Volg ons op facebook
|
< terug
Verslag Tall Ships Race 2013 Arhus - Helsinki - Riga - Sczecin
Man, man, man, wat heb ik gevloekt! Ik had op de begane grond als barmedewerker voor de Zomer Van Antwerpen kunnen werken, of op mijn luie krent kunnen liggen onder de Andalusische zon, maar nee, ik moest per se de zee op, omdat om één of andere onverklaarbare reden mijn karakter die inborst heeft om de dingen te romantiseren en vergeten was hoe oncomfortabel zeilen wel kan zijn, en de zee onvoorspelbaar is, en niet altijd het aanzien heeft van een Caraïbische postkaart.
Het begon nochtans zalig: al op de bus aan het atheneum van Antwerpen zag ik ouwe bekenden van vorig jaar terug. Jawel, wordt vervolgd, dit jaar konden we verder werken aan onze metamorfose naar zeemannen en zeemeerminnen. Eerst nog wat de kwajongen uithangen in de haven en naar blonde Deense meisjes gapen maar die elektriciteit, eigen aan de dagen voor het startschot van de eerste race, hing al in de lucht. We waren hier niet als toeristen, we waren hier om onszelf tegen te komen op zee. Dit is onze religie, onze bedevaart.
Wel, mijn beslissing om te gaan zeilen in het Noorden om walvissen te spotten, had ik beter even eerst gegoogled, want in de Baltische Zee zit dus niet teveel leven, veel kwallen ja!
Maar goed, ze is een binnenzee, dus zeeziek worden, zal er dit jaar niet inzitten! Opnieuw fout! De laatste darm uit mijn lijf heb ik gespauwd. Wat een kutzee! Nochtans wees niks op dat scenario bij de start van de eerste race: geen zuchtje wind, het wateroppervlak een spiegel, stuurloze schepen met volle zeilen op drift, en een broeierige zon zoals je ze niet verwacht in Scandinavië. Tja, dat wordt een makkie hier! Lekker bruin bakken, en binnen een week de motor op en naar Helsinki.
Hoelang heeft dit zeilen voor strandjanetten geduurd? Ik weet het niet meer, maar ik herinner mij wel de paniekerige stem van Joke tijdens die éne nacht. Er hing iets in de lucht, er zat iets aan te komen, ik voelde het aan mijn eksteroog. Hoeveel knopen wind was er gemeten? Vijfendertig? Maar de schuit kraakte, en Sharn ging met een gravitas naar boven, dat ik niks anders kon, dan mijn warme brits te verlaten, om toch ook een beetje verantwoordelijkheid te nemen, al was ik ondertussen mijn zeezieke zelf als er wat zeegang staat en er gewerkt moet worden. Alle hens aan dek! Je moet het hem nageven, als het er niet toe doet, is Maxim een speelvogel en spring in't veld, en dat is een understatement, maar als er stront aan de knikker is, staat hij er wel, ondanks zijn jonge leeftijd. Ik herinner me al onze acties niet meer, maar wel dat er waarschijnlijk wat zeilen naar beneden moesten, en een reef gesteken worden. Daden waar ik in de mate van het mogelijke mee hielp, om dan de puts onder te braken, en terug te gaan stinken in mijn nest.
En dan kwam 's ochtends de Mayday. De Wyvern had een lek en was aan het zinken. Wat? Dat was de afspraak niet. Ik kwam hier om mijn vermogens als zeevarende aan te scherpen niet om mijn leven op het spel te zetten. Ik wou gewoon even weg van de stad en de natuur in.
De sfeer was gespannen aan boord: iedereen was onder de indruk, en de kapitein was in zijn hoofd alle opties aan het overwegen. De kloterij was dat de wind van Helsinki kwam, en dat binnenvaren op motor een calvarietocht van jewelste had geweest met een eindeloos gestamp. Blijven zeilen! Die storm moet eens ophouden. Ondertussen kwam de jeugd met bekentenissen: ze waren bang. Ik ook. Aan mij hadden ze niet veel, maar Jan was een reus, een rots in de branding, geen zweem van twijfel. Ondertussen hadden we gehoord dat er een dode was gevallen, maar om de één of andere reden kon ik alleen maar denken aan ons eigen: de bemanning van de Rupel. Zo snel mogelijk naar Helsinki en dan nooit meer de boot op. Maar Jan had andere plannen voor mij: het kluivernet in, de kluiver eruit, de genua erin. Wat kan ik zeggen? Met lange tanden maar trots kroop ik als een ouw peeke op de boegspriet, maar erg fier ben ik niet op het vervolg. Nog wat zeeziek en te weinig force door een dieet van rijstkoeken, voelde ik mij op ne wip en ne knip leeglopen als nen platten tuub. Ondertussen zat ik in een attractie van de Sinksenfoor: naar boven, naar beneden, met mijn kl*ten het sop in om er vervolgens drie meter bovenuit te tornen. Ik kon wel huilen als een papjong.
"Kotst maar in het net!" zei Jan maar ik wou eruit, het lukte mij niet om dat verdomde zeil te vervangen. In mijn verbeelding kroop Jan er bij wijze van spreken op zijn blote voeten in, om alles op vijf minuten met één hand te fiksen, maar ik lag al met een gedeukt ego te grienen in mijnen slaapzak. Ik was mezelf tegengekomen.
En dan wil ik nu even de loftrompet steken over de jeugd want zij verdienen het bewierookt te worden: hoe bewonderenswaardig hun karakter en uithoudingsvermogen. Op jullie leeftijd kon ik dat niet! Jullie zijn het kruim!
Heel de crew verdient een pluim trouwens. Leven aan boord is iets dat je zelf aan den lijven moet ondervinden om te begrijpen wat je soms moet doorstaan. Slapen met een hoofd dat om de haverklap in en uit je kopkussen gelift wordt, en spieren die zich niet kunnen ontspannen omdat ze continu in beweging zijn, het heeft toch iets masochistisch, maar de ups zijn onbeschrijfelijk.
Natuurlijk is op een gegeven moment de storm gaan liggen, en op een gegeven moment waren we weer als het ware in de tropen. Ik wil nooit meer van deze boot! Mijn rotsvast besluit om nooit nog een voet op een zeilschip te zetten was verdwenen als sneeuw voor de zon.
Nee, met Jan wil ik varen tot het einde van mijn dagen en naar het einde van de wereld. Ik herinner mij dat Marc op een gegeven moment zei dat als Jan op de captain's briefing iets zegt, de vloot zwijgt. Ik kan mij er iets bij voorstellen, en dat is dan ook zo'n fantastisch gegeven aan dat zeilen en de Tall Ship's Race: je bent niet alleen zeevarende, je bent ook een opvoeder. Meer nog, je leert zelf constant bij. Je bent een clan, een stam, onderdeel van iets groter. Je vertrouwt mekaar door dik en dun, je vertrouwt elkaars leven toe, je gaat door het vuur voor die ander. En met niks is dat te vergelijken met de flauwekul aan de wal.
Besluit: opnieuw heeft de Rupel een onverwachte maar oververdiende derde plaats behaald.
Ik kan nog zoveel andere anekdotes beschrijven. Bij voorbeeld dat salsa-cafeetjes overal in de wereld hetzelfde zijn. Of dat de eilanden-archipel aan Finland iets is dat je met je eigen ogen moet zien, en net Center Parks is maar dan oneindig veel mooier en echter. Dat de Arabische gastvrijheid van de Shabab Oman onnavolgbaar is. Dat het feest van koperblazers in Roja onverwachts het beste was. Dat Riga veel meer is dan een bestemming voor alleen maar jonge mannen. Dat Sczcechin het graafste vuurwerk ooit de lucht heeft ingeschoten, maar ik toch vooral fan ben van hun waterrijke omgeving. Maar toen zat ik al op die andere boot, de Ebb Tide, en dat is weer een andere kroniek.
Mijn dank gaat uit naar: Jan (alias Jerommeke alias Jean le méchant), el capitan muy grandissimo, Linda, Sharn (zo jong en nu al voor mij een onnavolgbare zeeman), Joke, Ludo (you old seadog), Hilde (dankzij jou ken ik eindelijk de meeste lijntjes), Jorg, Maxime (alias Billy Budd), Tommeke, Gerlinde, Luc, Sammy en Frie, Timmy, Doris (succes met de studies!), Christophe, Jolien en Jolien, Frea, Marc, Patrick, la famiglia Vallaeys, Sabine en Marco (dankzij wie het allemaal begon!), Michiel, Bert, Bob, Rolf, Danny en Sabine (hopelijk volgend jaar er wel bij), Margot, en ook de ganse crew van de Ebb Tide.
Wordt hopelijk vervolgd in de zomer van 2014 zodat ik zo snel mogelijk terug die boegspriet in gestuurd kan worden!
"Heave away me jolly boys, we're all bound away!"
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
