|
< terug
Dag, Bron en...opgedeelde versie 4
Lazarus haalde hier de mosterd om eens een ander mosterzoekend Bijbelicoon te gebruiken.
De wereld is een wazige plek.
Dags hoofd bonkt genadeloos tegen zijn schedel en hij heeft een vreemde smaak in zijn mond. Om niet te zeggen: een slechte, afgrijselijke smaak. En iets zegt hem dat het niets te maken heeft met het groot aantal pannenkoeken van gisteravond of het lokale bier dat hij en Bron die nacht soldaat hadden gemaakt. Zelfs zijn ergste kater verdwijnt in het niets met het ellendige gevoel dat als een zwaar deken op hem ligt. Hij opent zijn ogen, sluit ze weer als de wereld ronddraait en blijft roerloos liggen.
Thuis,of de plek die hij tenminste thuis noemt, zelden keert hij zo mottig terug. Veel te snel teruggekeerd. Echt veel te snel.
Hij proeft de smaak nog van het bier dat hij gedronken had. De geur van het versgemaaide gras hangt nog in zijn kleren. En vage indrukken, nauwelijks vaste beelden te noemen, zwermen door zijn pijnlijke hoofd. Ze hadden hem bijna te pakken. Hij is te vroeg teruggekeerd maar had niet veel keuze gehad. Verdomme.
Verder is hij overduidelijk kletsnat, wat de rillingen verklaard. Bron heeft hem dus al proberen te wekken. Een vage geruststelling. Dag bibbert zo hard dat hij zijn tanden tegen elkaar voelt slaan.
'Niet bewegen, kerel, alles komt wel goed…o, man, bekijk al dat bloed. Hoe is het mogelijk dat…' De rest van de zin gaat verloren. Het is Bron niet. Bron raakt zelden in paniek. Nooit eigenlijk. Toch niet hierom.
Zou iemand hem een kop warme chocomelk kunnen geven? Het zou een zegen zijn. Maar natuurlijk is niemand geďnteresseerd in datgene wat hij wil. 'Kan je me horen?' Iemand schreeuwt zowat zijn linkeroor aan diggelen. Dag kreunt in gedachten terwijl de schreeuw weerkaatst in zijn schedel en wegsterft als een misvormde echo. Natuurlijk kan Dag hem horen, het is een debiele vraag. Ze zitten aan hem. Handen, overal handen. Ze sjorren ruw aan zijn natte shirt maar hij werkt niet mee. Boven hem, hoogstwaarschijnlijk de eigenaar van de handen, vloekt iemand binnensmonds en schuift het shirt dan maar omhoog. Ze prutsen gejaagd en nerveus met zijn riem. Dag geneert zich, maar kan zich niet verroeren zonder dat zijn ogen uit zijn kassen willen ploppen. Hij voelt de koude ochtendlucht op zijn buik en hij rilt zo hard dat hij bijna van het bed dondert. Hallo, mensen, het is hier koud! Schreeuwt hij in zijn hoofd, maar wat hij wil is duidelijk niet belangrijk. Metaal op zijn borst. Dag krimpt in elkaar. Nog meer koude.
Hij voelt de aarzeling. De vinger in zijn hals. Hmm, eindelijk warme vingers.
Opnieuw het metaal. Lap toch.
Een warme hand in zijn lies. Dag vloekt in gedachten en wil de handen wegslaan. 'Persoonlijke zone' is duidelijk geen gekend begrip hier. Niet zo vrijpostig, kerel. Het zijn mannenhanden.
Dag heeft geen zo'n goede ervaring met mannenhanden in combinatie met wazige geestelijke toestanden en bloot vel. De handen verdwijnen. En stijgt een zacht gemompel op, de kamer vult zich met een vreemde sfeer. Gespannen zenuwen. Veelzeggende blikken die over zijn hoofd worden uitgewisseld. Hij voelt ze praktisch heen en weer gaan. Waar is Bron nu toch? Als je hem nodig hebt dan is hij vast en zeker te laat.
En hup, derde maal, het metaal. Mensen hebben het zo moeilijk om te geloven wat recht voor hun neus staat. Ook al is alles duidelijk.
Nu komen de woorden.
'Hij heeft geen hartslag.' De handen verdwijnen. Het wordt akelig stil. Dag haat het moment. Hij haat de angst in hun ogen.
feedback van andere lezersEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
