|
< terug
de desolaatheid van de pasgeborene
Mijn geweten speelde op. De krullenbol had ze gemeen met haar, maar het Spaanse gezicht was vervangen door een Slavisch.
Al weken had ik de hand niet aan mezelf geslagen, daar zelfs de behoefte niet toe gevoeld. Alleen ravotten met Billy Budd. In vrachtwagenbanden kruipen met mijn te oude knoken en bang zijn dat hij me van de kaai zou rollen.
Salaam zeggen tegen Moussa en Dass van de zeilclipper Shabab Oman en kleren uitwisselen: een Arafat-sjaal in ruil voor een goddeloos voetbaltruitje. Fattie Bouboul speelde op zijn doedelzak terwijl een andere Arabier een zware bas door een schelp blies. Schreef William Golding daar niet over in Lord of the Flies? En is dat Allah die de evolutie stuurt om zo'n perfecte fractale vorm te geven aan een schaaldier?
En dan in niemandsland van boord gaan en uitzinnig dansen op Baltische koperblazers. En gek worden van die gulden snede die de vrouwelijkheid vorm geeft. Kont is een te lelijk woord voor die bron en dat object van alle levenslust en ellende.
Sterven van drift, drempelvrees en onzekerheid. Ten dans vragen en ogen die peilen. Een meisje die haar dochter zou kunnen zijn - en dat later ook effectief blijkt te zijn - die mama toestemming geeft.
En zij die volgt alsof volgen haar professie is. Mekaar verleiden. Zij die smelt in mijn sturende armen en handen. Een lach. Legt ze haar hals op mijn schouder? Voel ik haar levensadem op mijn door zout gedroogde huid? Gek makende wind die finaal uit mijn oorschelp verdwijnt tot het koperorkest stokt. En zij en ik praten niet langer met onze lijven, die met dezelfde taal communiceerden.
Haar naam herinner ik me niet langer, enkel die van de Gaditaanse, gebrandmerkt, omdat ik het zo wil, romantische zot.
Met haar dochter spreek ik. Ze wil varen. En ik ben te beschaamd om haar als tolk te misbruiken.
Mag ik sterven in je moeder? En morgen afmeren? Ga met Billy Budd naar de boot. Klim naar het kraaiennest, kruip in het kluivernet en tel ontelbare sterren. Droom van verre kusten waar het leven milder is.
Maar ze gaan vroeg slapen om morgen te zwemmen. En wat rest is het verlangen in haar ogen. Of is het nieuwsgierigheid.?
En ik kijk naar haar achterwerk in plaats van hun ruggen. En mijn mond loopt vol. Een diertje ineens. Zever. Een bonzend kruis.
Billy en ik dansen ons te pletter. Hij wil knokken met Mister Humphries van de Spaniel omdat hij wel danst met de hete donder van de Maybe en haar reet die om moord en brand schreeuwt. Ik verleid nog even een te jonge Poolse met dikke tieten van de Admiral Dickman, maar ook nu weer remt de gentleman mij. Geen tweede keus voor mij. Megalomanie ...
Ik ben alleen op het strand de volgende dag. Billy splitst lazy jacks en verlangt terug naar zee. En ik hoop tevergeefs. Ik trek mijn nooit te stoute schoenen uit en waad in de Baltische Zee. De sterke golfslag verbaast me. Op het strand staat een koppeltje bij het beeld van een blauw varken.
De eenzaamheid verteert me als ik onder water mijn zwemslip naar beneden trek. Ik begin mezelf te bevredigen. Dwaas en onhandig kom ik tot een orgasme. Ik loos mijn zaad in het water en word oneindig triest van zoveel nutteloze verkwisting en zinloze verspilling.
Maar ik besef dat zelfs zij de ware niet was. Ik berust in de waarheid van het zeilen. Billy Budd en ik tegen onze eigen demonen. En de zeeziekte die weeskinderen geneest van hun wens terug te keren naar de onmogelijkheid: de schoot die ons gebaard heeft, de borst die ons voedde met nectar en ambrozijn, wiegende woorden en een totale afwezigheid van drift.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
