Volg ons op facebook
|
< terug
Dag, Bron en...opgedeelde versie 37
'Zeg maar Hanna, dat klinkt beter. En het is niet erg, stil zijn is geen misdaad.'
Dag probeert de sfeer in zich op te nemen. Zo moet een gezin voelen, een veilig huis vol met liefdevolle mensen. Hij wou dat hij zoiets had voor zichzelf.
'Mag ik vragen waarom je hier bent?' Hanna roert in de grote ketel boven de vlammen. Dag denkt even na.
'Ik zoek een vriendin. Ze is verloren gelopen in Hoogstad en geraakt niet meer naar huis. Ik heb haar vriend beloofd haar veilig terug te brengen.'
'O, dat is mooi van je.' Hanna glimlacht warm en smijt een kruidentakje in de kom; er stijgt een heerlijke geur op. Zijn maag knort als antwoord.
Dag zegt niets. Hij staart in de vlammen. Bron zal nu al wel door hebben dat hij weg is. Hij hoopt dat zijn broer niets doms van plan is. Zoals hem achterna komen. Of hem juist vergeten.
Even voelt hij zich helemaal verloren. Het besef dat Bron een beter leven kan hebben zonder hem, is iets waar hij liever niet al te hard over nadenkt.
Yannick komt weer binnen, neemt de peuter over van zijn oudste zoon en wiegt het kind in slaap. Hij gaat op een stoel zitten en kijkt naar zijn vrouw. Hanna vangt zijn blik en glimlacht heimelijk naar haar echtgenoot. Dag heeft zin om een deuntje te huilen of gewoon weg te lopen.
'Zo, heb je ook een naam, jochie of wil je die liever niet delen?' Dag staart naar de nerven in de tafel.
Zijn naam niet geven met deze gastvrije mensen zou een zware belediging zijn. Een valse naam geven was zo laag bij de grond.
Hij kijkt Yannick recht in de ogen.
'Hoe lang doet een koerier te paard erover om in de dichtstbijzijnde stad te raken?'
Yannick zijn wenkbrauwen schieten verrast omhoog. Hij wisselt een blik met zijn zoon. ' Euh, een dag of vier, schat ik. Hoogstad is de volgende echte stad. Tussen Hoogstad en hier liggen nauwelijks 4 dorpjes gelijk aan dit. Er zijn hier maar weinig paarden. Moet je naar Hoogstad?'
Dag wiebelt nerveus met zijn voeten, zich bewust van het risico. Maar als deze mensen van Moran houden, dan leveren ze hem uit en staat hij binnen 4 dagen voor dat wicht. Als ze niet van Moran houden, dan kan hij het zelf regelen. Hoe hij het bekijkt, hij moet naar Moran. Met of zonder boeien. 'Zijn jullie,' Dag speelt met een splinter van de tafel, ' Morangezind of niet?' De vriendelijke ogen worden een tint donkerder en Hanna stopt met roeren in de ketel. Dag heeft nu al spijt van zijn vraag. De huiselijke sfeer maakt plaats voor wantrouwen.
'Waarom vraag je met dat?' Yannick klinkt nog altijd vriendelijk, maar Dag heeft gezien hoe de man teken gaf aan zijn vrouw. Ze staat al bij de deur, klaar om de anderen te waarschuwen.
'Mag ik een antwoord?' Dag heeft het warm. Yannick komt overeind. Hij torent boven Dag uit. ' Ben je één van haar mannetjes? Zendt ze nu al kinderen ook, ongelofelijk. Wij leven haar regels heel nauwkeurig na, als je het moet weten. Nog vragen?'
Dag schudt zijn hoofd.
'Mooi, jongeman, daar is de deur. Je mag gerust in de stallen slapen vannacht. Maar bij het eerste daglicht wil ik je hier weg. En vertel je bazin maar dat we ook iedere ochtend een groet brengen aan hare hoogheid.' Het laatste spuwt hij eruit. Dag verlaat de tafel. Hij heeft het netjes verbrot. Wat hij nu ook zegt, het zal volledig ongeloofwaardig zijn. Prachtig, Dag, echt prachtig.
'Ha,' Matis springt overeind en de stoel klettert op de grond. ' Ik wist het! Hij is een spion en snelt nu naar zijn meester om te melden dat we hier niet zo'n fan zijn van…jij klein achterbaks jong, en mijn vader nodigde je nog wel uit onder ons dak! Vader, sta me toe dat ik hem…'
Dag recht zijn rug. De wereld draait en herinnert hem eraan dat hij nog niet heeft gegeten en al heel lang op de been is. Meneer de dokter zou hem streng berispen.
Yannicks gezicht staat donker. ' Ga je ons aangeven, jochie?'
Dag schudt zijn hoofd.
'Dat ben ik niet van plan, als jullie mij niet aangeven.'
'Waarom zou iemand jou willen aangeven?' Yannick spert verbaasd en een beetje spottend zijn ogen open. ' Je bent een kind. En een zware crimineel zie je er ook niet uit. Dus ik denk niet dat Het Rijk geïnteresseerd is in een ventje als jij.'
'Ja,' Dag haalt zijn schouders op. ' wat haalde ik me in mijn hoofd?' Slapen in de stallen lijkt hem plots niet meer zo erg. Het is daar waarschijnlijk stiller.
'Papa,' het vreemde gesprek neemt een andere wending als er een klein meisje naast de tafel opduikt. Ze legt een boek op tafel. 'Kijk papa, dat is hem.' Yannick maakt zijn blik los van Dag en kijkt naar zijn dochter. ' Nu niet, liefje, jij moet in bed…' hij staart naar de tekening in het schoolboek. En naar Dag.
Dag zinkt bijna in de grond van schaamte. Hij staat verdorie met zijn gezicht in een schoolboek! Dag herkent de tekening. Er hangt een exemplaar in de troonzaal van Moran, toch toen hij daar woonde. Hij had het altijd creepy gevonden om zichzelf zo te zien. Te groot, te woest.
Bron.
Moran had zonder het te weten zijn broer perfect gevat met de verf. Niet hem. Maar Bron.
En het was Brons gezicht dat hem spottend toelachte van op de verfrommelde pagina in het schoolboek.
'Bij alle Goden.' Mompelt Yannick en zijn vrouw komt dichterbij. Ze gluurt over haar dochter naar het boek en dan naar haar gast. Dag kijkt weg. Hij moet echt eten. Hij leunt duizelig tegen de deur. Als hij nu niet eet dat maakt hij echt een heldhaftige entree: flauwvallen op de drempel.
'Zullen we herbeginnen?' Hij steekt zijn hand uit en Yannick neemt die stomverbaasd aan. Dag is blij met de stevige greep, zo blijft hij tenminste overeind. ' Hallo meneer, mijn naam is Dag en ik ben heel erg blij met uw gastvrijheid maar ik zou nu echt graag, heel graag proeven van datgene wat daar in die pot pruttelt.' Hij wijst naar de ketel en Hanna slaakt een kreetje. ' Mijn eend!' en ze schommelt haastig naar de ketel om er naarstig in te roeren en te porren. De spanning is verbroken en Dag ademt uit.
Alleen Matis weet zichzelf geen houding te geven.
De eend is heerlijk. Ze eten in stilte en zo nu en gluurt er iemand naar Dag, maar het stoort hem niet.
'Je bent zo…jong.' Dag kijkt op. Het is Matis die hem aanstaart. ' Op school hebben wij geleerd dat je een volwassen man was. Oud. Zoals pa.' Yannick kijkt zijn zoon met opgetrokken wenkbrauwen aan. ' Oud?'
'Je weet wel wat ik bedoel, pa. Hij ziet er niet ouder dan ik.'
'Ik ben lijfelijk zeventien. In jaren ben ik heel wat ouder dan jouw vader, Matis. Maar dat uit zich maar zelden. Het lijf van een kind zorgt er duidelijk ook voor dat je heel erg lang kind blijft. OP jouw school weten ze er duidelijk niet veel van.' Hij haalt zijn schouders op. ' Maar daar kunnen zij niets aan doen.'
'Ik was op het plein.' Hanna kijkt over haar kom naar Dag. ' ik was toen nog een jong meisje.'
'Een mooi, jong, meisje.' Onderbreekt Yannick met een glimlach.
'Op het plein?' Dag fronst. ' Welk plein?' Voor zover hij zich kan herinneren is hij op veel pleinen geweest. Hij was zelfs op het plein van de Hemelse Vrede geweest, toen het daar uit de hand liep, maar hij is er zeker van dat deze vrouw daar beslist zou opgevallen zijn.
Hanna kijkt hem geschrokken aan. 'Wel, toen die andere jongen, jouw evenbeeld, je kwam halen.'
'O, dat plein.' Dag neemt nog een lepel eend. Juist, dat was ook een plein geweest. ' Ik kan me daar niet zo veel van herinneren. Eén vage bedoening, heel dat plein.' Hij maakt een wegwerpgebaar met zijn lepel en concentreert zich weer op zijn maaltijd. Zo overheerlijk! En dan die saus, man, man…
feedback van andere lezers- doolhoofd
Best goed geschreven. Krijg je altijd zo weinig reactie?
katrijn: ja, maar dat stoort niet hoor. Als diegene die ik krijg positief is, dan ben ik een tevreden meid. Ik denk niet dat de wereld zit te wachten op mijn hersenkronkels :)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 3Uitstekend:   1 stem(men), 50%Goed: 1 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
