naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

fragmenten

door warket

Het heeft opnieuw bij twaalf graden de hele dag geregend. De hoeveelste zijn we vandaag?
De zeventiende.
Het begint met calamiteiten. Kijk niet zo naar mij terwijl ik naar je staar. Ik schrijf een cocon om je heen. In deze ruimte ligt al drie manen lang een muntstuk op de grond. Telkens als ik er voorbij loop denk ik: morgen raap ik het op. Eerst nog die bocht. Jij bent "M" vrouwelijke spin. Jij verzoekt zwijgzaam het verlangen waaruit je geboren bent: je schepper. Nu ben je gevangen in mijn schrift.
De buurvrouw maait het gras. Ze is alleen. Zelfs geen letter in het alfabet. Wat doet ze straks wanneer het donker wordt?
Op tafel ligt een dood lieveheersbeestje. Niet plat gedrukt. Natuurlijke dood gestorven. Hartinfarct of door de natuur vergiftigd. Ontbijthonger knaagt. Boven op de berg was het frisser dan hier.
In het donker wanneer ze slaapt, wandel ik in het straatlicht. Wil ik alleen zijn, en als ik het dan uiteindelijk ben en door straten dwaal, weet ik niet wat ermee te doen en mis ik haar.
Ik ging op zoek naar haar, zocht tussen bloemen en struiken en plots zag ik haar met een boek in de schaduw. Ze had twintig bladzijden gelezen. Een windvrij hoekje in de zon.
Zal ik je een glas wijn brengen?
Graag, als je de moeite kunt.
Over de bergheuvels is witlicht in wolken te zien. Moeilijk te vangen omdat het zo zeldzaam is.
Vanaf het begin heb ik altijd meer gewild dan mij voorzien is. Met deze zin, alsof een muze het influisterde, wordt ik wakker. De wind bladert in mijn dagboek. Soms gaat hij liggen. Dan komt hij weer op. Het is een spel dat op deze hoogvlakte gespeeld wordt tussen hem en mij. Daarna komt er onvermijdelijk regen en hagel. Pech voor eendagsvlinders. We hadden gedacht om hier in de schaduw te zitten maar dit wordt schuilen.
Zij leest, ik schrijf in de deuropening. Dan komt er donder en bliksem. Soms wordt het donker. Wanneer er lichtvlekken in het wolkendek verschijnen schrijf ik verder rond de dertiende letter van het alfabet. We maken grappen en lachen met stille hoop dat het beter wordt.
Windstil, opgeklaarde lucht en een Toscaanse kak. Een kudde wolken met blauwe gaten. Onderweg hallucinant contrasterende stille wolken in een azuurblauwe hemel alsof da Vinci deze koepel pas geschilderd heeft. Hieronder moet je Toscaanse wijn zwengelen in het glas tot het vagevuur eruit verdwijnt.
De taart waarvoor ik niet uitgenodigd ben wordt op het terras gesneden. Rozige slagroom. Ook de Cava is niet voor mij. Ik zit schrijvend aan een tafeltje niet ver van de feestvierders. Een man met blauw-zart gitanhaar komt vlakbij op een trapje zitten.
No no, parle no Italiano…
Whriter?
Yes, verbruikte toekomst…
Ik heb er genoeg van en ga naar de rugstigste plek die me op dit ogenblik gegeven is: het toilet met de stilte als bondgenoot. Ik heb gedroomd over grotten en spelonken waarin ingewikkelde metalen klankdozen hingen. Ik heb gedroomd over steden, roltrappen, etages in grootwarenhuizen, treinen en vreemde stammen die aan een rivier woonden waaraan ik de baby toevertrouwde die ik dagen op mijn rug gedragen had. Ik zocht een thuis die ik niet vond, alsof ik niet behoorde tot deze wereld.
Precies om zes uur wordt ik wakker, zoek mijn kleren op de grond en ga dan in een schaduw op de heuvel buiten staan. Op de verste bergkam staan windturbines te draaien. De gastbewoners slapen nog. Waarom sta ik altijd zo vroeg op?
Aan de stenen pizzaoven staat een vergeten champagneglas. De waterbak ernaast is met blauw keramiek versierd. Het enige wat ik nu in afwachting kan doen is te voet langs de helling de weg opgaan. Daarna mag het gordijn voor de deur open en kreunt iemand vanonder een deken mijn naam. Aan een ontbijttafel mag je geen koffie slurpen maar moet je die drinken.


En op dinsdag werd ik veel te vroeg wakker met woorden in mijn kop:
sterven is geen optie
heeft niks met hier en nu te doen
en evenmin met
zonet voorbij

feedback van andere lezers

• andremoortgat
  Sterven is geen optie...
  prangende zeer doorleefde fragmenten
  We maken grappen en lachen met stille hoop dat het beter wordt.
• greta
  Met verwondering gelezen. Compliment Warket.
  Je verhaal straalt eenzaamheid uit.
  

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 5

Uitstekend: 2 stem(men), 50%
Goed: 1 stem(men), 25%
Niet goed: 1 stem(men), 25%

totaal 4 stem(men)