Volg ons op facebook
|
< terug
Da,Bron en...opgedeelde versie 29
Misschien is het gewoon een menselijk monster. Ze moeten eerlijk zijn, er lopen er meer van die rond dat soortgenoten van Dag. Het nieuws staat er vol van.
Maar toch had Bron hem de schuld gegeven. Er is geen toeval als jij in buurt bent, zo had hij het gezegd. En hij had gedacht dat Dag informatie achterliet.
Dag blijft minutenlang in het donker naar de balken boven zijn hoofd staren. Hij hoort de ma wenen. Hij kent de vrouw, ze is altijd vriendelijk voor hem. Heeft geen vooroordelen. Hij mag haar. Hij mag Ada.
Hij hoort de stem van Mark die probeert zijn vrouw te troosten. Dag begrijpt de man volkomen, hij zou net hetzelfde gereageerd hebben mocht zijn dochter vermist zijn. En er was een Dag in de buurt.
Hij mag Mark ook. Normaalgezien. Als hij zijn geweer niet op hem lost.
Daartussen is er het constante gefluister van de anderen, Magda die alweer koffie zet, de kinderen die giechelend de trap op komen, blij dat er eens iets gebeurt.
Hij zucht en komt overeind.
Hij tast onder zijn bed, vindt zijn rugzak en begint er zijn dingen in te proppen. Een vuile broek, 2 propere broeken, wat hemdjes en truien en hier en daar wat rommel. Veel heeft hij niet.
Hij neemt een snelle douche maar het koude water doet hem alleen maar rillen en slaagt er niet in het schuldgevoel weg te spoelen. Zijn schuld, had Bron gezegd en misschien heeft hij wel gelijk.
En heeft Dag, door Dag te zijn, alweer een schone tijd voor zijn broer vernield. Louise in Parijs. Vrouw van Bron. Dood door Dag.
Ada in Vijfwegen. Liefje van Bron. Vermist door Dag. Er is een gelijkenis, Dag kan het niet ontkennen. Met hem in de buurt zal Bron nooit een normaal leven hebben, hij is zich daar heel erg van bewust.
Hij kleedt zich zorgvuldig aan. Neemt de tijd. Vers hemd. Verse jeans. Proper colbertje over zijn hemd. Hij poetst zijn tanden, kamt zijn haren en brengt ze vervolgens in de war.
Zijn spiegelbeeld kijkt hem bedrukt aan.
Bron is nog niet terug en Dag is er blij om.
Hij scharrelt om een balpen en scheurt een blad uit zijn schriftje.
'Bron, let goed op jezelf. Leef een leven voor ons allebei. Doe niets doms want ik kan wat geluk gebruiken. Als ze er is, breng ik haar terug, erewoord. Hopelijk tot later. Misschien ook niet. Vergeef me alvast, voor als je gelijk hebt. Ik wist het niet. Echt niet.
De enige manier om erachter te komen ofdat hij de oorzaak is van Ada's verdwijning, is gaan kijken ofdat Ada Beneden is. Het idee spreekt hem niet aan maar iets anders kan hij niet bedenken.
Hij zet zijn rugzak tegen de muur en schrijft nog een briefje : ' Magda, dit mag in de container.'
Dag rekent er niet op dat hij zijn kleren nog zal nodig hebben. Maar zolang Bron leeft, kan Moran hem weinig maken. Of juist veel maar dat moet dan maar. Bron verdient een leven, zijn leven. Niet dat van Dag.
Hij kijkt de kamer rond, maakt zijn bed op en doet het licht uit.
'Het is mooi geweest, Dag. Tijd om je verantwoordelijkheid te nemen.' En er ruist alleen een briesje door de kamer als hij het raam opdoet en daarna is er slechts leegte.
Waarin de hoofdrolspeler de gevolgen van kinderlijke ruzies ervaart en het héél vervelend vindt.
Bron gaat naar bed als iedereen al weg is. Zijn hoofd zit vol gedachten, hij krijgt ze niet op orde. Beneden was het stil geweest, had hij kunnen nadenken.
Dag.
Man, hij was zo kwaad geweest. Als hij eerder naar boven was gekomen, dan had hij hem iets aangedaan. Het is stil op de gang. Er komt geen licht vanonder de deur.
Hij klopt op de deur, krijgt geen antwoord en is een beetje geërgerd omdat Dag kan slapen terwijl er iets ellendigs gebeurd is. Dag hecht zich zelden aan mensen en het doet hem dan ook weinig als er nu en dan eentje eens verloren raakt.
Hoewel Bron er van overtuigd is dat zijn broer op Ada gesteld is, zoals die twee soms vrolijk kind zitten te wezen, giechelend als een olijk duo. Bron was blij dat Ada zijn meisje was, maar misschien nog iets blijer voor zijn broer. Dag leek eindelijk een echt maatje gevonden te hebben. En nu is ze er niet meer. Bron onderdrukt een vlaag van woede en opent de deur. Het is donker in de kamer en fris. Dag heeft duidelijk een raam opengezet. Alsof dit nu het belangrijkste was…frisse lucht. De idioot.
'Hé, Dag, slaapkop…' Bron knipt het ligt aan. Het eerste wat hem opvalt is het lege, opgemaakte bed.
Daarna de rugzak, netjes tegen de muur.
En dan het briefje op zijn eigen bed.
Bron leest het over en over, telkens opnieuw, ook als zijn het maar 3 regels. In Dags, slordige, onregelmatige handschrift. Er trekt een rilling over zijn rug. Lap.
Bron gaat op de rand van zijn bed zitten tot het tot hem doordringt. Dag is naar Huis, om te bewijzen dat het zijn schuld niet is. De stomkop.
Bron vervloekt zichzelf en Dag nog veel meer terwijl hij zijn voeten in zijn schoenen ramt. Hij heeft Dag de schuld gegeven van Ada's verdwijning. Min of meer. Misschien ook helemaal, hij weet niet meer precies wat hij gezegd en wat hij gedacht heeft. Maar duidelijk te veel van het één en te weinig van het ander. Hij had Dags gezicht gezien en had moeten stoppen in plaats van doordraven en over Parijs te beginnen. 'Ik vergeef het je nooit,' dat had hij gezegd. Luidop, niet in zijn hoofd. Luid en duidelijk als mogelijk. Bron weet niet eens meer waarom hij zo over de schreef was gegaan. Het was belachelijk geweest. En uiteraard heeft Dag alles weer letterlijk genomen en een dom plan bedacht in plaats van er eerst eens als deftige mensen over te praten. De grote, driedubbele, impulsieve stomkop.
En nu heeft Dag datgene gedaan wat hij beloofd had nooit te doen: vrijwillig teruggaan. Het zag er naar uit dat ze deze nacht allebei een cruciale belofte hadden gebroken.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
