naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Dag, Bron en...opgedeelde versie 18

door katrijn

De man in de deur kijkt ongeduldig maar zegt niets. Met Grijze Slapen spot je niet of je krijgt een bezoekje 's nachts.
'Klaar?'
'Ik denk het wel.' Marcus neemt zijn tas, kijkt naar zijn kameraden en volgt de man naar beneden. ' Eerst nog even afreken met Jok en dan komen we. Wacht maar buiten op ons, heer. We gaan nergens heen.' De jongeman kijkt hen wantrouwig aan maar het zou dom zijn om te twijfelen aan het woord van een Grijze Slaper.
'Goed dan.' Hij klakt scherp met zijn hielen, commandeert zijn troepen en verlaat de herberg. Tibo, zijn rechterhand, grijnst en slaat zijn arm om een bleke Jok. De gezette herbergier trilt over zijn hele lijf, niemand houdt er van bezoekjes van de het leger van Moran te krijgen. Ze vinden altijd iets, ook al is er niets te vinden.
'Rustig maar, kerel, ze komen niet terug.' Marcus zet een beursje goud op de toog en wenkt zijn mannen. Ze verlaten de herberg, het beursje staat onaangeroerd op de toog.
Hoogstad betekent Moran.
Moran betekent Dag.
Vertellen over Dag betekent narigheid.
Liegen staat garant voor nog meer narigheid.
Marcus is een man. Hij liegt nooit om zijn eigen vel te sparen.
En daarom voelt hij de vertrouwde zenuwknoop in zijn maag. Altijd aanwezig bij een bezoekje aan Moran.
Hij recht zijn schouders en kijkt nors voor zich uit als ze herberg verlaten.
Marcus heeft het niet zo hoog op met zijn Vorstin. Los van het feit dat het een wispelturig, verwend, koppig en ronduit onuitstaanbaar schepsel is; is ze heel erg machtig.
Angst is een doeltreffend wapen en de gewone bevolking is ervan doordrongen. Ze is één van de machtigste personen die hij kent en heeft een ronduit lugubere, bloeddorstige en sadistische inborst.
Pijnigen en kwellen zijn één van haar favoriete bezigheden.
Hij kent de Arena's,.
In vroegere tijden, toen hij nog gewoon een jonkie was, had hij daar dienst. De opstandige zielen, die trillende hoopjes ellende, begeleiden naar de piste. Soms waren het criminelen die niets beters verdienden, maar meestal waren het gewoon mensen die niet zo dol waren op hun Vorstin en zo dom waren om hun ideeën openbaar te maken. Marcus had respect voor die lui, maar vond hun acties verloren energie en verspilde tijd. Moran krijg je niet weg. Tenzij je alle stammen samen krijgt of een strak, briljant plan hebt.
Haar plezier in het martelen is algemeen gekend. Er zijn boeken over geschreven.
Marcus vindt het ronduit ongehoord dat die vrouw nog steeds aan de macht is. Maar niemand lijkt in staat om haar tegen te houden. Ze is omringd door hielenlikkers met eenzelfde inborst. Haar onderwijssysteem, gericht op rijke zonen en dochters is eenduidig en incorrect, Moran is het Rijk.
En Marcus is blij dat hij leeft aan de uiterste grenzen van dat Rijk. Hij is in het leger gegaan omdat ze hem hadden opgekocht. Een stukje land voor uw oudste zoon…
Niet uit vaderlandsliefde of trouw aan de Vorstin.
En hoewel hij zijn portie Moran- is- alles geschiedenis had gekregen op school, heeft het zijn ideeën niet veranderd.
Na de lessen en drie jaar legerdienst tussen zoontjes van ministers werd hij 'gepromoveerd' tot junior bij de Grijze Slapen, min of meer verbannen dus. En Marcus was daar heel erg tevreden mee geweest.
De jonge soldaten die hen escorteren kijken hen met bewondering, afgunst en een vleugje misprijzen aan. Iedereen kent de denkpiste van Grijze Slapen, en alleen al daarvoor worden ze gemeden. Maar hun acties zijn legendarisch, net zoals de mannen zelf.
Marcus, Augustín, Tibo, Semik en Jorik slijten al enkele eeuwen met elkaar. De vijf mannen gaan in stilte mee. Ze hebben niets te zeggen.
Hun zwijgen maakt de anderen nerveus en Marcus lacht in gedachten. De idioten.
Hoogstad is enorm.
Een krioelende stad, een enorm contrast met de rest van het Rijk. De sloppenwijken met stinkende steegjes en rottigheid lijken de stad te omringen. Maar als je er doorheen marcheert met een clubje opgepoetste soldaten, legt niemand je een duimbreed in de weg.
Na de sloppen komt de stad.
De huizen.
De mensen.
De brede, met kasseien belegde straten.
Het lawaai is overheersend. Schreeuwende mensen, roepende marktkramers, krijsende vrouwen, gillende kinderen die heen en weer rennen tussen de massa. Het slaat Marcus in het gezicht.
De geur van talloze zwetende lijven op elkaar maakt hem bijna misselijk. Tibo gromt van afkeer.
Zijn rechterhand heeft het niet zo op steden. Voor Marcus zelf is het altijd even wennen, ook al kan hij de gezellige drukte in de avonden wel waarderen. En de vrouwen.
Mensen gaan opzij voor hen als ze voorbij marcheren. De soldaten rechten hun rug en kijken strak voor zich uit.
Aan de kant, schreeuwt hun hele houding, wij zijn mannen van Moran met een heel belangrijke taak.
Marcus sleept met zijn voeten, en de anderen wandelen nonchalant mee. Blijven plakken bij kraampjes en babbelen plots luid en overdreven vrolijk.
Ze stoppen voor de ijzeren poorten van Morans optrekje. De enorme uitgestrekte tuinen achter de poorten zijn een hemelse plek na al de drukte.
'Ik krijg de kriebels van dit oord.' Jorik, de jongste van de 5 mannen tuurt duister naar het witte, mooie gebouw. ' Voelen jullie het ook?' ze moeten niet vragen wat hij bedoeld, de anderen zijn hier allemaal al eens eerder geweest. Ze herinneren zich nog het afgrijzen toen ze ontdekten dat de fontein bloed spoot en onder hen de weerbarstige inwoners op andere gedachten werden gebracht.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 0 stem(men), 0%
Goed: 2 stem(men), 100%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)