naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Dag, Bron en...opgedeelde versie 19

door katrijn

'Daar is de school,' fluistert Marcus en Jorik kijkt op. ' Daar worden de jonge nieuwkomers opgeleid om naar boven te gaan. Vroeger draaide die veel beter dan nu, mensen zijn uit zichzelf een doortrapt ras geworden, ze hebben geen hulp meer nodig om hun weg te vinden tot hier.' Achter de open ramen zagen ze talloze hoofden, naarstig gebogen over een tafel. ' En daar,' Marcus wijst zijn jongste lid op een grijs, donker gebouw. Het gras er rond is al lang verwelkt en er cirkelen zwarte vogels rond het dak. ' Dit is de kerker.' Jorik trekt bleek weg. Hij kent de verhalen. Heeft zelfs een oom die ooit enkele weken in de kerker heeft gezeten omdat hij Moran ' dat harteloze kreng' had genoemd in een kroeg, waar jammer genoeg ook enkele mannen van De Wacht aanwezig waren. Hij is nooit meer dezelfde geworden.
'Die wordt nu maar zelden meer gebruikt, iedereen doet wat Moran wil, maar zo nu en dan…' Marcus stopt met fluisteren als ze voor een openstaande deur halt houden.
Overal zwermen er troepjes welgeklede, jonge edelen rond. Met een glas in hun handen, giechelend en fluisterend.
Marcus ergert zich nu al.
Hij gaat alleen naar binnen en laat de andere 4 achter in de tuin. Ze weten allemaal waar dit om gaat en het heeft geen zin om zich met 5 in de nesten te werken.
Marcus is de leider, dus hij gaat. De anderen kennen de orders: ze gaan er vandoor bij het kleinste gevoel van onrust. Oplossen in de massa buiten.
Ze wacht hem op in de ontvangstzaal, zoals steeds is ze niet alleen. Er zijn norse zwijgende mannen achter haar, mannen die zo vastgeroest zijn in hun gedachten dat de mogelijkheid om iets anders te proberen al ketters is.
Marcus knikt ze één voor één vriendelijk toe. Ze kijken strak terug. Ook goed.
Daarnaast zijn er de alomtegenwoordige vriendinnen. Steeds nieuwe, jonge meisjes. Met een groot gebrek aan levenslust. Al wie zich langer dan 2 jaar vriendin van Moran mag noemen, weet niet meer wat vrolijkheid is. Ze gaan nooit meer naar huis.
Jonge meisjes die zich in de gunst van Moran wringen door te giechelen en ze in alles te bevestigen. Hun vorstin is dol op zo'n oppervlakkige aandacht.
Aan haar rechterzijde zit er een jonge man. Hij heeft donkere kringen onder zijn ogen en oogt afgetobd, door en door ongelukkig.
Hoewel hij hoogstwaarschijnlijk zelf de oorzaak is van zijn ellende, voelt Marcus alleen maar medelijden voor de jongen.
Hij heeft naar haar hand gedongen en moet er nu de gevolgen van dragen. Rijkdom en aanzien is duidelijk niet alles.
Naast de jongeman zitten drie andere mannen, de eerste 2 met wazige ogen, de andere is een oudere kerel. Haar vaste echtgenoot. De afstond tussen Moran en de man is immens. Een liefdeloos huwelijk dus, denkt Marcus tevreden.
De stoel daarnaast is leeg, maar iedereen weet wie er daar hoort te zitten. Zelfs Moran kan een huwelijk niet ongedaan maken zolang de 2de partij niet aanwezig is.
Hij buigt als hij voor Moran staat.
Ze oogt beeldig in haar witte jurkje. Met haar lange, lichtbruine haren los op haar rug en op blote voeten.
Een onschuldig, jong meisje.
Het wordt heel erg stil in de zaal.
'Marcus van de Grijze Slapen,' haar diepe, slepende stem is ijzig koud. ' Je bent een levende legende, soldaat.'
'Tot uw dienst, Vrouwe.' Marcus moet zijn best doen om de woorden er vast uit te krijgen.
'Je weet waarom je hier bent, soldaat.'
'Inderdaad Hoogheid,' ontkennen heeft weinig zin, ze is duidelijk op de hoogte.
'Ik had graag jullie versie van het verhaal gehoord voordat ik nadenk over mogelijke consequenties.'
Dat is nieuw…
'Vertel, Marcus van de Grijze Slapen, tot in het kleinste detail. Wij willen graag weten waar onze meest gevreesde onderdaan nu mee bezig is. Ik heb me laten vertellen door onze trouwe luitenant hier dat jij en je mannen eindelijk op de hoogte zijn van de verblijfplaats van Dag.'
'Inderdaad, Vrouwe, voor het eerst in eeuwen lijkt hij langer dan 2 weken op één plaats te blijven. Iemand die nauw samenwerkt met Bovenaars gaf deze informatie door.'
'En jullie zijn gaan kijken zoals het in jullie contract staat?'
'Inderdaad Hoogheid.' Marcus voelde de bui al hangen.
'En wanneer was dat?' Haar staalgrijze ogen staarden hem aan.
'Vijf weken geleden, Uwe Hoogheid.' Moran recht haar rug en komt van haar stoel. De temperatuur in de zaal daalt met 10 graden als ze op hem afkomt.
'En je vond het niet nodig om dit mee te delen?'
'Mijn mannen en ik waren, zoals uw escorte kan bevestigen, niet ver meer van Hoogstad, op weg om u deze informatie te geven.' Haar ogen versmallen.
'Speel jij een spelletje, soldaat?'
'Nee, Hoogheid, het is zo. We waren op weg naar u.' Wie zou hem tegenspreken?
Het was stil in de zaal. Alle opgetutte jongemannen en meisjes staren van hem naar Moran.
'Ik geloof je op uw woord, soldaat. Op uw eed aan uw land. Maar als blijkt dat hij intussen al weer verdwenen is…'
'De kans is klein, Hoogheid.'
'Onderbreek me niet, jij dwaas…wat zeg je?' Morans ogen beginnen gevaarlijk te glinsteren. ' Heb je hem gezien?'
'Inderdaad Vrouwe.' Van heel dichtbij.
'En?'
'Hij is…' Marcus kijkt naar het schilderij tegen de verste wand van de zaal. Het gezicht, zo vertrouwd, lijkt er nog steeds op. Hoewel het brandend enthousiasme al een beetje ingetogener lijkt. De jongen op het schilderij is groter, breder dan de jongeman die hij had leren kennen. Ze hebben eerder de broer gevat, met de standaard oprechte blik. Moran volgt zijn blik en Marcus kucht.
'…nog steeds dezelfde, Vrouwe.' En Marcus vertelt, stijf rechtopstaand, zijn avontuur van 5 weken geleden. Toen ze per toeval, voor een eenvoudig klusje in het Dorpje Vijfwegen belanden en daar iemand heel erg bekends tegen het lijf hadden gelopen.
'…Misschien moeten we eerst nog iets gaan drinken, had Semik voorgesteld. De 5 Grijze Slapen hadden genoten van hun uitje naar de Bovenwereld. Het was rustig, een zonnige morgen en hun werk zat erop. Ze hadden permissie om nog 2 dagen rond te hangen, dus konden ze die evengoed benutten. Marcus vond mensen grappig, naïef en aangenaam gezelschap.
De vijf mannen vonden het enige hotelletje in het dorp. Er waren nog enkele kamers vrij. De vrouw, een vriendelijke oude dame, verdeelde de 4 kamers over vijf en wenste de 'neven' veel plezier met hun weekje vakantie.

feedback van andere lezers

• julien_maleur
  Speelt blijkbaar in een ver verleden. Ik ben nieuwsgierig naar een mogelijk vervolg.
  JM

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 3

Uitstekend: 0 stem(men), 0%
Goed: 3 stem(men), 100%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)