Volg ons op facebook
|
< terug
Onhandig zijn, kan nuttig zijn en sauna's zijn...zalig :)
Joke werd pas opnieuw wakker toen het buiten al helemaal donker was. De grot was gezellig verlicht en de anderen lagen rond het vuur.
Elke lag aan de overkant en staarde met wijd open ogen naar het plafond van de grot. Ze had haar mp3 in.
De tranen liepen geluidloos in haar haren.
Joke slikte iets weg en draaide haar rug naar Elke. Ze wilde geen getuige zijn van haar verdriet.
Soras zat nog steeds op zijn plekje. Zijn benen bungelden over de rand en hij wiegde ze onophoudelijk heen en weer.
Tot Jokes verrassing zat Jonas naast hem. Met zijn rug tegen de rotswand, zijn benen opgetrokken. Joke zag alleen zijn profiel, de ernst op zijn gezicht. Ze zaten daar duidelijk al een hele tijd en spraken op zachte toon om de anderen niet te wekken.
'… Ze gaven me daar beneden een kans, gewoon omdat Råvin een zwak voor me had. Hij is meestal irritant vrolijk maar soms, als hij naar mij zit te kijken…God, soms denk ik dat ik te klein ben om het helemaal te vatten. Dat ik te weinig ruimte heb om die blik vast te houden. ' Soras klonk zacht en dromerig. 'Wat moet ik nu doen?' Het klonk zo stil, zo verloren dat Joke zich omdraaide. Even stopte het gefluister. Ze ving Elkes blik, door de vlammen heen.
'Onze schuld.' Elke vormde de woorden geluidloos en veegde haar tranen weg. Ze konden het nooit meer goed maken. Stomme, stomme toeristen.
Jonas zweeg wijselijk. Er viel niets zinvols te vertellen.
Hij kroop vooruit en sloeg zijn armen om de schokkende schouders.
Soras ramde zijn vuist tegen de rotswand en klemde de ontvelde kneukels tegen zijn maag. ' Wat nu? Bij alle goden, wat moet ik nu zonder hem?' Hij trok zijn benen op, sloeg zijn armen eromheen en plooide zichzelf rond de kern die zo leeg was dat het fysiek pijn deed. Zijn lichaam schokte van het huilen, tot hij geen adem meer had.
Joke sloeg haar handen voor haar oren en sloot haar ogen. Ze had genoeg aan haar verdriet, ze had geen plaats, zoals Jonas, om dat van een ander er bij te nemen. Ze kromp in elkaar van machteloosheid en besefte dat dit de eerste maal was dat ze met de dood geconfronteerd werd. En ze vond het lege, onmogelijke lege gevoel absoluut het ergste wat ze ooit gevoeld had.
Ze werd zachtjes maar dwingend door elkaar geschud.
'Wat is er?' Joke had geen zin om wakker te worden. Daar was de wereld. En die was niet altijd lief en groen. Ze had geen zin in de waarheid, in een levensles. De hand bleef schudden en ze gehoorzaamde, vooral omdat het schudden haar ergerde.
'Hey,' Jonas zat op zijn hurken naast haar. Joke was op slag wakker. Er was iets veranderd. Zijn lichte ogen straalden en hij had een grappige, constante glimlach op zijn gezicht.
Joke hield haar hoofd schuin en nam hem nauwkeurig op. ' Heb jij gedronken?' De glimlach plooide open in een grijns en hij schudde zijn hoofd. ' Kom mee,' Ze slopen stil weg van het kampvuur. De plek aan de ingang van de grot was leeg.
'Waar is Soras?' Joke werd onmiddellijk ongerust.
'Geen paniek, hij is in orde. Meer dan in orde.' Jonas lachte en troonde haar mee, dieper de grot in.
Buiten was het intense zwarte van de nacht overgegaan in een somber grijs.. Hun wacht van het moment, Alex, zat licht snurkend tegen de muur. Jonas gaf hem een tik tegen zijn voet en hij grabbelde geschrokken rond, zonder wakker te worden.
' Waar breng me naartoe?'
Jonas legde zijn vinger tegen zijn lippen en knielde neer achter een kleine rots. Hij legde zijn handen over Jokes ogen.
'Voorzichtig.' Fluisterde hij en ze schuifelde op haar knieën vooruit.' Jonas, dit is niet het moment voor spelletjes.' Siste ze nerveus.
Jonas liet haar neerzitten en deed zijn handen weg.
'Verrassing,' mompelde hij in haar oor. Joke keek hem één tel verbluft aan en nam toen ieder detail in zich op van het tafereel voor haar.
Nog nooit had ze zich zo licht gevoeld.
De tranen kwamen spontaan terwijl ze Jonas hand nam en hem stralend aankeek.
'Is het echt? Of droom ik?'
'Echt.' Jonas kneep venijnig in haar schouder. ' We zagen hem een goed halfuur geleden beneden. Hij volgde het pad van mijn kaarsen…'
'Je bent een schat,' en zonder het goed te beseffen gaf ze hem een kus op zijn wang. Jonas grinnikte en zuchtte tevreden.
Achter in de grot was er een kleine inham. Er brandden talloze kleine kaarsen en er zaten fakkels tegen de muur.
Het was er verschrikkelijk heet. Er lagen grote, gloeiende keien in een grote kring op de grond. Nu en dan goot Soras er een kopje water over. De stoom vulde sissend de kleine ruimte.
In het midden van de kring stond er een krukje.
Joke sloeg haar handen voor haar mond om geen geluid te maken en Jonas lachte zacht. Hij zag er innig tevreden uit.
Råvin zat met gesloten ogen op het krukje. Soras stond achter hem, zodat Råvin tegen hem aanleunde. Hij zat bont en blauw, maar leek min of meer in orde. Soras goot kleine kommetjes water uit over zijn hoofd en schouders. Het had iets heel onwerkelijk, zoals ze daar in het kaarslicht stonden, omringd door stoomwolken. Gevangen in de roerloze hitte.. Ze waren allebei naakt en het kaarslicht weerkaatste op de natte huid. Ze leken te gloeien.
' Is hij in orde?'
'Hij heeft al zijn ledematen nog maar het moet er heftig aan toe gegaan zijn. Hij is weggeraakt omdat hij per toeval tegen de wand heeft geslagen met zijn bijl. De helft van die tunnel is naar beneden gekomen. De goede helft. De meeste van die dingen zaten vast onder de brokstukken, de rest kon hij duidelijk aan. Hij heeft geluk gehad. Je had Soras moeten horen doen we hem daar beneden zagen.' Jonas grijnsde en keek naar het vredige tafereel voor hem.
'Ik dacht dat hij hem ter plekke ging afmaken. Hij was…razend, gewoon. Ik ben tussenbeide moeten komen of hij had Råvin wat aangedaan.'
Maar die woede was duidelijk héél snel bekoeld.
Soras gloeide.
Een innig, tevreden, gelukkig man. Het straalde van hem af en Joke voelde zich heerlijk licht. Intens gelukkig voor hem.
Nu kon ze naar huis.
Iemand zou op Soras passen.
In drie dagen tijd had ze haar moederhart aan hem verpand.
'Kom, we laten hen best even alleen.' Ze schoof achteruit, knikte naar Soras die haar warm aankeek en zweefde terug naar haar plek bij het vuur.
Jonas strekte zich uit op zijn deken, vouwde zijn handen achter zijn hoofd en bleef met een dromerige glimlach liggen. Joke werd overspoeld door een immense opluchting. De tranen bleven lopen. Ze snufte en veegde haar neus af aan haar mouw.
'Kom hier, meisje.' Jonas klopte op de grond naast hem. Ze snufte en lachte tegelijk.
'Ik stink. Naar zweet, rimpeldingen, rook en vochtige grotten. Ik denk dat mijn trui bijna beschimmelt.'
'Ik denk dat het met mij nog erger gesteld is. Kom hier, en ga slapen. Ze zijn in orde, wij zijn in orde. Straks gaan we naar huis en klasseren we dit onder 'schitterende ervaringen'.' Joke ging liggen, nestelde zich tegen hem aan en protesteerde niet toen hij zijn arm om haar heen sloeg.
In zijn andere hand lag het mes.
feedback van andere lezers- ivo
mooi - maar waarom voel ik een ingehouden pen in dit stuk, hier voel ik meer iets dat je wil zeggen en niet schrijft - de omzwaai van karakter en omzwaai van gezindheid is snel, alsof je met de camera de film wat sneller laat draaien terwijl de beelden dit niet zeggen, vreemd gevoel - het happy end gevoel wordt wel geschreven, maar niet verteld door de schrijver - het is net of je wil iets anders gaan doen en maakt je hier snel vanaf - waarom?
catharina: Wel, net zoals de rest van de mensheid ben ik niet zo goed met 'doodgaan'. Ik las nog nooit, nog nergens, de juiste woorden die het eerste uur na 'de boodschap' eer aandoen. Groots, indrukwekkend en allesoverheersend. Dus, ik moest ervan af voordat ik het verpeste. Want het ergste na het overlijden van een vriend is jezelf terugvinden in de gezichten van je vrienden en beseffen dat je geen klop kunt doen omdat je doodsimpel geen plaats hebt voor hun miserie, is het niet? Ik durfde niet verder met Soras omdat ik bang was dat ik niet zou ophouden ...vandaar de ommezwaai. En hij krijgt wat wij ( de vrienden) hadden gewild. Hij verdient het :) - doolhoofd
De gevoelens die je probeert op te wekken, die komen idd terug in elke film, dus die ken ik ondertussen al wel, maar ik vond het goed geschreven.
catharina: Ooit komt er een dag waarop een briljante pen er in slaagt om die ene minuut, die eerste impact perfect te verwoorden. Duizend maal lees het over het 'gemis' en meer van dat, maar nooit over het moment waarop het tot je doordringt dat hij er niet meer is...lap, ik ga hier nog een deuntje snotteren :) Vandaar dus de Disney-wending...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
