Volg ons op facebook
|
< terug
Doorgebroken
''t is nu wel officieel, Michiel is doorgebroken.', zegt mijn vrouw terwijl ze haar boodschappen volgens haar licht neurotische opbergsysteem in de keukenkasten rangschikt.
Misschien heb ik er echt nog hoop in als ik vraag:
'Hebben ze enkele van zijn gedichten gepubliceerd?'
Die 'ze' kan dan iedereen zijn die genoeg literair aanzien heeft om mijn maat om te toveren, spoorslags van het land van de hobbydichters naar het rijk van kortweg dichter.
'Ha', roept ze schamper. 'Ja, misschien als hij het niet overleeft, dan is zijn werk vast wel hot.'
Mijn vrouw heeft de onhebbelijke gewoonte om mij in medias res met nieuwe informatie te bestoken. Een gevolg van haar wolfsvraat van jeugdboeken? Ze groet ook nooit of vraagt ook nooit simpelweg hoe mijn dag is geweest. Nee, ze begint gewoon te vertellen over hoe de hare is geweest of ze gooit er een gedachte uit waar ze al een hele dag mee zit. In het begin was dat vervelend, maar het shot mijn hang naar formaliteiten wel lekker loeihard tegen de schenen. Ik blijf er mij nochtans aan ergeren, want ik ben koppig en ik blijf bijvoorbeeld ook hardnekkig klampen aan rooskleurigheid.
'Wat zou hij dan niet overleven? Zijn dipje? Ach, what doesn't kill you only makes you stronger, toch? Hij moet blijven schrijven en blijven insturen.'
Mijn echtgenote draait met haar bruine bambi-ogen. Verraderlijke dingen die maken dat ik haar niks kan weigeren.
'Ja, venti, dat kun je wel zeggen. Maar vertel mij eens hoe je sterker uit een hersenbloeding komt.'
Als ze het dan uitgesproken heeft, is het al alsof ik het al wist. Wat wil je ook? Die kerel draaide werkweken van 70 uur en meer. Hij stond al om vijf uur in het warenhuis. Voor ziek personeel sprong hij zelf in. Als 's nachts de vriezers uit vielen, rushte die zelf naar ginder om te sleuren met al die diepvrieskippen. Een germanist die vleeswaren gaat redden van een voortijdige smeltdood. Wat bezielde hem?
We hebben het hem vaak genoeg gevraagd. Nooit een plausibele uitleg gekregen. Misschien had zijn eerste lief dan toch gelijk. Michiel loopt de ratrace waarvan elke West-Vlaming als baby al het genetische startschot voelt zinderen in zijn lijfje. Van de kloten is natuurlijk dat er geen finish zijn. De vraag is ook of er andere tegenstanders zijn in de race. Andere dan de geprojecteerde sluimerambities die 't zuur geven aan die hermetische boerendorpen van de Westhoek. Als die collectieve dwingelandijen benen krijgen in je kop, schiet dan maar uit de startblokken als het eerste orgasme van een gefrustreerde puber die nog nooit aan de melkerij van zijn buurmeisje heeft mogen zitten.
'Zeg, wat zit je nou zo te denken? Zou je die maat van je niet liever een bezoekje brengen, daar bij die slachters in hun witte jassen.?'
Mijn vrouw heeft een ouder verloren op de operatietafel. Heeft ze de geneeskunde nooit vergeven. Mijn vrouw doet niet aan vergeven. Ik ben net thuis van mijn werk. Bijzonder veel zin heb ik het niet om terug de winteravond in te trekken. Maar ja, die dwingende bambi-ogen. Ik heb nog niet bevestigd of ze vraagt al wat ik als cadeau zou kunnen meedoen.
'Lectuur allicht. Als Michiel tussen vier muren ligt zonder boeken of kranten wordt hij zot.'
Mijn vrouw klapt, misschien niet eens met opzet, luid een kastdeur dicht. 'Zeg, laat het uit, hé. Die gast heeft net een hersenbloeding gehad en jij gaat aankomen met een paar kleppers zeker? Slecht voor zijn bloeddruk. Ik flans hier wel een fruitmand in elkaar.'
Michiel, de kerel met de grootste onderscheiding die makkelijk had kunnen doctoreren als de lange armen op de faculteit verbonden waren geweest met andere rompen, zonder bezigheid zetten? Da's dan wel goed voor zijn bloeddruk?
'Hoe zit het trouwens met onze eigen Michiel? Heb je hem van school gehaald?', vraagt ze terwijl ze een houten dienblad weet te presenteren als een fruitig kunststuk.
'Nee, ik heb hem vandaag maar eens laten staan aan de schoolpoort. Erger zelfs, ik ben drie keer voor zijn neus langsgereden zonder hem mee te nemen. Elk kind loopt wel een trauma op. Dus dan geef ik het hem liever zelf, dan hebben we dat ook gehad.'
'Ach, laat die ironische bullshit achterwege. Je weet dat ik daar niet tegen kan. Waar is hij?'
'Hij is boven aan het spelen met zijn treinen.'
Mijn vrouw kijkt boos op van haar ersatzfruitmand.
'Hoezo aan het spelen? Moet ik weer de boeman gaan spelen? Je weet toch dat ze deze week proefwerken hebben? Tot acht studeren en dan een half uurtje spelen. Dat hebben we toch zo afgesproken?'
Ik zucht en slof naar de kinderkamer, de kleine van zijn treinen sleuren, is net dat ietsje moeilijker dan een regiment keizerminnende Japanners van een eiland jagen. Maar goed, banzai maar. Ik herhaal voor mezelf nog eens die mantra: je bent zijn papa, niet zijn vriend.
In de hospitaalkamer, zeg ik 'het is allemaal vers gekocht, hoor, en in de druiven zitten geen pitten.' En zo te zien zit er in Michiel ook geen pit meer. Ik had gerust boeken kunnen meebrengen, hij zou ze toch niet aangeraakt hebben.
Ik zet me naast hem in een stoeltje en zonder een woord te zeggen kijken we samen naar een hersenloos belspelletje op tv. De vraag die ik mij vooral stel is, waarom hebben we onze kleine ook weer Michiel genoemd?
Juist, omdat we die zo astronomisch intelligent en onstuitbaar ambitieus vonden.
Ilse en ik zijn ook West-Vlamingen.
feedback van andere lezers- ivo
wel cassant hard, vindt je dat zelf ook niet?
pisatelj: ik vind het maar een flauw verhaal en verre van cassant of hard - doolhoofd
Weinig zin om commentaar te geven aangezien jij geen commentaar geeft op mijn stukken.
pisatelj: ik geef geen commentaar, omdat ik daar niet goed in ben - warket
Flauw verhaal? Dat maak je mij niet wijs.
pisatelj: geen enkel literair tijdschrift zou 't willen publiceren, zeker weten
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
