|
< terug
de zilte ballade van lodewijk en billy budd
"Naar de haaien! We gaan naar de haaien!"
Billy Budd's uitzinnige geschreeuw kwam nog nauwelijks boven het gieren van de wind uit terwijl brekende golven tegen de romp van de schoener aanstampten als een regiment pantservoertuigen. Kapitein Lodewijks aanbevelingen kwamen uit zijn mond als een happende goudvis op het droge.
Ik lag al te drijven tussen de kwallen en de algen met een opgeblazen life-jacket nadat een golf me overboord geslagen had terwijl ik de laatste zeezieke darm uit mijn lijf spauwde, maar ik voelde me opgelucht. 'Don't leave the ship unless the ship leaves you.' Het schip had ons allang verlaten maar alleen Lodewijk en Billy Budd geloofden nog in haar redding.
Ik vermoed om de eenvoudige reden dat hun leven het schip was. Die bestaansreden ging niet op voor mij. Ik wou blijven leven omwille van haar afwijzing.
We hadden beter moeten weten. Het was niet de eerste keer dat de Baltische Zee ons deze loer draaide. Maar we dachten dat de Scandinavische goden ons eindelijk goed gezind waren toen de vliegen op de verstaging bleven zitten omdat er geen zuchtje wind stond.
Eindelijk konden we ons eens wassen terwijl het schip richtingloos dobberde zoals gedachten dat doen voor de droomwereld van de slaap ze overmant. We koesterden onze geur van dierrijke steppen en we roken naar tabak en overschotten van tijd. De stad en de beschaving leken van een vorig leven, en wat restte was de volgende ademteug, de volgende hartklop en het knikkebollen voor een volgende slapen. Ieder van ons had zijn oorzaak om zich op die drijvende coördinaten van de wereldkaart te bevinden maar onze kwetsbaarheid spreidde zich pas tentoon als het werkelijk moest, niet als we de sociale norm overschreden.
Lodewijk sloeg met een monkey fist op Billy's rug en gewiekst vluchtte hij als een eekhoorn langs de staande want naar de eerste zaling. Hij goot zijn blikje bier leeg maar de kapitein opende zijn mond en laafde zich zonder al te veel te morsen aan deze gouden waterval. Toen had ik door dat Billy deze zweepslag gekregen had omdat hij voor de zoveelste keer zijn naakte ballen op mijn kruin gelegd had terwijl ik me aan het wassen was. En wederom had ik niets in de smiezen. Dit straatjoch had mijn eerste dag aan boord al mijn bril gejat en vastgemaakt in de kraaiennest maar het was meer om zichzelf te trainen en de vaderlijkheid van Lodewijk op te roepen dan mij te jennen.
Want wie was ik ? Tussen een verweesd straatschoffie en een kinderloze vader van alle verschopte wezen ter wereld? Welke diplomatieke vermogens zou ik uit mijn mouw moeten schudden om een balans te vinden tussen impulsiviteit en ervaring? Wij, zelfverklaarde outlaws van ons geweten?
Het zou echter niet lang duren vooraleer die tijdloze zee blind haar duivels zou ontbinden en onze nietige demonen zou bezweren. Niets zo effectief tegen lethargie en liefdesverdriet als levensgevaar. Of hoe alle moeders ongelijk hebben als ze hun zonen smeken: 'Ga niet naar zee!'. Maar zo zijn alle moeders hoeders, voeders en loeders inéén. En mannen een anachronisme als ze het niet doen. Ga naar zee, ga vooral naar zee! Want je kan de mensheid opdelen in zij die het gedaan hebben en zij die het niet gedaan hebben.
Nee, het is geen must, het is géén meerwaarde.
Ja, je gaat door de diepste dalen, de controle-loze ellende, je matras wordt in je smoelwerk gedrukt bij zeegang om er vervolgens gewichtloos uitgelift te worden. En je zweert bij jezelf tussen het vol kotsen van de puts door dat je nooit of te nimmer nog één voet op een boot zet.
Ja, je beleeft de hoogste pieken als de kleurrijke symfonie van zon, zee, wind en bemanning harmonisch resoneert zodat je nooit of te nimmer meer van die ark wil en je je voor de rest van je leven wilt overgeven aan het milde zeilen en de zilte ballade van Lodewijk en Billy Budd.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 7Uitstekend:   3 stem(men), 75%Goed: 1 stem(men), 25%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
