lettertype enzo...maar goed, ik heb netjes een vervolg, helemaal tot het einde en zal u op uw wenken bedienen. O, ik ben blij dat iemand het çava vond, dank u. - Wee
Hi Katrijn.
Ik heb ongeveer de helft gelezen, morgen de rest, want het is wel heel lang.
Wat K en Annelies bedoelen is, dat je bovenstaand stuk opdeelt in kortere stukjes en dan ook zo plaatst.
Dat leest fijner en heb je zéker ook meer lezers.
Succes en veel schrijfplezier!
x
katrijn: hallo, hallo, ik denk dat ik het zo ongeveer gesnapt heb...ik ben nog niet helemaal mee met de werkwijze. Ik heb letterlijk alles van mijn usb stick gehaald en geplakt.
Niet zo'n denderend idee dus...ik wens je dan ook heel erg veel sterkte met het doorploeteren van de tekst. - greta
Hallo Katrijn, ik ben aan je verhaal begonnen, het is zeker heel boeiend. Maar, je raad het al, het is te veel om vanaf scherm te lezen. Kijk bij Koyaanisqatsi hoe hij in delen zijn lange series verhalen heeft geplaats.
Succes hier!
katrijn: Hallo, ik zal zeker eens gluren bij anderen hoe het allemaal in zijn werk gaat.
Zelf lees ik ook niet graag van een scherm dus het zal wel een ferme brok zijn...( het zijn ook zo van die kleine lettertjes hé). Moet ik het nu nog opdelen? - Danvoieanne
Wel heel lang om in een keer te lezen....het lukt me niet tot het
einde , op een scherm heel vermoeiend ... - dichtduvel
Grtz, j
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   2 stem(men), 33%Goed: 4 stem(men), 67%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 6 stem(men) |
